David Drayton (Thomas Jane) is een schilder die zich bezighoudt met het ontwerpen van filmposters. Wanneer op een avond een hevige storm over de stad Maine raast, knalt een boom dwars door het raam van zijn atelier. Veel materiële schade natuurlijk maar ook het werk waar David op dat ogenblik de laatste hand aan het leggen was, is hierdoor vernield.
Wanneer de storm is gaan liggen wordt de schade opgemeten en het ziet er niet fraai uit. Ook het huisje dat aan de rand van het meer werd gebouwd, is door de brute natuurkrachten met de grond gelijkgemaakt. Bij de buurman is het al niet veel beter. Zijn Mercedes is voor de schroothoop want uitgerekend daarop kwam ook al een ontwortelde boom terecht. Noodgedwongen gaan de twee buren hierna samen boodschappen doen in de plaatselijke supermarkt, ondanks het feit dat er tussen de twee niet echt een goede verstandhouding bestaat. Ook Davids zoon Billy gaat mee.
Wanneer men aanschuift aan de kassa komt een man in paniek de winkel binnengestormd die zegt dat er 'iets' in de mist is. Die hangt ondertussen als een dikke erwtensoep rond de winkel. Te oordelen aan zijn reactie moet de man getuige geweest zijn van iets gruwelijks en bijzonder angstaanjagends want meer info krijgt hij niet over de lippen.

Het zorgt in elk geval onmiddellijk voor heel wat onrust onder de bezoekers. Met uitzondering van een vrouw die naar haar achtjarig kind wil dat alleen thuis zit, is niemand echt gehaast om nog naar buiten te gaan. Wanneer David met de manager van de winkel probeert om de generator van de zaak terug aan de praat te krijgen blijkt dat er wel wat meer aan de hand is dan enkel wat dicht hangende mist. Een winkelbediende slaat de raad van David om binnen te blijven in de mist eh… wind en moet zijn beslissing met de dood bekopen. De gruwelijke manier waarop hij om het leven komt zorgt ervoor dat men besluit om alle bezoekers van de winkelketen te informeren over het dreigende gevaar buiten. Maar niet iedereen gelooft zomaar het gruwelverhaal, Davids buurman is er zelfs van overtuigd dat hij door hem voor de gek gehouden wordt.
Eén van de ‘non-believers’ is bereid om met een touw rond zijn middel (met een reikwijdte van 100 meter) de mist in te trekken. Het lijkt goed te gaan, tot het touw met een enorme kracht in de mist verdwijnt, plots niet meer gespannen staat en bij het terug binnenhalen met bloed besmeurd blijkt te zijn. Even later gevolgd door nog meer gruwel…

The Mist is een film waar we hebben naar uitgekeken. En dat heeft te maken met een aantal elementen. Vooreerst natuurlijk de sterke trailer. Maar ook het feit dat het verhaal gebaseerd is op een boek van Stephen King, iets wat in het verleden al meermaals tot sterke films leidde. En natuurlijk dat Frank Darabont de man was die instond voor de regie van de verfilming. De afwezigheid van een gekende naam in de cast (we laten Marcia Gay Harden die ooit een Oscar kreeg even buiten beschouwing) is op zich geen probleem, die waren nooit echt noodzakelijk in films waarvan de woorden Stephen King in de titel stond. Dat Darabont in de trailer(s) van The Mist meer liet zien dan wij prijsgeven in onze synopsis was ook al veelbelovend. Om dan nog sterk of verrassend uit de hoek te komen moet je op regisseursvlak van goeden huize zijn. En dat is Frank Darabont.
De gruwel en de vrij expliciete manier waarop die op je af komt zorgen ervoor dat wie zich niet aan bloedige, spetterende horror verwacht, wel enige keren de handen voor het gezicht zal slaan of de blik van het grote scherm afwenden. De vier snotneuzen op de laatste rij die met hun commentaar de filmpret weer bedorven voor de rest van de zaal moesten ze er toch wel uitgegooid hebben maar we hadden bij deze film wél begrip kunnen opbrengen voor iemand die bij specifieke scènes in The Mist een gemeend vierletterwoordje zou gefluisterd hebben…

