Achtenzeventig jaarringen telt Clint Eastwood inmiddels, en hij ploegt nog steeds als een volleerd maestro door het filmlandschap. Meer nog, zijn carrière is nog nooit zo standvastig kwalitatief geweest als in deze mooi poffende levensherfst. Vijf uitstekende prenten op vijf jaar tijd, filmfreaks laten doorgaans al voor minder de opgepoetste loftrompet schallen. De Amerikanen kunnen zelfs dit jaar nog kennismaken met “Gran Torino”, alweer een nieuwe door Eastwood geregisseerde film. En zijn volgende “The Human Factor” (waarin Morgan Freeman in de huid van Nelson Mandela kruipt) staat ook al in de steigers.

Maar eerst (na “Mystic River”, “Million Dollar Baby”, “Flags Of Our Fathers” en “Letters From Iwo Jima”) nog het kippenvel koesteren dat we kregen bij “Changeling”, een onder de kleren kruipend drama dat een berucht, inmiddels wat in de vergeethoek geraakt schandaal uit 1928 vanonder de mottenballen haalt. Centraal staat Christine Collins (Angelina Jolie, die beter begint te betijen in serieuze films dan in stompzinnige actievehikels), een alleenstaande moeder wiens zoontje Walter op een kwade dag spoorloos verdwijnt. Vijf maand later heeft het LAPD goed nieuws voor haar en levert de bevoegde inspecteur een jongen af waarvan hij beweert dat het haar zoon is. Christine weet echter beter en probeert de goegemeente ervan te overtuigen dat het haar toegewezen kind Walter niet is. Een moeder weet zoiets nu eenmaal, ook al wil het LAPD niets weten van haar verweer en beschouwen ze haar als ‘verward’. Meer nog, ze beschuldigen er haar zelfs van niet goed voor Walter te zorgen zodat de jongen zich niet opnieuw kan thuisvoelen en zich nog niets kan herinneren van zijn vroeger leven bij zijn moeder.

Akkefietjes als Walter die schijnbaar gekrompen is tijdens zijn afwezigheid, worden zowel door de politie als door gerechtsdokters als ‘perfect mogelijk’ omschreven. Wanneer Collins ruchtbaarheid blijft geven aan de zaak en slechte publiciteit dreigt voor het politiekorps, wordt Christine stilzwijgend gek verklaard en weggemoffeld in een psychiatrische instelling. Parallel hiermee ontvouwen zich de gruwelijke Wineville Chicken Coop Murders', een zaak die wel netjes wordt opgelost door het LAPD, maar die terzelfdertijd ook de aanklacht tegen Christine Collins op losse schroeven zet…

“Changeling” is een stomp in de maag voor iedereen met heimwee naar goede oude tijden. Scenarist (en ex-journalist) J. Michael Straczynski baseerde zijn scenario op gedocumenteerde stukken uit het archief van LA, die op het punt stonden vernietigd te worden. Straczynski ontwikkelde onmiddellijk een obsessie voor het verhaal van Christine Collins en haar zoon en reconstrueerde de ware gebeurtenissen zo accuraat mogelijk binnen de mogelijkheden van een filmscenario. Hier en daar werd uiteraard iets weggelaten (zoals de rol van de moeder op de Wineville-farm – zij werd net als haar zoon in beschuldiging gesteld voor de moorden, maar kwam later op parool vrij) of bijgevoegd, maar voor het grootste deel is “Changeling” historisch accuraat. Oorspronkelijk zou Ron Howard Straczynski’s scenario verfilmen, maar hij gaf uiteindelijk forfait wegens een volle agenda (‘Frost/Nixon”, “Angels And Demons”). Coproducent Brian Grazer liet het scenario vervolgens lezen door Eastwood en die was meteen bereid om voor de 28e keer achter de camera te kruipen. Goed dat Howard de voorkeur gaf aan de opvolger van “The Da Vinci Code”, want Eastwood doet heel mooie en aangrijpende dingen met de reconstructie van de Collins-zaak.

“Changeling” scoort zowel als aangrijpend drama, als donkere thriller en als fascinerende tijdsreconstructie. De Amerikaanse recensenten ontvingen de film verrassend gematigd. Bijna iedereen is unaniem lovend over het fascinerende scenario, maar het gros van de critici veroordeelt de film in zijn geheel als gewoontjes, melodramatisch of zeker geen van Eastwoods beste. Raar allemaal, want “Changeling” is ontegensprekelijk ijzersterke uppercutcinema. Akkoord, dit is een verhaal dat (omdat het allemaal echt gebeurd is) zichzelf vertelt, maar Eastwood laat het allemaal klassiek opgebouwd (maar dat is net de sterkte ervan) uit de projector snorren. Ok, af en toe is er een minder moment (de scènes in de psychiatrische instelling hebben een iets te hoog “One Flew Over The Cuckoo’s Nest”-gehalte) maar Eastwood weet hoe en wanneer hij met de film recht naar het hart kan en moet gaan. Een van de toppers van dit najaar, gedomme. Wedden dat je als ouder na afloop direct naar huis springt, vliegt of rent om de veilig slapende of spelende koters een flinke smakkerd te geven ?