Paragnosten en andere liefhebbers van ‘old school’ horror kunnen met een verliefde blik terugkijken naar biosjaar 2009. Het jaar begon met de mokerslag “Eden Lake”, wuifde uit met het verre van onaardige duo “Paranormal Activity” en “REC 2”, en in de zomer kwam Sam Raimi ons verblijden met “Drag Me To Hell”. Deze laatste is nu op tijd voor de sint- en kerstmandagen ook op dvd verkrijgbaar, en de film boet alvast niet aan kracht in na een visie in de thuisbioscoop.

Om af te kicken van de ongetwijfeld slopende bezigheid die het inblikken van de “Spider-Man”-trilogie was (en in afwachting van deel 4 dat in 2011 in de zalen komt), keerde Raimi liefdevol terug naar het genre dat hem op de kaart zette: horror dus. En wat blijkt ?  Raimi is zijn jeugdig enthousiasme en talent nog lang niet kwijtgespeeld. “Drag Me To Hell” bevat dezelfde inventieve cameratruukjes als de “Evil Dead”-trilogie, al valt Raimi niet zomaar in herhaling. Sommige scènes mogen dan wel knipogen naar een paar essentiële stukjes “Evil Dead”-erfenis (ja, er vliegen oogbollen in het rond en het ‘swallow your soul’-sfeertje is nooit veraf), toch is dit een film die moeiteloos zijn eigen stem vindt. Voor een horrorfilm bevat “Drag Me To Hell” trouwens ontzettend veel expositiescènes. Wat op zich ook weer niet zo verwonderlijk is, daar Raimi met films als “A Simple Plan” heeft bewezen dat hij een goed verhaal even belangrijk vindt als de visuele inkleding daarvan.

Alison Lohman is uitstekend als kredietverleenster Christine Brown die (in de hoop promotie te krijgen) weigert om financiële hulp te verstrekken aan een oude vrouw die dreigt uit haar huis te worden gezet. Christine is het immers een beetje beu dat haar overijverige nieuwe collega haar probeert weg te cijferen en als ook de moeder van haar verloofde (Justin Long) haar voor boerin verslijt, besluit ze voor een keer om geen medelijden meer te hebben met anderen. Helaas voor haar is de oude vrouw in kwestie, mevrouw Ganush (Lorna Raver, die met deze vertolking meteen een instant horroricoon aflevert) niet opgezet met Christines weigering. Wanneer Christine de beveiliging inschakelt om haar te laten verwijderen uit de bank, spreekt de vrouw een vloek uit over Christine. Zij krijgt drie dagen lang het bezoek van de Lamia, een zwarte geit met weinig vredelievende bedoelingen en een volledig arsenaal waanbeelden op zak. Nu ja, zwarte geit… de demon is eigenlijk een afgezant van bokkenpoot satan zelve, en met de ook al te pas en te onpas verschijnende Ganush wordt Christines leven een ware hel. Ze wordt gemolesteerd door een onzichtbare kracht, ziet en hoort dingen die niemand anders merkt en moet op een bepaald moment zelfs tolereren dat er zich een vlieg in haar maag nestelt. Gezellig is anders. Christine ontdekt dat ze drie dagen de tijd heeft om de Lamia te paaien. Lukt dit niet, dan wacht haar onherroepelijk een enkel ticket richting hellevuur…

Raimi schept er een welhaast duivels genoegen in om het publiek bijna onafgebroken de stuipen op het lijf te jagen. Bij scènes waarin de Lamia zich manifesteert (het moment waarop zijn poten als schaduwen onder de deur vallen is een parel) is een wegduikdekentje binnen handbereik geen overbodige luxe. En stoute kindertjes delven vanaf nu geheid het onderspit met een Ganush-poster aan de kamermuur. Knibbel knabbel knuisje-horror is nog maar zelden zo levendig uitgebeeld. Ook de klankband is fenomenaal goed. De met zigeunerviolen doorspekte score van Christopher Young is het juiste geluid op de juiste plaats, en tijdens de aftiteling is er zowaar een onuitgegeven stuk van Lalo Schifrins score van “The Exorcist” te horen.

“Drag Me To Hell” is een genrepareltje die het niet moet hebben van goedkope gore, maar die fijne truken van de foor gebruikt om de huiskamer een fiks aantal keer in vuur en vlam te zetten. Jammer dat Bruce Campbell niet van de partij is om de link met “Evil Dead II” te vervolledigen, maar hij kon zich niet vrijmaken van de set van de tv-serie “Burn Notice” waarin hij een vaste rol heeft. Neen, Raimi heeft zijn ziel zeker niet ingeslikt na zijn bigbudgetsuccessen en blijft een meester in het serveren van knap ingeblikte horror met een stevige komische ondertoon. Ook jammer dat sommige effecten iets te veel de CGI-kaart trekken, waardoor het af en toe eerder komisch dan echt spannend dreigt te worden (de door de duivel bezeten witte geit bv.). Maar aangezien Raimi altijd al een voorliefde had voor rudimentaire effecten in plaats van het volledig afgewerkte spul (lach en denk aan de aardappelpureeclimax van “The Evil Dead”) is dat een euvel waar we graag de mantel der liefde over draperen.

Topfilm dus, helaas krijgt de release van E1 Entertainment (de nieuwe naam van het vroegere RCV) een banvloek mee wegens het ontbreken van extra’s. Zelfs de trailer is niet van de partij, en dat terwijl de Britse uitgave bv. een hele resem production diaries bevat. Jammer dus dat we het in de Benelux met enkel maar de film moeten doen. Een mankement waarvoor we helaas niets anders kunnen doen dan de Lamia op te roepen: moge hij de schijfsamenstellers bij E1 het leven zuur maken en hen flink de stuipen op het lijf jagen (laat aanrukken die ketels met kokende kaassaus en fijne kruiden). Zodat ze bij een volgende release misschien toch wat meer oog hebben voor de extra’s die gelijkaardige releases in het buitenland hebben. Amen.