Maar The Mist is natuurlijk (gelukkig) meer dan een aantal mensen die op een bloederige manier door de ‘vijand’ (nee, we geven echt niets prijs…) worden belaagd, aangevallen, vermoord. Wat zich afspeelt onder de aanwezigen in de supermarkt is ook een interessant gegeven. In plaats van elkaar te helpen en één blok te vormen tegen wat zich in de mist schuilhoudt worden mensen gemanipuleerd en tegen elkaar opgezet. Het is Mw. Carmody (Marcia Gay Harden die je allicht nog kent van Mystic River en Pollock)) die zo haar eigen spirituele verklaring heeft over wat zich buiten de winkelmuren afspeelt en die als een profeet verkondigt en opdringt aan de aanwezigen. Extreme stress- en spanningssituaties doen vreemde dingen met een mens waardoor hij de pedalen verliest en volkomen irrationeel reageert op wat zich rond hem afspeelt, alvast één stelling die deze film duidelijk maakt (in een specifieke scène in de film gaat men in een kort gesprekje nog een aantal stevige waarheden aanhalen…). In The Mist wordt een en ander natuurlijk uitvergroot om meer impact te hebben op de kijker, maar er zijn genoeg voorbeelden in ‘the real world’ die de stelling van daarnet bevestigen. De protagonist maakt het met weinig woorden duidelijk wanneer iemand stelt dat zij allemaal toch deel uitmaken van een geciviliseerde maatschappij ?  “Sure, as long as the machines are working and you can dial 911. You take those things away, toss people in the dark, scare the shit out of them, no more rules, you'll see how primitive they get.”

De samenwerking tussen regisseur Frank Darabont en auteur Stephen King is niet nieuw en dateert zelfs al uit 1977. Toen brak King eigenlijk nog maar pas écht door en hij gaf zijn lezers die ambitie hadden om zelf een scenario te schrijven of een film te gaan maken de gelegenheid om (één of meer van) Kings kortverhalen te herschrijven. Drie jaar later schreef, produceerde en regisseerde (!) Frank Darabont The Woman in the Room. King liet zijn appreciatie blijken over het eindresultaat wat leidde tot een nauwere samenwerking en nog beter en succesvoller films (The Green Mile, The Shawshank Redemption). Voor The Mist had men natuurlijk behoefte aan een behoorlijke oppervlakte die kon dienst doen als grootwarenhuis waardoor in zes weken tijd deze grote set werd (na)gebouwd. De rekken werden voornamelijk gevuld met producten die men kreeg van de respectievelijke bedrijven (wie goed oplet zal in de film zelfs een boekenrek zien waar enkel Stephen King paperbacks in staan!) en na het afwerken van de film werden die door de makers geschonken aan het goede doel. Voor de rest werd de film opgenomen op locatie in ondermeer Vivian L.A., Shreveport en het militaire domein Camp Minden die op ongeveer 30 km ligt van Shreveport.

The Mist is tegelijk goede horror en een sterke (psychologische) thriller waarbij we nog onze bij-zon-de-re appreciatie willen uitspreken voor het einde. Wie een klassiek Hollywood (happy) end verwacht is er aan voor de moeite. Eens er op het einde van de film vier geteld zijn (in plaats van vijf of meer) – wie de film gaat bekijken weet wel wat we hiermee bedoelen – zagen we zelf nog twee mogelijkheden om deze spannende horrorthriller mee af te sluiten. En Frank Darabont koos voor de beste van de twee (overigens met goedkeuring van Stephen King himself!) want dit einde verschilt met dat in het boek. Knap. Thumbs up Frank!