Een van de Hollywoodblockbusters van 2013 die niet te kampen kreeg met falende opbrengsten, is Sam Raimi’s “Oz, The Great And Powerful”. De prent harkte in Amerika zo’n 234 miljoen dollar bij elkaar, en wereldwijd kwam daar nog eens 257 miljoen bij. Een kassucces heet zoiets, en meteen een vrijgeleide voor een sequel. Weliswaar zonder Sam Raimi, die liet verstaan dat één reis naar Oz voor hem genoeg was. Wie de regie overneemt is vooralsnog niet bekend.

Raimi heeft dus blijkbaar geen zin in een nieuwe franchise à la “Spider-Man” en zou volgens de wandelgangen liever een vervolg breien aan zijn “Evil Dead”-reeks. Zou Raimi ooit hebben kunnen vermoeden - toen hij begin jaren tachtig gewapend met een studentikoze dosis lef en een groot doorzettingsvermogen door de bossen van Morristown (Tennessee) ploeterde voor de opnames van dat horrorgeschiedenis schrijvend lowbudgetmeesterwerk – hebben vermoed dat hij dertig jaar later de stuurman zou zijn van een door Disney geproduceerde familieblockbuster met een budget van tweehonderd miljoen dollar ?  Waarschijnlijk niet, maar als fan van de man zijn wij alvast blij dat Raimi de kans heeft gekregen en gegrepen. Enfin, langs één kant niet natuurlijk: Raimi’s inventiviteit gedijt beter in lowbudgetland, maar na het succes van zijn “Spider-Man”-trilogie staat hij nu eenmaal op de A-lijst. Zijn B-genen is hij (getuige “Drag Me To Hell” een paar jaar terug) gelukkig nooit kwijtgespeeld.

Waardoor het mooi is te kunnen vaststellen dat hij in “Oz The Great And Powerful”, waarvoor hij van Disney verplicht de kindvriendelijke kaart moest trekken om in Amerika een PG-rating te verzilveren, toch een paar mooie knipogen voor zijn fanbasis wist in te bouwen. Om maar iets te zeggen: Bruce Campbell heeft een cameo, er gaat opnieuw een oude vrouw de lucht in en een lange sequens in een donker bos lijkt “The Evil Dead” geschoeid op een leest voor tienjarigen. Wat je vooral niet moet doen (maar toch op grote schaal gebeurt) is deze prequel vergelijken met het uit 1939 stammende “The Wizard Of Oz”. Je botst immers niet alleen op een nodeloze vergelijking met een algemeen aanvaard meesterwerk uit Hollywoods gouden jaren, maar ook op een culturele erfenis waar niet aan te tornen valt. Zie de film gewoon voor wat hij is: een aan de creatie van auteur Frank L. Baum schatplichtig blijvend sprookje die zich laat bekijken als ‘wat voorafging’ bij een erkende familieklassieker. Heiligschennis is het alvast niet. Iets waar Disney midden jaren tachtig wel van werd beschuldigd toen ze de geflopte sequel “Return To Oz” op poten zetten.

Kansas, begin vorige eeuw. Goochelaar/charlatan Oscar Diggs (James Franco, die de rol inpalmde nadat Robert Downey Jr. en Johnny Depp verstek lieten gaan) etaleert zijn illusies op kermissen en in circussen. En kijkt daarbij niet op een vrouwelijke verovering op twee. Wanneer één van die bevallige deernes blijkt toe te behoren aan de lokale krachtpatser, slaat Oscar op de vlucht met een luchtballon. Hij komt in een orkaan terecht en stort met de ballon neer in de wonderlijke wereld van Oz. Daar maakt hij kennis met de vriendelijke heks Theodora (Mila Kunis) die hem vertelt hoe Oscar de nieuwe koning moet worden, daar een profetie het heeft over een goochelaar die het land zal leiden. Theodora is op slag verliefd op Oscar, en dat is niet naar de zin van haar zus Evanora (Rachel Weisz). Evanora is trouwens de echte reden dat Oz zonder koning zit: zij vergiftigde de vorige vorst en laat Oscar geloven dat dit de schuld is van de boosaardige heks die zich in het zwarte woud schuil houdt. Terwijl Evanora eigenlijk de slechte heks is en Glinda (Michelle Williams), de heks in het woud, de goede. Wanneer Evanora ontdekt dat Oscar de kant kiest van Glinda, bedenkt zij een plan waardoor een in haar liefdeshart gekwetste Theodora transformeert in 'The Wicked Witch Of The West'. Waarop de twee heksen samen met hun leger van Winkies en vliegende bavianen de aanval inzetten op Emerald City, de hoofdstad van Oz. Uiteraard kiest Oscar voor het decolleté van de lieftallige Glinda en besluit hij de bevolking van Oz (Munchkins inclusief) te helpen in hun vrijheidsstrijd tegen de boosaardige feeksen.

Eerlijk is eerlijk: “Oz The Great And Powerful” heeft minpunten en gebreken, maar Raimi leverde – hoe voorgeprogrammeerd het resultaat ook mag ogen – degelijk een blockbuster met een inventief hart af. Vergelijk dit met recent hersendood en vooral onpersoonlijk werk à la “Snow White And The Huntsman” en je moet al van heel kwade wil zijn om deze aimabele sprookjesprent linea recta op de mestvaalt te keilen. De overdadige CGI-achtergronden zijn er hier en daar misschien wat teveel aan voor de nuchtere kijker, maar andere effecten (het porseleinen popje op kop) maken van de prent een aanwinst voor de thuisbioscoop. En zowel Franco, Kunis, Weisz als Williams doen hun best om Raimi op zijn “tongue in cheeck”-wenken te bedienen. Zo valt het op dat Franco nogal zijn best doet om de 'anything goes'-attitude van Bruce Campbell over te nemen. Het is zowaar een half mirakel dat hij zich niet bezondigt aan een “give me some sugar, baby”-moment.

De reden waarom de “evil witches” aan het eind gewoon verdwijnen en geen koekje van eigen deeg krijgen, komt natuurlijk omdat ze allebei terug opduiken in “The Wizard Of Oz”. Waar trouwens heel wat knipogen naar zijn ingebouwd. Raimi opent zijn film eveneens met een in zwart-wit gefilmde intro en het technicolor komt er pas bij kijken van zodra het sprookjespalet van Oz zicht openbaart. Ons advies bij dit alles: laat het kind in je los en geniet van de grote en wonderbaarlijke Oz.

Eveneens applaus voor de lounge met extra’s: in verschillende featurettes komen we meer te weten over de productie en over de erfenis van Frank L. Baums Oz. Interessant is “Walt Disney En De Weg Naar Oz” die toont hoe Walt Disney en de Disney-studio’s altijd al een zwak hadden voor de creatie van Baum. De rest van de extra’s focust zich op de film zelf, met als opvallend element een videodagboek van James Franco waarin hij tijdens de opnames door zijn collega’s op de set interviewt. Komen verder aan bod: een kijk op het production design (inclusief kostuums, locaties en visuele effecten), de manier waarop Mila Kunis transformeert in groene heks, het ontwerpen van het porseleinen popje en een ode van componist Danny Elfman aan Sam Raimi.