Persoonlijk hebben we niets tegen zwarte medemensen, maar sinds het Will Smith-debacle I Am Legend zijn we toch op onze hoede als een bruinkleurige rakker probeert om de wereld terug op het rechte pad te krijgen na de apocalyps. In The Book of Eli is het weer van dat, gelukkig brengt Denzel Washington het er minder bekaaid vanaf dan de voornaamde 'Fresh Prince'. Al levert die conclusie niet meteen een wereldschokkende film op. Tenzij je in de categorie van religieuze actiefanaten valt en je een warm hostiegevoel krijgt bij deze bijbelse ‘shoot ‘em up’. Minder devote filmfreaks houden het waarschijnlijk bij een ‘ach, komaan’ als de centrale verhaalscharnier schurend bloot komt te liggen.

De vierde film van de broers Allen en Albert Hughes (het was negen jaar wachten op de opvolger van de geslaagde Jack The Ripper-graphic novelverfilming From Hell) oogt aanvankelijk als een veelbelovende kruisbestuiving tussen een Man With No Name-western en de tweede Mad Max-film, gesitueerd in een asgrauw Amerika dertig jaar na het vallen van de bom. Zeker in het eerste halfuur pakken de regisserende broers uit met lekker gestileerde actietaferelen. Goed begonnen is eens te meer half gewonnen, al houdt het daar deze keer ook bij op.

Denzel Washington mag dan wel een stevig robbertje kunnen vechten en uitgerust zijn met wapens van diverse pluimage, zijn Eli is vooral een man met een vredelievende missie. In zijn rugzak zit immers iets dat van onschatbare waarde is, en dat hij kost wat kost wil afleveren ergens in het Westen van Amerika. Op zijn tocht komt hij af en toe een vredelievende ziel tegen, maar hij krijgt vooral af te rekenen met vervaarlijk tuig van de richel. Geweld en ontij tieren dus welig in de post-apocalyptische wereld: zeker wanneer Eli in een stadje arriveert waar de gecultiveerde slechterik Carnegie (Gary Oldman) de tirannieke scepter zwaait. De man, die in zijn vrije tijd de biografie van Mussolini leest, is trouwens op zoek naar nog meer leesvoer. Meteen de reden dat zijn manschappen als dodelijke wespen uitzwermen op zoek naar dat ene, speciale boek. Neen, het gaat niet om het verzameld werk van Calvin & Hobbes (al had dat wel gekund). Het boek in kwestie is uiteraard de bijbel, en laat Eli daar nu het nog enige beschikbare exemplaar van in zijn rugzak hebben zitten. Wanneer Carnegie dit ontdekt verklaart hij openlijk de oorlog aan Eli die zich inmiddels heeft verenigd met Carnegies stiefdochter Solara (Mila Kunis). Hun missie: de bijbel vrijwaren voor de volgende generaties om zo te kunnen beginnen aan een waardige heropbouw van al het moois op dees’ aard…

Laat rollen die oogbollen, want qua mokerhamergepreek kan The Book of Eli tellen. Hollywood mag dan een tijdlang een meester geweest zijn in het mengen van Bijbelse wijsheden met warmbloedig entertainment, dit is toch een voorbeeld van hoe het niet moet. Het is trouwens ook hypocriet: Washington die het ene moment zijn belagers in stukken staat te hakken met een samoeraizwaard terwijl hij eigenlijk het woord Gods wil prediken?  De ‘oog om oog, tand om tand’-insteek was nog maar zelden zo gortig in een commerciële prent. En ja, uiteraard is dit een film die je niet serieus moet nemen, maar de makers nemen hun eigen boodschap helaas zelf veel te ernstig. Zeker in de climax, wanneer het sermoen zich opdringt als een legioen X-wing fighters die de Death Star in het vizier heeft.

Voor het zingen de kerk uit lijkt een valabele oplossing, maar dan mis je zowaar nog een best geslaagde twist in de verhaalstaart. Toch maar blijven zitten tot aan het gaatje dus vooraleer (al dan niet in vrede) heen te gaan.