Vaak doen er in Hollywood op hetzelfde moment twee (of meer) projecten de ronde die bijna tweelingbroers van elkaar kunnen zijn. Een paar voorbeelden: in de jaren tachtig hadden we de golf komedies die draaiden rond persoonsverwisselingen (“Big”, “Like Father, Like Son”, “Vice Versa”), Pixar en Dreamworks Animation hadden tegelijkertijd een insektenfilm (“A Bug’s Life” en “Antz”), eind jaren negentig waren er twee films waarin de aarde werd bedreigd door een meteoriet (“Deep Impact” en “Armageddon”), er werden bijna op hetzelfde moment twee films rond Truman Capote gedraaid (“Capote” en “Infamous”) … en zo kunnen we nog wel een scherm of vijf doorgaan. Een recente toevoeging zijn twee films waarin het witte huis en de Amerikaanse president onder vuur worden genomen: verrassend is alvast dat die strijd vorig jaar in de Amerikaanse bioscopen werd gewonnen door “Olympus Has Fallen” en niet door de vooraf gedoodverfde winnaar “White House Down”.

In “White House Down” is de presidentenrol weggelegd voor Jamie Foxx die als James W. Sayer (de huidskleur is een knipoog naar Obama) een belangrijk vredessignaal naar het Midden-Oosten heeft gegeven. Dat wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen, zo blijkt wanneer een bende huurlingen annex blanke extremisten op een niet zo mooie dag een raid op het Witte Huis inzetten en duidelijk uit zijn op het huid en het haar van Sawyer. En – geen onbelangrijk detail - tegelijkertijd de derde wereldoorlog willen ontketenen.

Eveneens aanwezig op het ogenblik van de raid: John Cale (Channing Tatum), een ex-militair en lid van de Capitool-politie die kwam solliciteren naar een job als veiligheidsman. Iets dat hij ook wil doen om indruk te maken op zijn dochtertje Emily (Joey King, de stem – en de bewegingen – van het porseleinen popje in “Oz, The Great And Powerful”) die na de scheiding van haar ouders een beetje het vertrouwen in haar vader is kwijtgespeeld. Al is de ondernemende meid nog geen beetje blij als ze haar vader mag vergezellen als hij naar het Witte Huis mag voor zijn sollicitatiegesprek. In het tumult dat op de explosies en schietpartijen volgt, speelt John Emily kwijt. Nadat hij erin slaagt de president te bevrijden onderneemt hij een guerilla-actie tegen de snoodaards, terwijl hij tegelijkertijd zijn in het spervuur zittende dochter moet zien op te sporen.

Deze notendopsynopsis past moeiteloos op een bierviltje. Scenarist James Vanderbilt (“Zodiac”, “The Amazing Spider-Man” en de “RoboCop”-remake) voorziet echter genoeg bochten en nevenpersonages om op het gemak twee uur te vullen. Columbia Pictures kocht Vanderbilts script in het voorjaar van 2012 voor drie miljoen, en schonk het aan rampenmeester Roland Emmerich die opnieuw een tandje bijsteekt na zijn voor hem bizar (zij het geslaagd) Shakespearedrama “Anonymous”. Zo spectaculair als in “Independence Day”, “The Day After Tomorow” en “2012” wordt het nooit, en echt verrassen doet de Teutoonse beeldenstormer niet. Daarvoor volgt hij iets te nauwgezet de krijtlijnen van de eerste “Die Hard” en “Air Force One”, titels waar “White House Down” tonaal heel dicht bij aanleunt.

Zelfs al blijven echte adrenalinebommen of verrassingen uit, de prent laat zich vlot bekijken. Vooral omdat Emmerich het onvermijdelijke sentiment en de vaderlandsliefde niet al te zeer op de voorgrond plaatst, of het toch filmt met een knipoog die duidelijk maakt dat hij weet dat hij de blauwdruk van het genre slaafs aan het volgen is. Ook de cast helpt: Tatum wil duidelijk voor zichzelf een niche uithakken als nieuwe actieheld, Foxx vindt de juiste toon als alerte, oneliner spuiende en bazooka afvurende president en Maggie Gyllenhaal en Richard Jenkins vullen hun bijrollen mooi in. Speciale vermelding is er voor James Woods als voormalige veiligheidschef: het was al van 1999 geleden (toen Woods deel uitmaakte van Oliver Stones sterrencast in “Any Given Sunday” dat de Woodster nog eens in een grote rol te zien was. Sindsdien bleeft het akelig stil rond Woods met een paar televisieseries, stemmen in animatiefilms en onbeduidende bijrollen in onbeduidende projecten. Zijn rol in de matte “Straw Dogs”-remake bleef onder de radar (de film haalde hier ten lande amper twee biosschermen) maar in “White House Down” is het feest voor de fans van James Woods die zich in vol stekelhaarornaat van zijn meest vileine kant mag laten zien. Goed gedaan, James.

De blu-rayuitgave van “White House Down” biedt ruim een uur aan extra’s, en zowat alle aspecten van de productie (effecten, stunts, cast, script, het nabouwen van het Witte Huis …) komen aan bod. Vooral de kijk op de manier waarop de visuele (CGI) effecten in het geheel werden gemixt, levert fijn kijkvoer op. Een pakket dat moeiteloos vier sterren zou verdienen, ware het niet dat er twee adders onder het gras zitten. Niet alle info blijkt immers interessant, en we moeten nogal wat promopraatjes doorploegen. Bovendien was het handiger geweest om de extra’s als een grote docu aan te bieden: nu moet elke featurette apart worden aangeklikt en dat haalt toch wel de vaart uit het geheel, zeker omdat sommige featurettes best iets uitgebreider mochten zijn. Desalniettemin, een meer dan behoorlijk pakket extra’s voor deze aardig meegevallen actietientonner.