Het was bij Sony bij het begin van de zomer ongetwijfeld angstig afwachten. Want het liet zich niet op 1-2-3 voorspellen of “The Amazing Spider-Man” zou uitgroeien tot een kaskraker of tot een flop. Normaalgezien zou die angst er niet mogen zijn bij een superheldenpopcornfilm, maar “The Amazing Spider-Man” was toch een geval apart in het kielzog van bona fide hits als “The Avengers” en “The Dark Knight Rises”. In plaats van verder te borduren op de succesvolle franchise die drie succesvolle door Sam Raimi geregisseerde films had opgeleverd, besloten ze bij Sony om terug van voor af aan te beginnen. Raimi liet een paar jaar terug weten niet meer geïnteresseerd te zijn in “Spider-Man 4” en meteen trapte ook hoofdrolspeler Tobey Maguire het af. In plaats van Maguire te vervangen, kwam er dus een nieuwe start, met een nieuwe origineverhaal en met toevoeging van 'amazing' in de titel. De vrees dat het voor het publiek niet hoefde bleek alvast ongegrond : in Amerika bracht de film meer dan 260 miljoen op en wereldwijd klokte de teller af op 750 miljoen. Meteen zijn ze bij Sony vertrokken voor een nieuwe franchise, met een sequel die staat aangekondigd voor zomer 2014. Als we de geruchtenmolen mogen geloven zou Jamie Foxx daarin te zien zijn als slechterik Electro.

Maar dat is toekomstmuziek. In de zopas op dvd en blu-ray verschenen heropstartfilm “The Amazing Spider-Man” krijgen we eerst terug te zien hoe de schuchtere middelbare-scholier Peter Parker (Andrew Garfield) door de beet van een radioactief gemanipuleerde spin plots over superheldenkrachten beschikt. Uiteraard zijn heel wat plotpunten gelijk aan die van Raimi’s prent of het Marvel-stripuniversum: met grote krachten komt nog steeds grote verantwoordelijkheid, oom Ben (hier vertolkt door Martin Sheen) gaat opnieuw dood etc. Toch zijn er heel wat verschillen: zo kiest Parker niet voor Mary Jane Watson, maar voor Gwen Stacy (Emma Stone) en is de slechterik van dienst niet The Green Goblin, maar The Green Lizard. Ook anders: de toon. Waar Raimi voluit ging voor gepolijst en grotendeels lichtvoetig stripentertainment, slaat “The Amazing Spider-Man” resoluut duistere paden in. Waarmee de makers aantonen dat ze dichter bij Nolans “The Dark Knight”-trilogie willen aansluiten dan bij Raimi’s drieluik.

Dat is al meteen duidelijk van in de eerste tien minuten. Daarin krijgen we te zien hoe een pakweg tienjarige Peter Parker door zijn vader Richard (Campbell Scott) en moeder Mary (Embeth Davidtz) bij zijn oom Ben en tante May (Sally Field) wordt ondergebracht. Peters ouders verdwijnen als een dief in de nacht “omdat ze iets moeten doen”. Waarop de film een sprongetje maakt in de tijd. Peter (Garfield is trouwens goed op weg naar een mooi acteer-cv na al positief te zijn opgevallen in onder meer “Boy A.”, “Never Let Me Go” en natuurlijk “The Social Network”) is uitgegroeid tot een timide jongeman. Wanneer hij toevallig een oude aktentas van zijn vader vindt, besluit hij uit te zoeken waarom zijn ouders verdwenen en in welke omstandigheden ze stierven. Hij brengt een bezoek aan OsCorp waar zijn vader samen met dr. Curt Connors (Rhys Ifans) aan een geheimzinnig project werkte. Peter ontdekt dat Connors verantwoordelijk is voor een project dat afgestorven menselijk weefsel kan recreëren met de hulp van hagedissen-DNA. Daar Connors zelf een arm mist, besluit hij op zichzelf te experimenteren, en uiteraard groeit de dokter daardoor uit tot een gigantische hagedis die voor nogal wat ophef zorgt in New York. Tijdens zijn eerste bezoek aan OsCorp bijt een radioactieve spin Peter, en die ervaart al snel dat hij daardoor over superkrachten beschikt. Hij maakt een spinnenmankostuum (in het echt trouwens ontworpen door Cirque Du Soleil) en gebruikt door Oscorp gefabriceerde spinnendraad als wapen terwijl hij zich in de straten van New York profileert als onvervalste misdaadbestrijder. Wanneer op een avond oom Ben wordt vermoord door een overvaller, maakt Peter er een erezaak van om de dader te klissen, al heeft hij echter snel de poten … euh, handen vol aan zijn strijd met The Green Lizard. En dan is er nog Gwen Stacy, een klasgenote van Peter die hem wel ziet zitten. Omgekeerd is dat ook het geval, maar daar Gwen de dochter is van een plaatselijke Politie-inspecteur (Denis Leary) die de vigilante-avonturen van Spider-Man maar niks vindt, moet Peter extra op zijn tellen passen.

