Ze bestaan nog: a-typische blockbusters, en I Am Legend mag zeker worden beschouwd als het schoolvoorbeeld van dit Hollywood-splintergenre. In zijn eerste weekend in de States bracht deze (bijna) one man show van Will Smith ruim 77 miljoen dollar op. Op zich niet zo verwonderlijk, want Smith is momenteel een heuse kassamagneet, getuige de exorbitante opbrengsten van matige filmpjes als Hitch en The Pursuit Of Happyness.. Toch zal het gros van het publiek wel raar opgekeken hebben vanuit het bioszitje. Enerzijds is de film gepromoot als een volbloed sf-thriller met heel wat testosteron (het wapen en de auto van Smith zijn uitstekend lokmateriaal voor de trailer), maar in feite is dit evenzeer een ingetogen karakterstudie in een desolate post-beschaving.

I Am Legend is de derde verfilming van Richard Mathesons gelijknamige sf-roman uit 1954. In 1964 mocht Vincent Price op zoek naar een nieuwe beschaving in The Last Man on Earth en in 1971 kwam The Omega Man uit, een remake met Charlton Heston. Deze nieuwe update hing al een tijd in de lucht: in de jaren 90 zag het er lang naar uit dat Ridley Scott Arnold Schwarzenegger voor zijn kar kon spannen, maar dat project werd uiteindelijk geschrapt, onder meer door nogal hoog ingeschatte productiekosten.

Het verhaal speelt zich af in het jaar 2012. Drie jaar nadat wetenschappers een revolutionair medicijn tegen kanker ontwikkelden, is de wereld op sterven na dood. Het medicijn bleek immers radicale nevenverschijnselen te vertonen: de meesten die werden behandeld veranderden in vampiers (al lijken ze ditmaal meer weg te hebben van gemuteerde zombies) die hun honger stilden met het vlees en bloed van andere overlevenden. Drie jaar later is de wereld zo goed als uitgestorven. De militaire onderzoeker Robert Neville (Will Smith) is er zelfs van overtuigd dat hij de laatste menselijke overlevende is. Samen met zijn Duitse herder Sam probeert hij te overleven in de verlaten straten van New York. Bij valavond sluit hij zich op achter gepantserde deuren, want dan komen The Dark Seekers naar buiten, op zoek naar vers mensenbloed.

Het eerste deel van de prent is het interessantste. We zien Will Smith in een verlaten New York, waarbij (digitale) herten en leeuwen Times Square hebben ingepalmd. Sommige scènes zijn zeer sterk en ademen de juiste desolaatheid uit, terwijl we gaandeweg via flashbacks de ware toedracht leren kennen. Probleem is een beetje dat I Am Legend voortdurend schippert tussen robuuste actie (de aanvallen van The Dark Seekers) en introspectieve scènes. En de overgang in toon daartussen verloopt niet altijd even vlot, en wordt in het laatste halfuur zelfs onderuitgehaald met een nogal makke verhaalwending. Bovendien ligt de vergelijking tussen Smiths personage en Bob Marley er nogal overdreven dik op. Leuk qua consistentie, maar Neville transformeert langzaam maar zeker in een nieuwe Messias, en dat wreekt wel een beetje met de scènes waarin hij het aan de stok krijgt met gemuteerde bloeddorstige honden. Positief is dan weer wel dat regisseur Francis Lawrence (Constantine) de tijd neemt om de film te laten ademen. In een tijd van flitsend Michael Bay-geweld waarin alles beweegt ook als het niet duidelijk is wat en hoe, zijn de actiescènes hier steeds overzichtelijk gehouden.

De apocalyptische visie van Richard Matheson is nog steeds interessant, maar niet meer zo origineel als in de door koude oorlogsparanoïa geteisterde fifties. Verlaten steden, virussen, zombies… bij het zien van deze film is het duidelijk waar 28 Days Later en 28 Weeks Later de mosterd haalden. Ironisch genoeg is door deze en andere films deze update van het bronmateriaal wel wat achterhaald. Al bij al een moedige poging om een intelligente sf-thriller te maken, maar helaas konden wij ons nergens van de indruk ontdoen dat er eigenlijk veel meer inzat dan dit eindresultaat.