Moeilijk lijkt het niet om een horrorfilmfranchise levendig te houden. De Saw-reeks is hiervan momenteel het beste voorbeeld. Op zeven jaar tijd zagen zeven delen het levenslicht, zodat de fans elk jaar trouw op post kunnen zijn voor een nieuw hoofdstuk in de reeks. Dat die delen allemaal op elkaar lijken en onderling inwisselbaar zijn (behalve dan misschien het eerste dat zich perfect als ‘stand alone’ laat bekijken) zorgt er wel voor dat de meeste Saw-films niet meteen memorabel kijkvoer vormen. De Spanjaarden Jaume Balaguero en Paco Plaza zijn vooralsnog niet in die gemakkelijke jat en plak-val getrapt. Akkoord, ze zitten nog lang niet aan nummertje zeven in de reeks, maar toch... de opvolger voor hun camcordergruwelfilm [REC] uit 2007 lijkt op het eerste zicht meer van hetzelfde, edoch schijn bedriegt. De grondlaag mag dan wel zo goed als identiek zijn, de uitwerking biedt een paar kippenvelverrassingen die ervoor zorgen dat [REC] 2 in niets moet onderdoen voor het origineel. Dat het duo dit vervolg eerder ziet als slimme uitbreiding en niet zozeer als een vlugge remake spreekt nog geen klein beetje in hun voordeel. En in dat van de kijker.

[REC] 2 speelt zich opnieuw integraal af in het appartement in Barcelona waar een door de duivel bezeten meisje een zombievirus heeft verspreid. In het eerste deel leerden we dat appartement kennen door de ogen van een cameraploeg die er in het zog van brandweermannen een reportage draaide voor een tv-programma. Presentatrice Angela Vidal (Manuela Velasco) was toen blij dat er eindelijk wat actie kwam na een halve nacht verveling tussen kaartende brandweermannen in de kazerne. Al was die actie niet wat ze voor ogen had: wat leek op een eenvoudige interventie om een gewonde vrouw te evacueren, ontaardde in een orgie van geweld toen bleek dat het gebouw geïnfecteerd was door een virus dat iedere besmette veranderde in een bloeddorstige zombie. In haar strijd om te overleven kwam Angela in een mysterieuze kamer waarin een meisje zat dat schijnbaar verantwoordelijk was voor het virus. De film eindigde met Angela die door het meisje werd aangevallen en weggesleept.

Het tweede deel begint waar het vorige ophield. Een interventieteam van de speciale eenheid (uitgerust met helmcamera’s) dringt het in quarantaine geplaatste gebouw binnen. Hun initiële opdracht luidt om te kijken of er overlevenden zijn, maar ze ontdekken al snel dat dit een drogreden is. Onder leiding van een mysterieuze priester (Jonathan Mellor) moeten ze het meisje op de zolderkamer zien te overmeesteren: haar bloed is immers het enige dat kan dienen als antigif voor het virus dat zich onder geen enkele voorwaarde buiten het appartement mag verspreiden. Dat het hek al snel van de dam is, laat zich raden. Waarop de film zich vervolgens vanuit een nieuwe – en even spannende – invalshoek laat bekijken...

Balaguero en Plaza omzeilen schijnbaar probleemloos de déja-vuvalkuil met een hoog tempo, en geslaagde en bloederige knipogen naar Romero’s zombiefilms en The Exorcist. Ze opteren voor een donkere, ongepolijste en groezelige sfeer die bijna constant een suggestieve angstsfeer oproept. Net zoals in het eerste deel dus, maar ditmaal steken ze zowaar nog een tandje bij. Waardoor deze sequel geenszins moet onderdoen voor het origineel. [REC] 2 is fijn vertier voor de echte horrorfan, en mixt voor de hand liggende elementen op zo’n manier dat het allemaal fris en vernieuwend oogt. Zonder daarbij een naar alle gruwelkanten opspattende soundtrack uit het oor te verliezen. De makers bewijzen meteen dat ze weten hoe ze het beste kunnen halen uit films die volledig worden getoond vanuit het standpunt van een camcorder (of in dit geval helmcamera).

Wat ons toch al een beetje reikhalzend doet uitkijken naar het vervolg van de serie. Wie wil weten hoe het verder gaat moet wel nog geduld oefenen tot 2012. Pas dan komt [REC4]: Apocalypse eraan. Volgend jaar trekt Paco Plaza zonder Jaume Balaguero aan de prequelkar met [REC] Genesis, waarin de ontstaansgeschiedenis van het virus uit de doeken wordt gedaan. Van een sequel op de Amerikaanse scène-voor-scène-remake Quarantine is vooralsnog gelukkig geen sprake. Het zou toch verloren moeite zijn, want deze Spaanse nagelbijters steken met kop en schouders uit boven de imitatoren.

De extra’s laten zien dat Plaza en Balaguero niet over een nacht ijs zijn gegaan. In een uitgebreid interview met Paco Plaza leren we meer over de totstandkoming van de film. Iets wat in mindere mate nog eens wordt herhaald in een korte making of die grotendeels bestaat uit setopnames. Mooi voor wie nog een half uurtje langer in de sfeer van de film wil blijven. En dat moet kunnen daar deze sequel net als de voorganger bijzonder economisch is gemaakt met een korte, maar daarom niet minder krachtige speelduur van amper tachtig minuten.