We hebben het hier bij Filmfreak wel voor de zwarte medemens. We hebben al menige keer samen met Otis Redding aan de oever van de baai gezeten (een beetje tijd verliezen en zo), gooiden twee zomers terug onderbroeken naar het podium van Prince op het Gentse Sint-Pietersplein, vinden Sidney Poitier en Denzel Washington 'cool dudes' en zouden – indien we vielen voor verboden substanties – vast en zeker de 'dutchie' wel eens van de linkerkant hebben doorgegeven. Edoch, er zijn grenzen aan de fratsen van onze bruinkleurige makkers. En het ijdelheidsproject van Will Smith en zijn zoon Jaden zit toch wel aan de verkeerde kant van de grens. Nu zijn we al geen grote fan van Smith (tja), dat hij dan ook nog eens een film modelleert voor zijn zoon die over bijna geen uitstraling beschikt, is uiteraard vragen om moeilijkheden. We zijn dan (sorry, Columbia Pictures) ook geen klein beetje blij dat dit project in de Verenigde Staten netjes de dieperik is ingegaan. Al is het maar omdat we nu toch tenminste van een sequel bespaard blijven.

Zou Smith zelf ook niet hebben ingezien dat de remake van The Karate Kid met zijn zoon in de hoofdrol drie jaar terug maar een fletse bedoening was?  Nu Jaden een paar jaartjes ouder is, vond Smith de tijd in elk geval meer dan rijp voor een project waarin ze allebei hun tanden konden zetten (hetgeen ze ook al deden in The Pursuit Of Happyness in 2006 trouwens). Will Smith kreeg het idee voor After Earth toen hij naar het reality drama I Shouldn’t Be Alive aan het kijken was. Daarin worden verhalen getoond waarin mensen die in een gevaarlijke situatie zaten (sneeuwstorm, haaienaanval, vast in een grot, verdwaald in de volle zon, hersenverlamming na vijf films met Adam Sandler op een rij te hebben gezien zonder dat Punch-Drunk Love erbij was) vertellen hoe ze erin slaagden om toch te overleven. Smith kreeg het idee om één van de verhalen die hij daar hoorde (een vader zat vast in een autowrak en zijn zoon moest hulp halen) om te vormen tot sf-premisse die zich zo’n duizend jaar in de toekomst zou afspelen. Waarop hij scenarist Gary Whitta (The Book of Eli) contacteerde om het verhaal verder uit te werken tot een film waarin hij samen met zijn zoon Jaden kon acteren.

Slecht nieuws: binnen duizend jaar is de aarde volledig ontvolkt (maar dat wisten we eigenlijk al uit Oblivion), en de mensheid troept samen op de planeet Nova Prime, waar alles in goede banen wordt geleid door 'The Ranger Corps'. Generaal Cypher Raige (Smith Senior) staat aan de leiding van die eenheid, maar besteedde wegens zijn drukke agenda en stugge karakter te weinig aandacht aan de opvoeding van zijn zoon Kitai (Smith Junior). Een extra breekpunt is de dood van zijn dochter Senshi (Zoë Kravitz) die stierf tijdens een aanval van een Ursa-monster, en dat terwijl Kitai de aanval wel overleefde. Op vraag van zijn echtgenote Faia (Sophie Okenodo) laat Cypher zich overhalen om Kitai mee te nemen op een missie. En dan gaat uiteraard alles mis: het ruimteschip komt in een meteorietenstorm terecht en stort neer op aarde. Cypher raakt zwaargewond, en kan niet overleven zonder hulp. De enige manier om het Ranger Corps te bereiken is een zender die ettelijke kilometer verder ligt in de achtersteven van het ruimteschip. Aan Kitai de taak de zender te recupereren. Hij vat de reis aan met een rugzak met microfoon en camera, zodat Cypher de reis kan volgen en zijn zoon goede raad kan geven. Een tocht zonder gevaren wordt het uiteraard niet: al was het maar omdat de Ursa die gevangen zat op de shuttle door de crash is kunnen ontsnappen en aast op de jonge Raige.

Smith pitchte de blauwdruk voor After Earth aan M. Night Shyamalan, en die was dadelijk enthousiast. Zo enthousiast dat hij het project dat hij aan het schrijven was (en waarvoor hij Bruce Willis, Bradley Cooper en Gwyneth Paltrow hoopte te strikken) opzij schoof om zich voor de kar van Smith te laten spannen. Een op zich geen domme zet: na het floppen van zijn laatste persoonlijk project (Lady In The Water) en de hoofdpijn veroorzakende comicadaptatie The Last Airbender was in zee gaan met een ster als Smith een logische keuze. Bovendien kon Shyamalan op zijn beurt een paar van zijn stokpaardjes (redemptie, geloof, bovennatuurlijke waarnemingen) in het scenario smokkelen. Helaas lukte het opnieuw niet voor Shyamalan om zich te rehabiliteren: de Amerikaanse journalisten maakten brandhout van After Earth en het als sf-thriller verpakte moraliserende familiedrama moest het aan de kassa’s afleggen tegen het echte blockbustergeweld.

Begrijpelijk, want After Earth is geen goede film. Meer zelfs, de prijs voor dunste verhaalspoeling van het jaar 2013 ligt binnen handbereik. Het scenario wordt nooit en nergens interessant (laat staan episch) en de conversaties tussen vader en zoon zijn van een ongelooflijk banaal niveau. En de personages zijn vlak en kleurloos. Een klein wonder dus dat Shyamalan alsnog wat animo in het geheel krijgt: de natuurbeelden die zijn opgenomen in Costa Rica zijn het bekijken waard, en ook tijdens de confrontatie met de Ursa laat Shyamalan zien dat hij ooit een begenadigd thrillerregisseur was. Schrale troostprijzen voor een prent waarvan de houdbaarheidsdatum nu al overschreden is.