Er zijn van die films waar je onbevooroordeeld naar gaat kijken. Voor een stuk zelfs onwetend omdat je relatief weinig weet van wat je te wachten staat. Punch-Drunk Love (prijs voor beste regie op het Filmfestival van Cannes editie 2002) is zo'n film. Barry Egan (Adam Sandler) heeft een eigen bedrijfje met een handvol werknemers. Waarom hij er sinds kort in een keurig maatpak rondloopt weet hij niet echt. Wat hij wel heeft achterhaald is dat een groot bedrijf een marketing-blunder van formaat heeft begaan in hun nieuwste campagne, gevoerd in samenwerking met American Airlines. Wie hun dozen pudding koopt kan door middel van de bons die uit de verpakking kunnen geknipt worden, een aantal vliegmijlen verzamelen en precies daarop heeft Barry zijn zinnen gezet. Maar hij wil het spel eerlijk spelen en belt het bedrijf in kwestie eerst nog eens op vooraleer hij tot de actie wil overgaan, maar daar bevestigt men heel goed te weten waarmee men bezig is. Een tijd later heeft Barry, voor de gelegenheid bijgestaan door één van zijn werknemers, in de plaatselijke supermarkt enkele winkelwagentjes volgeladen met de producten in kwestie en brengt de ganse voorraad over naar zijn bedrijf. Een vriendin heeft Barry niet. Op een avond ziet hij een advertentie in de krant waarbij de mogelijkheid geboden wordt om in contact te komen met vrouwen die op zoek zijn naar een relatie. Wanneer hij in al zijn naïviteit het betreffende bedrijf opbelt, vraagt men eerst en vooral zijn kredietkaartnummer, want het gesprekje met de dame die straks zal terugbellen kost voor het eerste halfuur 2.99 $ per minuut en hierna nog slechts 1.99 $ per 60 seconden en dat bedrag moet natuurlijk kunnen geïnd worden. Wanneer Barry even later wordt teruggebeld, blijkt het dametje aan de andere kant van de lijn vooral geïnteresseerd te zijn hoe lang het duurt voor Barry zich begint af te rukken. Een relatie zei je? Vergeet het maar... Ondanks zijn goeie bedoelingen blijkt Barry hierdoor in een wespennest te zijn terechtgekomen, want de organisatie die achter de vriendelijke telefoonstem schuilgaat is van plan hem financieel nog een stuk lichter te maken dan wat het telefoontje heeft gekost. Maar de brave jongen heeft een karaktertrekje van plotse, extreme woede-uitbarstingen, maar dat weten ze natuurlijk nog niet.

En dan is er nog één van de zeven zusters van Barry (in de film worden zes van de zeven rollen vertolkt door niet-actrices maar dat terzijde), die een handje wil toesteken om haar broer aan een lief te helpen.Het is dus geen toeval wanneer Lena (Emily Watson) hem op een morgen vraagt de sleutels van haar auto aan de garagehouder te bezorgen die naast Barry's bedrijfje is gevestigd...Op zoek naar de ware liefde/een nauwer contact met haar is hij zelfs bereid ze achterna te reizen naar Hawaï, ondanks het feit dat hij zijn gespaarde vliegmijlen nog niet onmiddellijk in een vliegtuigticket kan verzilveren omwille van een wachttijd van 6 à 8 weken voor het in in orde brengen van de papierwinkel.Het is deze bijkomende investering wel waard vindt hij zelf.. En dan is er nog de piano (of iets dat er toch uitziet als een piano) die werd achtergelaten op de uitrit van Barry's bedrijf.

Punch-Drunk Love is een allegaartje van meerdere gebeurtenissen uit het leven van Barry, gebracht op een manier die ons ietwat filmdronken maakt. Het is allemaal een beetje vreemd, wat bizar. Nu eens ernstig, dan weer lachwekkend, bij bepaalde scènes is het zelfs onduidelijk of ze ludiek/grappig dan wel ernstig bedoeld zijn (het moment waarop Barry de matrassen-winkel binnenstapt in Utah en Dean ontmoet als de man die hem het leven behoorlijk zuur heeft gemaakt bijvoorbeeld). De muziek bij dit alles levert een belangrijke bijdrage aan het weirdo sfeertje van de film.Het akoestische tromgeroffel tijdens de film bleef zelfs de cast tijdens de opnames van de film niet gespaard. Die kregen tussen verschillende takes klanken te horen van verschillende drums, een piano, enz... in stukjes van 10 minuten elk, volgens de regisseur om hen een idee te geven van het ritme en de vaart van de specifieke scène die men toen aan het opnemen was...

De idee voor Punch-Drunk Love vond zijn oorsprong in een artikel in Time Magazine dat het sterke verhaal bracht van David Phillips, een burgerlijk ingenieur die op een dag zijn oog liet vallen op een lucratieve promotie-actie van pudding. Het bracht hem na de aankoop van 12.150 potjes 'Healthy Choice Pudding' (een dikke 3.000 Dollar) maar liefst 1.250.000 gratis vliegmijlen op, met als consequentie dat hij hierna als 'The pudding guy' verder door het leven moest. Toen regisseur Paul Thomas Anderson (Magnolia) hem op een dag contacteerde met de bedoeling de rechten van zijn verhaal te verwerven voor een langspeelfilm zal het allicht terug kassa geweest zijn voor Phillips. Het is weinig waarschijnlijk dat de film bij ons zoveel geld opbrengt als in de States.