Zoete broodjes zijn er niets bij. Afhankelijk van de geraadpleegde bron zijn van Dan Browns roman The Da Vinci Code tussen de 36 en 50 miljoen exemplaren verkocht, en dat in 44 talen. Intussen werd er ook al vele miljoenen keren wat afgeluld over deze controversiële bestseller. Controversieel omdat Brown het heeft over bewijsmateriaal waaruit blijkt dat Jezus Hemzelve helemaal geen godheid, maar een gewone mens van vlees en bloed was. De echte clou laten we nog even in het midden, voor het geval u net die ene sterveling bent die nog nergens las of hoorde waarom de haren van heel wat katholieke instanties en overtuigde gelovigen rechtop gaan staan bij dit gehypt stukje lectuur.

De hype is in elk geval niet gaan liggen nu de verfilming er is. Integendeel. Na het boek wordt nu ook de film links en rechts in de ban geslagen en de media springt gretig op de door Sony georchestreerde marketingcampagne. Much ado about helemaal nothing, zo blijkt, want The Da Vinci Code is een vals kronkelende speurneuzenfilm die, puur gewogen op zijn cinematografische kwaliteiten, weinig gewicht in de schaal werpt. Er zijn zelfs Kiekeboe-strips die leukere samenzweringsverhaaltjes etaleren dan deze over het paard getilde 'hoge boom film van het jaar'.

Robert Langdon (Tom Hanks met nektapijt) is een Amerikaanse professor in de cryptologie die tijdens een lezing in Parijs betrokken raakt bij een bizarre moord in het Louvre. Het neergeschoten slachtoffer had nog net genoeg tijd om aan zelfverminking te doen en een cryptische code naast zijn lichaam te schrijven vooraleer finaal de geest te geven. Langdon krijgt meer informatie over de moord van Sophie Neveu (Audrey Tautou zonder Jeunet-charme), de kleindochter van het slachtoffer, en al gauw is dit duo zelf verdacht door de Franse ordediensten. Langdon en Neveu slaan op de vlucht, en proberen tegelijkertijd de op de werken van Leonardo Da Vinci-geïnspireerde code die naar de echte Heilige Graal leidt, te ontcijferen. Eveneens op hun hielen: een door Opus Dei gestuurde moordzuchtige albinopriester, die kost wat kost wil vermijden dat een voor de katholieke kerk nefast geheim wordt onthuld...

De fundamenten van dit verhaal mogen dan wel een boeiende religieuze en historische samenzweringsthriller herbergen, de ruwbouw laat filmisch veel te wensen over. Om te beginnen wordt er ontzettend veel geneuzeld in deze film. Zowat elke revelatie leidt naar een makke dialoog. Regisseur Ron Howard doet zijn best het een en het ander zo boeiend mogelijk te houden (een scène waarin het verleden en het heden als verschillende lagen boven op elkaar kleven is zelfs knap te noemen), maar de overdaad aan bla bla leidt tot veel te saaie boem boem. De momenten waarop Hanks en Tautou op de vlucht slaan halen met moeite het niveau van een doordeweekse zondagavondpolitiereeks, en voor spetterende chemie tussen de hoofdrolspelers moet u ook niet naar de Da Vinci-zaal afzakken. Een beetje meer humor of zelfrelativatie was bovendien zeker welkom, getuige de saaie serieux die de personages uitademen. Enkel Ian McKellen doet zijn best wat schwung in het geheel te brengen, maar ook zijn personage van door de Graal geobsedeerde high-tech miljonair redt het geheel niet van de grijze middelmaat.

De interessante insteek ten spijt (los van het feit of u dit verhaal als theologisch/historisch accuraat beschouwd of als een een stukje spannende jongensfictie à la Treasure Island), gaat The Da Vinci Code vooral ten onder aan een overgepopulariseerde zelfverheerlijking. Eigen schuld, dikke bult.