Hoge bomen hangen veel wind, ook als het om kleine Indiërs gaat. Voor M. Night Shyamalans nieuwste metafysische thriller lieten ditmaal zowel de critici als het publiek hem massaal in de steek. Het project startte dan ook onder een zeer negatief gesternte. De Disney-bonzen van Touchstone Pictures (waar Shyamalan zijn vier voorgaande zeer winstgevende thrillers draaide) verkondigden na het lezen van het scenario van Lady in the Water dat ze het 'niet snapten'. Shyamalan (die geen toegevingen wou doen aan zijn creatieve visie) besloot daarop het huis van de muis te verlaten en mocht zijn 'bedtijdsprookje' bij Warner Brothers filmen. Veel zoden heeft die verhuis niet aan de dijk gebracht: Shyamalans visie bleef dan wel intact, maar de critici boorden de film zo goed als unaniem de grond in, en ook het publiek reageerde apathisch.

Iets te negatief allemaal voor een cineast met een eigen visie die probeert om tegen de studio-eisen in te roeien (al is dat ironisch genoeg misschien wel de reden waarom Shyamalan ditmaal schijnbaar meedogenloos wordt neergesabeld), maar ook wij kunnen niet ontkennen dat er het een en het ander schort aan Lady in the Water. Shyamalan vertelde dit verhaaltje als sprookje voor het slapen gaan aan zijn dochters en besloot naderhand om zijn hersenspinsel ook te delen met zijn universeel filmminnend publiek.

Centraal staat de stotterende en verlegen conciërge Cleveland Heep (Paul Giamatti). In residentie The Cove ziet hij erop toe dat het bonte allegaartje van bewoners zo weinig mogelijk te klagen heeft. Wanneer hij op een nacht het jonge meisje Story (Bryce Dallas Howard) in het buitenzwembad ontdekt, zal zijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Story is immers een narf, een mythische zeenimf, die naar de mensenwereld is afgezakt om een bepaald individu te helpen. Ze doet dit met gevaar voor eigen leven, want een narf is zeer kwetsbaar in de mensenwereld. Zo wordt ze belaagd door scrunts (wolfachtige wezens die zich onzichtbaar kunnen maken in het gras) en teneinde terug te keren naar de narfwereld moet er een compleet ritueel vervuld zijn (waarbij onder meer een gilde, een heler, een symbolist en een getuige zonder geheimen, deel van uitmaken). Cleveland probeert de bewoners van The Cove te sensibiliseren hem te helpen om Story naar haar wereld te laten terugkeren. Blijft natuurlijk de vraag waarom Story naar The Cove is afgezakt en wie ze wil helpen. En hoe. Een vraag die netjes wordt beantwoord, helaas ook een serieuze tikkel te blasé. Let hiervoor maar eens op de rol die Shyamalan als acteur voor zichzelf heeft gereserveerd.

Lady in the Water is de meest hybride film die Shyamalan dusver afleverde. Waar 'de verlossing van de protagonist' in zijn vorige vier films als volbloed thriller was verpakt waarbij de aap pas vlak voor de aftiteling uit de mouw kwam, trekt hij nu de kaart van een familievriendelijk sprookje. Wel eentje waarbij hij nog veelvuldig thrillerig uit de hoek komt. De scènes met de scrunts zijn bijvoorbeeld heel knap in beeld gebracht, en zouden niet misstaan in een volbloed horrorprent. Beetje moeilijk om aan de kindertjes te verkopen, lijkt ons. Door de narf bovendien te laten neerstrijken in een volwassen omgeving met een allegaartje aan bonte personages zoals een groepje samengeklitte stoners, is het nog moeilijker voor jonge kijkers om hier iets aan te hebben. Shyamalan maakte het zich ditmaal dus zeker niet gemakkelijk, wat we eigenlijk zouden moeten toejuichen in tijden waarin vaak al te barre eenheidsworst de schermen teistert. Dat hij daarbij toch schaamteloos de ontknoping van E.T. 'leent' zullen we maar als hommage aan Spielberg beschouwen.

"Geef het een kans en geloof", roept een personage in de film tijdens de climax. Wij probeerden het alvast, maar liepen toch op te veel plaatsen vast om constant onder de indruk te zijn van dit 'er was eens'-verhaaltje. Sommige keuzes zijn echt wel knudde, en sommige personages totaal overbodig. Gelukkig zorgen geslaagde vondsten en vaak heel droge humor voor een noodzakelijk evenwicht (de scène waarin de filmcriticus het loodje legt is ronduit hilarisch). Meer lof dan een 'half geslaagd experiment' krijgen wij momenteel niet uit onze trompet. Misschien dat een tweede visie binnen een paar maand op dvd voor een afronding naar boven kan zorgen en zijn we dan wel meer in staat om het moois van Lady in the Water los te zien van de niet altijd evidente, en bij wijlen loodzware omkadering waarin Shyamalan alles verpakt. Sta in elk geval wel even stil bij de schitterende poster die meer te bieden heeft dan enkel maar het gezicht van Bryce Dallas Howard en wat in eerste instantie zeewier lijkt. Kom wel niet te dicht bij de scrunt, je kan nooit weten...