“De Groene Horzel” is dan wel niet de bekendste naam uit de hoorn des superheldenovervloeds, hij is toch al 75 jaar actief. In 1936 debuteerde de creatie van George Trendle en Fran Striker in een radiofeuilleton, en later volgden de comics en de serial. En een tv-reeks (in totaal werden er 26 afleveringen gemaakt) in de jaren zestig waarin Bruce Lee de rol van Kato vertolkte. Voor de triviafanaten onder jullie: de rol van “The Green Hornet” werd in die serie vertolkt door de vrij onbekende Van Williams.

Hollywood (en meer bepaald Universal Pictures) probeert al sinds begin jaren negentig een biosversie op poten te krijgen. Aanvankelijk was George Clooney gecast als de groene titelfiguur, maar die verliet het schip om in “Batman & Robin” aan te treden, niet de meest geslaagde carrièrestap die Georgieboy ooit heeft gedaan. Jason Scott Lee was in de running voor de rol van sidekick Kato. Maar het project raakte niet van de grond, ook niet toen Mark Wahlberg werd gekozen als opvolger van Clooney. Ironisch genoeg werd toen ook al Michel Gondry aangesproken om de film te regisseren (het zou dan meteen zijn regiedebuut zijn geweest). Gondry herschreef het stofvergarende scenario zelfs, maar verliet uiteindelijk ook het project omdat het schot maar niet in de zaak wilde komen. Uiteindelijk liet Universal weten niet langer geïnteresseerd te zijn in een filmversie van “The Green Hornet”. En verhuisde het project naar Miramax (we zijn intussen 2004) waar de Weinsteinbroers probeerden om zelfverklaarde comic geek Kevin Smith (“Clerks”) aan het project te koppelen. Voor de hoofdrol werd aan Jake Gyllenhaal gedacht. Maar ook die poging liep vast. Tot producer Neal H. Moritz (“xXx”, “The Fast And The Furious”) de rechten in handen kreeg en met het project naar Columbia Pictures trok. Waar het project wel zeevaardig bleek: Seth Rogen kreeg toestemming om het scenario te schrijven samen met zijn schrijfpartner Evan Goldberg (“Pineapple Express”), en het duo modelleerde de titelheld uiteraard naar Rogens populaire komische persoon. Oorspronkelijk zou Stephen Chow (“Shaolin Soccer”, “Kung Fu Hustle”) de regie voeren en de rol van Kato vertolken. De zogenaamde ‘creatieve onenigheid’ stak daar uiteindelijk een stokje voor, zodat het project uiteindelijk terug bij Michel Gondry terechtkwam. Een op zijn zachtst gezegd interessant verloop.

“The Green Hornet” is de alias van Britt Reid, een rijkeluiszoon die na de dood van zijn vader James (Tom Wilkinson) diens media-imperium erft. Alleen heeft Britt (wiens motto ‘liever lui dan moe’ is) helemaal geen zin om de krant “The Daily Sentinel” te leiden, en wil hij liever zonder teveel poespas van zijn gezapig leventje blijven genieten. Totdat hij Kato (Jay Chou) ontmoet. Kato was de persoonlijke automecanicien (en cappucinomaker) van zijn pa, en Britt ontdekt dat Kato een technisch genie is dat moeiteloos wapens en auto’s “met Ben-Hur shit” in elkaar kan flansen. Hetgeen bij Britt het idee doet rijpen om toch iets met zijn leven te gaan doen. Samen met Kato als vigilantes de misdaad bestrijden bijvoorbeeld. En de hype opblazen zodat het meteen ook de verkoopcijfers van “The Daily Sentinel” te goede komt. Dat “The Green Hornet” daarbij in het vaarwater van de niet zo tevreden georganiseerde misdaad komt, laat zich raden.

Michel Gondry (wiens beste wapenfeit nog altijd de aantrekkelijke rode haardos van Kate Winslet in “Eternal Sunshine Of The Spotless Mind” is) ruilt zijn gebruikelijke papier-maché en alluminiumfolietrucjes in voor duurdere Hollywoodspeeltjes. Dat levert links en rechts een geslaagde scène op (een splitscreenmoment en een geïnspireerde compositiemontage op kop), maar voor het merendeel is de regie onopvallend genoeg om door eender welke huurling te zijn ingeblikt. Getuige de zielloze slowmotiongevechten (alweer traag vliegende kogels, gaap), al worden die gelukkig gecounterd door een vrij geslaagde climax boordevol aardig kunst- en vliegwerk die wel ontsnapt lijkt uit het “Lethal Weapon”-tijdperk.

Al komt de ware reden waarom “The Green Hornet” nooit echt van de grond raakt op het conto van Rogen die dit filmpje blijkbaar als een egotrip ziet en van Reid een onappetijtelijke etter maakt die te pas en te onpas grapjes debiteert die hem precies door Judd Apatow zijn toegestopt. Het resultaat: jeuk op onbereikbare plaatsen tijdens het merendeel van Rogens freewheelende fratsen, waardoor je zowat het gevoel krijgt twee uur lang Eddy Wally gade te slaan die zich het oeuvre van Bruce Springsteen probeert eigen te maken.

Ironisch is het alleszins: een superheldenfilm die het best floreert als het titelpersonage niet in beeld is (Jay Chou is trouwens best ok als Kato) en wanneer de focus verschuift naar een zich zichtbaar amuserende Christoph Waltz als slechterik Chudnovsky die zich een afstammeling waant van Alan Rickmans sheriff van Nottingham. Veel heeft Waltz eigenlijk niet de doen, maar het enthousiasme waarmee hij zijn rol inkleurt zorgt ervoor dat “The Green Hornet” opflakkert telkens hij in beeld verschijnt. Meer zelfs: zijn eerste scène (de dialoog met James Franco) is eigenlijk al meteen het hoogtepunt van dit filmpje.

Wie wel verloren loopt in de brij: Cameron Diaz, die de secretaresse van Britt vertolkt en zichzelf constant schijnt af te vragen wat ze in godsnaam in deze prent komt zoeken. Als er een award zou bestaan voor minst onopvallende ‘spek en bonen’-rol voor een superster, dan zou la Diaz een plaatsje mogen voorzien op haar schoorsteenmantel.

Slotsom: “The Green Hornet” is amusant bij vlagen en kent zeker zijn geslaagde momenten, maar over het algemeen is Rogens groene stekelbaars toch eerder een laag- dan hoogvlieger. En de 3D-effecten dragen trouwens niets bij aan de kijkvreugde, wat op zich niet echt een verrassing is.