Klimatoloog Jack Hall is aan het werk op de Larsen B ijskap in Antarctica. Bij het boren gaat het ijs onder zijn voeten plots gaan scheuren. Hall kan zich net als zijn twee medewerkers nog op het nippertje redden en keert met weinig positief nieuws huiswaarts: het poolijs is beginnen smelten, een vaststelling waaraan Jack Hall onmiddellijk ook een theorie koppelt op basis van de onderzoeksresultaten die hij er heeft verzameld: er zal zich binnen een zekere tijd, het kan binnen 100 jaar zijn maar ook binnen 1.000 jaar, een enorme, abrupte klimaatsverandering ontplooien op aarde met catastrofale gevolgen voor de mensheid. De kans is groot dat we terug gaan naar een weersituatie die het best te vergelijken valt met de vroegere ijstijd...

Jack Hall probeert op de klimaatconferentie van New Delhi alle regeringsleiders, staatshoofden en geleerden te overtuigen van de ramp die zich binnen afzienbare tijd zal afspelen en onafwendbaar lijkt. Maar de Amerikaanse vice-president hecht maar weinig geloof aan de prognose en is niet van plan om in te grijpen of ook maar één maatregel te nemen die Amerikaanse burgers of de rest van de wereld zou kunnen redden. Maar de aanwezige professor Rapson luistert aandachtig naar de uitleg van de wetenschapper en is eerder voorzichtig... Wanneer hij terug thuis komt maakt één van zijn medewerkers hem attent op het feit dat een boei in zee plots een temperatuursverandering registreerde van wel 13 graden. Het had een defect kunnen zijn, maar wanneer nog meer rode, onheilspellende lichtjes aanfloepen op de computermonitor lijkt het wel alsof de voorspelling van Hall zich nu al aan het voltrekken is. De aanvankelijke schatting van 100 of 1.000 jaar wordt herleid tot 6 tot 8 maand maar ook dat blijkt al snel nog veel te optimistisch...

Vanaf nu volgen de onheilspellende metingen en gebeurtenissen elkaar op in snel tempo. Vliegtuigen worden tijdens het vliegen geconfronteerd met het plots bevriezen van hun brandstof, op sommige plaatsen stijgt het waterpeil in recordtempo, gaan er zich boven land cyclonen vormen van vele tientallen kilometer doorsnee, vallen er hagelstenen de grote van tennisballen uit de lucht... Al snel wordt de president van de Verenigde Staten ingelicht van wat de Nation te wachten staat, deze keer door Jack Hall persoonlijk in een speciale spoedvergadering. De enige manier om zoveel mogelijk mensen te redden is de Noordelijke staten gaan evacueren...

Ondertussen is Jack Hall geïsoleerd geraakt van zijn zoon. Terwijl Jack in Washington probeert de mensheid te behoeden voor een apocalyps is zijn zoon net als zijn vriendin Laura in New York aangekomen, net op het ogenblik dat de klimatologische hel is losgebroken...

The Day After Tomorrow is puur entertainment. Amusement is een woord dat je op basis van de synopsis niet zo makkelijk zou koppelen aan deze rampenfilm maar het is Emmerich duidelijk te doen om het spektakel. Net als in Independence Day zijn de speciale effecten werkelijk verbluffend. De scène waarin een enorme vloedgolf New York overspoelt is een goede illustratie tot wat men in deze 21e eeuw in staat is op vlak van computer-effecten. Toen ik de film voor het eerst zag had ik omstreeks dezelfde periode Independence Day nog eens gezien die toen in een speciale versie werd uitgebracht op dvd. Op die manier werd duidelijk dat niet alleen de stijl maar ook bepaalde elementen heel herkenbaar zijn en een soort gemeenschappelijk noemer zijn van de twee films. Het zorgt voor een zekere Emmerich-herkenbaarheid maar ook dat The Day After Tomorrow wat aan spankracht verliest.

Wij zagen de film spijtig genoeg in de 1-disc editie, een versie die zijn beperkingen heeft qua extra's. Naast twee extra audio-commentaartracks en een aantal trailers is er enkel nog een blik achter de schermen bij Alien vs. Predator. Maar die is zo beperkt dat het beter was geweest om in de plaats hiervan een korte 'Behind the scenes' te voorzien van deze film.