The closer you are to death, the more you realize you are alive. We schrijven juni 1985 wanneer twee jonge, ambitieuze bergbeklimmers een tocht aanvatten met als doel het bereiken van de 6.356 meter hoge bergtop in het Zuid-Amerikaanse Andes-gebergte. De 21-jarige Joe Simpson en zijn 25-jarige klim-vriend Simon Yates zijn vastbesloten om de Siula Grande in Peru te bedwingen. Het duo is niet helemaal onervaren in deze sport maar het is onmogelijk om altijd alle risico's uit te sluiten. Je levert jezelf over aan de natuur eigenlijk en omstandigheden als temperatuur, wind, en andere weer-variabelen kunnen het verloop van de tocht beïnvloeden. Daarenboven kom je altijd nieuwe rotsformaties tegen die je moet overwinnen en bestaat er geen boekje in de handel die ze allemaal in categorieën indeelt en aanvult met een respectievelijk 'plan of attack'...

Het loopt heel erg fout op de terugweg wanneer Joe door een val zijn been breekt. Door de uitputting en de moeilijkheden die het terrein kenmerken is het al een ganse onderneming om af te dalen op twee goede benen, laat staan met de lelijke beenbreuk van Joe. Simon probeert het onmogelijke maar neemt dan een moeilijke beslissing waardoor zijn kameraad ten dode opgeschreven lijkt...

Heldenverhalen zijn altijd mooi. We bedoelen maar... scenaristen dikken de gebeurtenissen in kwestie meestal flink aan want de filmkijkers willen actie en spektakel. Het is hun zorg niet dat het hierdoor pure fictie wordt, zolang het waaaaw-gevoel er bij de betalende kijker maar in zit. Bij Touching the Void ligt het toch wel even anders. Dit verhaal is gebaseerd op waar gebeurde feiten (en op het boek van Joe Simpson) maar heeft het voordeel dat de twee meest bevoorrechte getuigen er ook bij zijn. Alhoewel bevoorrecht allicht een verkeerde term is voor wie de film heeft gezien, echt benijdenswaardig waren de avonturen van het duo niet. Simpson en Yates komen immers zelf in beeld en vooral aan het woord. Voor de beelden die moesten voor ondersteuning van het verhaal zorgen deed men een beroep op twee acteurs. Het is bijzonder moedig van de eerste twee mensen om hun bijna-doodservaring te delen met het publiek. De twee geven een objectief verslag van wat hen destijds is overkomen. Met een aantal intieme details en soms merkwaardige hersenspinsels (de Boney M-scène bijvoorbeeld).

De gebeurtenissen van bijna twintig jaar geleden zijn op een waardige manier in filmvorm gegoten. Kan ook moeilijk anders natuurlijk denk je dan als je weet dat de twee protagonisten in dit 'docudrama' eigenlijk de zaak flink onder controle konden houden. Vergeet niet dat al verschillende keren gepoogd werd om dit op het grote witte doek te toveren. We kunnen er maar om juichen dat Fogwood Films, het productiebedrijf van Sally Field niet doorging met de plannen om er een Hollywood-(on)ding van te maken met Tom Cruise in de hoofdrol...

De extra's liggen in het verlengde van (de kwaliteit van) de film. De producent heeft het over zijn moeilijkste film ooit terwijl Brian Hall, al betrokken bij het project van bij het begin, het heeft over zijn verantwoordelijk voor de veiligheid van cast en crew. Ook David Cuthbertston had zijn verplichtingen op dit vlak en werd zelfs tot 'stunt double' gebombardeerd... De film stopt op een ogenblik waarop de twee letterlijk en figuurlijk nog lang niet thuis waren en 'What happened next' maakt duidelijk wat er nog volgde. Een beetje op dezelfde manier waarop de film werd gemaakt, met uitzondering van het filmgedeelte. Geen acteurs hier dus, maar wel wat archieffoto's en de getuigenverslagen van Joe en Simon die ook hier weer boekdelen spreken... Return to Siula Grande tenslotte is zoals de titel doet vermoeden een verslag van de terugkeer van Joe en Simon naar Peru. Het toont aan dat de tocht naar de voet van de berg eigenlijk al een avontuur op zich is. Maar ook hier staan de twee klimmers centraal. Terugkeren, zelfs na 17 jaar is een bijzonder moedige beslissing en we laten even in het midden of het wel verstandig was om dit te doen. Het kwam in elk geval de film ten goede, dat wel. En het ging hem voor Simon toch wel om het contract en het geld, ook al eerlijk om dit te melden. De sfeer op de set en in sommige uittreksels uit Joe's video-dagboek is grimmig en maakt dit tot een waardevol extra...