Als het actie is wat je wil, dan is het actie dat je zal krijgen. Ziehier het simpele adagium van “Wanted”, de nieuwste warhoofdige (edoch entertainende) zomerblockbuster. Made in Hollywood, al is de origine Europees: de film is immers losjes gebaseerd op de graphic novel van de Schot Mark Millar, die het klappen van de comiczweep kent, daar hij ook verhalen mocht neerpennen voor “Spider-Man”, “Wolverine” en “Ultimate Fantastic Four”. “Wanted” is zijn eigen creatie en verscheen in 2003 en 2004. In Millars origineel gaat het over superschurken die zich in een broederschap verenigen om superhelden een kopje kleiner te maken. Een concept waarvan in de verfilming niet veel meer overschiet. Millar is naar het schijnt toch te spreken over de visuele stijl van de verfilming, die wel dicht aanleunt bij het bronmateriaal. Allemaal cool en wel, maar waarom het scenario van dit in CGI-overdrive verzinkend stukje Hollywood zo nietszeggend moet zijn en waarom er meer onregelmatigheden en gaten zijn dan in een schuin afgesneden stuk Emmenthaler in een muizenval is een vraag waarop het antwoord niet wordt gegeven. Slordigheid ?  Onwil ?  Verwijderde scènes ?  Joost zal het weten: de kans is alvast klein dat iemand uit de zaal zal komen onder het bejubelen van het geniale script.

Nochtans boort “Wanted” met de Brit James McAvoy een nieuwe actieheld aan. Dat McAvoy hét in hem heeft is geen verrassing daar hij al eerder ontzettend efficiënt liep te acteren in onder meer “The Last King Of Scotland” en het prachtige “Atonement”. Als Wesley Gibson is hij in de eerste scènes een onopvallende kantoorrat: een bediende op de boekhoudafdeling annex account manager die zich door het leven van alledag sleept, zijn donutvretende bazin hatend en zijn vriendin (die trouwens een relatie heeft met één van zijn collega’s) in stilte vervloekend. Aan dat saaie leventje komt een eind wanneer plots Fox (Angelina Jolie) voor zijn neus staat en hem meteen betrekt in een dolle shoot-out in de straten van Chicago. Fox troont hem mee naar het hoofdkwartier van The Fraternity, een broederschap van getrainde moordenaars. Van leider Sloan (Morgan Freeman) krijgt Wesley te horen dat zijn vader ook lid was, en werd vermoord door de overloper Cross. Wesley gelooft aanvankelijk niets van het verhaal, tot hij ontdekt dat hij echt wel een bolleboos is met wapens en ondermeer ook de baan van afgevuurde kogels kan beïnvloeden. Na een paar executies raakt Gibson helemaal in de ban van zijn roeping en denkt hij nog maar aan ding: zijn vader wreken en op zoek gaan naar Cross…

Klinkt toch best coherent, denk je ?  Tot op zekere hoogte wel. Maar eens het script begint te grossieren in onzin als “the loom of fate” (het weefgetouw van het lot) en een paar twists uit zijn mouw schudt die nauwelijks worden uitgewerkt, dan is het vet wel heel snel van de verhaalsoep. Zo zitten de namen van de doelwitten via een binaire code verborgen in een stuk stof dat door hogervermeld weefgetouw wordt gemaakt. Ok, dit is een stripverfilming, maar onzin blijft onzin.

Dat “Wanted” in mum van tijd uitgroeide tot een kassamagneet (waarvan de sequel al in productie is, zowaar) heeft dan ook niets te maken met verhaaltechnische kwaliteiten, maar alles met de overdonderende visuele stijl van de Rusische regisseur Timur Bekmambetov die in zijn thuisland eerder de gelauwerde horrorhybrides “Nightwatch” en “Daywatch” draaide – “Twilight Watch”, het afsluitende deel van de trilogie volgt in 2009. Bekmambetov filmt de actie immers niet vanaf de zijlijn, maar duikt er middenin, met heel wat behulp van CGI-hocuspocus uiteraard. De camera volgt de kogels, de beelden vertonen vaak gelijkenissen met een rimpelend wateroppervlak en er komt geen auto in beeld die geen salto mortale mag maken. Een actieprent boordevol larger than life adrenalinestoten dus, geen wonder dat deze film dichte drommen naar de zaal lokt.

Hoe inventief Bekhambetov ook mag filmen (kijk uit naar de scène met de trein die naar beneden stort), ergens kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat het in dit geval ook af en toe wat kalmer aan mocht. Indien je een keer twee kogels tegen elkaar ziet afketsen, hoeft het echt geen tien keer herhaald te worden. Of misschien toch wel: waarschijnlijk verstond Bekmambetov ook geen jota van het script (zijn Russische films zijn trouwens ook niet gezegend met een waterdicht scenario) en begreep hij vooral dat dit een filmpje is waarbij alles vooral snel en luid moest zijn. Hij is in zijn missie geslaagd. Jammer van het slordige scenario, waardoor “Wanted” meer te pruimen valt in losse delen dan in zijn geheel. Jammer, want mits wat meer gepolijste verhaalkronkels zat hier zeker meer in.