Speciaal in de aanbieding en in de mixer gegooid voor de liefhebber van het betere filmisch vertier: politiek en journalistiek. Het resultaat: “State Of Play”. En zelfs voor de tweede keer, daar dit een remake is van de gelijknamige BBC-reeks uit 2003. Zes uur Britse televisie gecondenseerd in twee uur Hollywoodcinema ?  Yep, en het resultaat is goed te pruimen. Dat het werkveld zich verplaatst van Londen naar Washington en dat niet-koosjere oliebaronnen baan ruimen voor ook al niet zuiver op de graat zijnde wapendealende brute krachten is enigszins normaal. Voor de rest is het bronmateriaal verrassend intact gebleven.

Russell Crowe is uitstekend als de bij de Washington Globe werkende sloddervosjournalist Cal McAffrey. McAffrey is er nog eentje van de oude stempel: een fervent voorvechter van onderzoeksjournalistiek, kind aan huis bij zowat iedereen binnen het politiekorps en nooit te beroerd om tegen zere schenen te schoppen bij het achterhalen van ‘the truth, the whole truth and nothing but the truth’. Een Woodward en Bernstein-adept, met andere woorden. Aanvankelijk onderzoekt McAffrey een bizarre dubbele moord waarbij zowel een handtassendief als een pizzakoerier om het leven kwamen, maar die zaak verdwijnt naar de achtergrond wanneer Sonia Baker, een medewerkster (en minnares) van congreslid Stephen Collins (Ben Affleck) het leven laat in de metro. Netjes buiten het oog van de veiligheidscamera, dat spreekt.

Voor Collins komt de klap op het verkeerde moment: hij is de voorzitter van een commisie die de handel en wandel nagaat van de veiligheidsfirma PointCorp, een privéfirma die in opdracht van het ministerie van defensie missies uitvoert in Irak en Afghanistan, en ook aast op grote binnenlandse contracten. Collins hoopt te kunnen bewijzen dat PointCorp alles behalve binnen de lijntjes kleurt, maar wordt door de mediastorm die de dood van Sonia veroorzaakt op verplichte rust gezet. Nu wil het toeval dat Collins een voormalig studie- en kamergenoot is van McAffrey. Samen met zijn blogcollega Della Frye (Rachel McAdams) bijt McAffrey zich vast in de zaak, zeker als hij ontdekt dat Sonia geen zelfmoord pleegde, maar wel degelijk werd vermoord, en dat er een verband is met de dood van de handtassendief en de pizzakoerier. Een link met PointCorp negeren lijkt niet meer mogelijk. Of komt het gevaar toch uit een andere hoek ?

“State Of Play” is een lekker wegkijkende serpentinetrhiller die vork- en steelgewijs netjes in elkaar klikt, en die nadrukkelijk knipoogt naar jaren zeventig-klassiekers als “All The President’s Men” en “Three Days Of The Condor”. Regisseur Kevin Mcdonald (“The Last King Of Scotland”) bewijst dat hij naast het afleveren van gelauwerde documentaires (“One Day In September”, “Touching The Void”, “My Enemy’s Enemy”) ook het maken van fictiefilms onder de knie heeft. Al had hij voor deze prent genoeg tijd om zich voor te bereiden. Nadat onder meer Brian De Palma, Ang Lee, Richard Linklater en Jim Jarmusch bedankten voor het project, hapte hij wel toe. Aanvankelijk met Brad Pitt en Edward Norton in de rollen van McAffrey en Collins.

De voorbereidingen waren al ver gevorderd toen Pitt het project de rug toekeerde omdat hij zich niet meer kon vinden in het scenario dat al heel wat aanpassingen had ondergaan sinds het prille begin. Door dat uitstel en de zoektocht naar een vervanger moest uiteindelijk ook Norton verstek laten gaan omdat de opnames niet meer in zijn tijdschema pasten. Waar Pitt over struikelde is niet echt duidelijk, daar het scenario met scriptdoctoring van Matthew Michael Carnahan (“Lions For Lambs”), Billy Ray (“Breach”), Peter Morgan (“Frost/Nixon”) en Tony Gilroy (de “Jason Bourne”-trilogie) van begin tot eind boeiend blijft. Zonder daarom echt grootse cinema te worden: Macdonald kan niet altijd vermijden dat zijn intelligent verpakte journalistieke puzzel uiteindelijk ‘maar’ een ordinaire whodunit is, maar voor wie fan is van hersenbrekers waarbij het denkwerk primeert op de actie is dit toch het spreekwoordelijke gefundenes fressen du jour.

Brad Pitt wordt in elk geval niet gemist: Crowes samenspel met blogjournaliste Rachel McAdams zit intrigerend snor en levert leuk kijk- en luistervoer op, en ook op Helen Mirren als cynische hoofdredactrice valt weinig af te dingen. Enkel Ben Affleck valt een beetje uit de boot, al komt dat misschien ook omdat zijn rol wat stijfjes is in vergelijking met de branie die Crowe aan de dag legt. Hoe dan ook, “State Of Play” is aardige cinema met zowaar een fikse scheut Creedence Clearwater Revival in het staartbeen. Kwestie van de synergie met de jaren zeventig helemaal rond te maken.