Zelfs al is “The Amazing Spider-Man” niet volledig gelijk aan het origineverhaal van Raimi, dit betekent niet dat de film volledig aan het 'hebben we al gezien'-etiket kan ontsnappen. Ook de nogal opzichtige opstap naar een donkere ondertoon werkt niet altijd. Regisseur Marc Webb (van het fijne romantische meesterwerkje “ (500) Days Of Summer”)) en Garfield en Stone (en de rest van de cast) doen zeker hun best om met “The Amazing Spider-Man” spectaculair entertainment af te leveren. Alleen acteert Garfield vaak te zichtbaar als een geslagen pup om echt te resoneren. Hij mag dan wel beter acteren dan Tobey Maguire, de Raimi-spinneman had toch meer schwung en was leuker om te zien. De reden hiervoor ligt niet zozeer bij Garfield zelf, maar vooral bij het scenario. Dat legt nogal zwaar de nadruk op het feit dat Parker gebukt gaat onder de nooit opgehelderde dood van zijn ouders, en verwerkt die plotwending bovendien als rode draad voor dit en de komende delen (getuige de verborgen scène die halverwege de eindgeneriek de kop opsteekt). Een zwaarmoedige aanpak die (vooralsnog) niet volledig werkt en al lang niet origineel meer is, waardoor deze verhaalwending grotendeels naast het doel schiet.

Wel meer dan geslaagd: de hagediseffecten waarmee Rhys Ifans in een groene mutant veranderd. En ook de Spidey-swingscènes mogen er zijn. Die plusjes en minnetjes maken van “The Amazing Spider-Man” een tussen twee stoelen vallende blockbuster: ’t zit te goed in elkaar om als overbodig vulsel te beschouwen, langs de andere kant is het te flets om echt te overtuigen. Het zullen dus vooral de sequels zijn die zullen bepalen in welke richting de balans overhelt. In afwachting daarvan uit sympathie toch alvast drie ragfijne sterren voor deze franchise-reboot.

De hoeveelheid extra’s op deze uitgave hangt af van de uitgave die je koopt. De Blu-ray bevat een verzameling featurettes die samen anderhalfuur duren, maar voor wie dat allemaal een tikkel te veel is of vindt dat de dvd ook al goede beeldkwaliteit biedt, koopt met de grijze schijf alvast geen kat in een zak. Het audiocommentaar van de regisseur en twee producenten biedt heel wat inzicht in de manier waarop de productie tot stand is gekomen, en verwijderde scènes (goed voor samen een kwartier extra kijktijd), stuntrepetities en een productiegalerij met tekeningen en schetsen van het ontwerp van Spider-Man, The Lizard en omgevingsshots zorgen voor de gebruikelijke aanvulling.