James Woods! Met stekelhaar! Op het witte doek! In een grote rol! Dat is zowaar al geleden van 1999 toen hij deel uitmaakte van de sterrencast van Oliver Stones “Any Given Sunday”. Sindsdien bleef het akelig stil rond Woods met een paar televisieseries, stemmen in animatiefilms en onbeduidende bijrollen in onbeduidende projecten. Zijn rol in de matte “Straw Dogs”-remake bleef onder de radar (de film haalde hier ten lande amper twee biosschermen) maar nu is het feest voor de fans van James Woods! Met stekelhaar! Op het witte doek! Wie nog meer Woods wil kan trouwens ook bij “Jobs” terecht. Nu nog generatiegenoten als Brian Dennehy terug in substantiële rollen, en ons jaar kan niet meer stuk.

In “White House Down” kruipt de Woodster in de huid van de chef van de veiligheidsdienst die instaat voor de beveiliging van president James W. Sayer (Jamie Foxx). Op de dag dat de oudgediende zijn afscheid aankondigt, wordt het Witte Huis onder vuur genomen door blanke extremisten die het buitenlands beleid van de president op de korrel nemen en tegelijkertijd de derde wereldoorlog willen ontketenen. Eveneens aanwezig op het ogenblik van de raid: John Cale (Channing Tatum), een ex-militair en lid van de Capitool-politie die net kwam solliciteren naar een job als veiligheidsman. Hij staat nu al in voor de bescherming van een belangrijk politicus, maar hij wil hogerop. Ook om indruk te maken op zijn dochtertje Emily (Joey King, de stem – en de bewegingen – van het porseleinen popje in Sam Raimi’s “Oz, The Great And Powerful”) die na de scheiding van haar ouders een beetje het vertrouwen in haar vader is kwijtgespeeld. Al is de ondernemende meid nog geen beetje blij als ze haar vader mag vergezellen als hij naar het Witte Huis mag voor zijn sollicitatiegesprek.

Wanneer vader en dochter de rondleiding door het historische gebouw volgen, gaat het dus goed mis. In het tumult dat op de explosies en schietpartijen volgt, speelt John Emily kwijt. Nadat hij erin slaagt de president te bevrijden onderneemt hij een guerilla-actie tegen de snoodaards, terwijl hij tegelijkertijd zijn in het spervuur zittende dochter moet zien op te sporen.

Deze notendopsynopsis past moeiteloos op een bierviltje. Scenarist James Vanderbilt (“Zodiac”, “The Amazing Spider-Man” en de op stapel staande remake van “RoboCop”) voorziet echter genoeg bochten en nevenpersonages om op het gemak twee uur te vullen. Columbia Pictures kocht Vanderbilts script in het voorjaar van 2012 voor drie miljoen, en schonk het aan rampenmeester Roland Emmerich die opnieuw een tandje bijsteekt na zijn voor hem bizar (zij het geslaagd) Shakespearedrama “Anonymous”. Zo spectaculair als in “Independence Day”, “The Day After Tomorow” en “2012” wordt het nooit, en echt verrassen doet de Teutoonse beeldenstormer niet. Daarvoor volgt hij iets te nauwgezet de krijtlijnen van de eerste “Die Hard” en “Air Force One”, titels waar “White House Down” tonaal heel dicht bij aanleunt. En dan is er daarnaast nog het min of meer gelijkaardige “Olympus Has Fallen” dat eerder dit jaar werd uitgebracht waarin Gerard Butler de president moest beschermen tegen een terroristische aanval. Waardoor dit allemaal een beetje aanvoelt als vijgen na Pasen.

Zij het alsnog smakende vijgen: zelfs al blijven echte adrenalinebommen of verrassingen uit, de prent laat zich heel vlot bekijken. Vooral omdat Emmerich het onvermijdelijke sentiment en de vaderlandsliefde niet al te zeer op de voorgrond plaatst, of het toch filmt met een knipoog die duidelijk maakt dat hij weet dat hij de blauwdruk van het genre slaafs aan het volgen is. Ook de cast helpt: Tatum wil duidelijk voor zichzelf een niche uithakken als nieuwe actieheld, Foxx vindt de juiste toon als alerte, oneliner spuiende en bazooka afvurende president en naast de Woodster is het nog uitkijken naar bekend volk als Maggie Gyllenhaal en Richard Jenkins. Goede of grootse cinema is “White House Down” niet, maar het is al bij al wel minder ergerlijk en vermakelijker dan gedacht en verhoopt. Al komt dat natuurlijk ook door James Woods! Met stekelhaar! Op het witte doek!