Toen we huiswaarts keerden na de Persvisie van “2012” in Kinepolis Brussel stelden we ons de vraag hoe het zou zijn mochten de twee hoge gebouwen die voor ons te voorschijn kwamen instorten. En toen we de radio inschakelden flitste de gedachte even door ons hoofd hoe het zou aanvoelen mocht het einde van onze planeet, of iets wat daarvoor kon doorgaan, zou aangekondigd worden in het middagnieuws.
Denk nu niet dat “2012” een film is die je slapeloze nachten zal bezorgen of je aan het filosoferen zal zetten over “The end of the World”. Dat nu ook weer niet. Wees gerust, “2012” zal niet langer blijven hangen dan de andere rampenfilms met als eigenschap ‘Made in Hollywood’. Waar je echter wél zeker van mag zijn, dat is dat “2012” natuurlijk typisch Hollywood-entertainment is in zijn puurste vorm. Wie het heeft over de ‘special effects’ in deze film mag die met een sierlijke hoofdletter schrijven. Want die Speciale Effecten zijn van de indrukwekkendste in hun soort. De stelling van ‘visual effects supervisior’ en tevens co-producent van de film Marc Weigert dat meer dan de helft van de film visuele effecten zijn, zegt genoeg… Wie weet dat regisseur Roland Emmerich vroeger ook al “Godzilla”, “Independence Day” en “The Day After Tomorrow”, maakte weet wat hij kan verwachten van “2012”. Wie de eerdervermelde films ook heeft gezien mag op zijn twee filmoren slapen en een ticketje kopen in de wetenschap dat “2012” opnieuw een koekje van hetzelfde deeg is.

New York. Londen. India. Eerst even duidelijk maken aan de kijker dat wat straks komen gaat, zich zal afspelen tot in de kleinste en verste uithoekjes van onze planeet. Daarna even de familie voorstellen die zich in de kijker zal spelen het volgende twee en een half uur (!) (John Cusack, Amanda Peet). De man is natuurlijk gescheiden, heeft kinderen én zijn ex natuurlijk al een nieuwe vriend (je raadt nooit hoe dit zal aflopen !).
Daarna even een mistgordijntje optrekken rond wat er nu eigenlijk te gebeuren staat. Eén of andere wetenschapper in een godvergeten gat ziet met betrekking tot het voortbestaan van Moeder Aarde ongezonde kleurtjes op de schermpjes verschijnen, haalt er snel een afdrukje van de laatste berekeningen en cijfers bij en ja hoor… hij komt tot de vaststelling dat het straks serieus 'koekenbak' zal zijn voor onze planeet.
Het is allemaal natuurlijk onafwendbaar, dus… who you gonna call ?  Vanzelfsprekend niet de ‘ghostbusters’ (ahoewel… het had gekend, this is Hollywood), maar wel ‘Mister President’ (in dit geval eens een zwarte - ’t zal wel zijn - Danny Glover). Even later is gewoon het spreekwoordelijke hek van de dam en dan maar genieten van de dolle (Special Effects) rit.

Dat er dan nog iemand op het ogenblik dat het heel erg fout loopt in de film even het woord neemt en zijn klassiek speech’ke afsteekt moet je er natuurlijk bijnemen, al was het maar omdat je anders niet alle clichés kon aankruisen op het documentje ‘welke Hollywood clichés wil ik zeker niet (meer) zien in een film ?!’…

De opnames voor “2012” vonden plaats in Vancouver (Canada) en namen maar liefst vijf maand in beslag. De omgeving van Kamloops deed voor de gelegenheid dienst als het ‘Yellowstone National Park’ en Tibet in de film. Emmerich mag dan wel een enorme voorliefde hebben voor visuele en speciale effecten, meestal moe(s)t de 'basis' wel echt zijn. Om die reden werden gigantische sets gebouwd die tot maar liefst 700 vierkante meter groot waren die konden bewegen zodat een aardbeving kon gesimuleerd worden ! De nodige richtlijnen geven aan de man met de joystick, een ‘green screen’ opzetten om het Witte Huis in de achtergrond te plakken en dan maar de camera’s laten draaien (het klinkt makkelijk op die manier…). Het verhaal van de enorme waterbassins voor bepaalde scènes is al even indrukwekkend. Meer dan dertig kuub water loslaten in één beweging kan moeilijk anders dan voor spektakel zorgen als het goed in beeld gebracht is. En het is goed in beeld gebracht in het geval van “2012”.
De effecten die men op het scherm tovert zijn al even spectaculair als de volgende cijfers. Twee scènes van binnenopnames bijvoorbeeld slorpten al pakweg 100 Tb (terrabyte) op aan data en wie de makers zou vragen hoeveel capaciteit men dan wel nodig had voor de volledige film die zou horen dat het hier gaat om meer dan een petabyte aan informatie. Voor alle duidelijkheid : 1 petabyte = 1 miljoen gigabyte. U mag er nu gerust even voor gaan zitten.

“2012” mag dan wel op en top spektakel zijn, het scenario flitst na de lange introductie ongecontroleerd weg als een opgeblazen ballon waaruit plots alle lucht ontsnapt. Het is niet mogelijk om zich verbonden te voelen met de situatie van de aardbewoners, laat staan dat we ons kunnen inleven in hun onwaarschijnlijk precaire situatie. Roland Emmerich tapt zonder enige beperking uit het vaatje van de Hollywoodiaanse dramatiek die zo oppervlakkig is dat wie zijn zakdoekje(s) is vergeten thuis, zich geen zorgen hoeft te maken. Wie zich ooit de vraag stelde wat te doen mocht hij weten dat zijn einde en dat van al wie hem lief heeft nabij is, mag van ons aannemen dat hij het niet in “2012” zal zien.

Daar waar het einde van “The Mist” zo heeeeeeeeeeerlijk en sterk was, zo voorspelbaar is dat van “2012”. Emmerich kan het in zijn – toegegeven - werkelijk perfect functionerende en georchestreerde ‘Special Effects’ circus niet laten om herhaaldelijk zijn centrale pionnen van de cast weer net niet het loodje te laten leggen. Wie beschikt over zo’n uitgebreide en bijna onuitputtelijke trukendoos kan natuurlijk iets moeilijker kwalijk genomen worden dat de zin en/of de onzin van het verhaal wat in een klein hoekje wordt gedrumd.