Spellbound mag dan wel meer melodrama dan bonafide thriller zijn, Hitchcock weet genoeg spannende momenten uit zijn koker te laten rollen om dit als een Hitch grand cru te kunnen bestempelen. Zeker omdat hij zijn toevlucht zocht tot – voor die tijd – vernieuwende effecten om een innovatieve laag toe te voegen, een door Salvador Dali ontworpen droomsequentie inclusief.

Voor de tweede film die hij voor überproducent David O. Selznick draaide werden duidelijk de grote kanonnen in stelling gebracht. Het was Selznick die Hitchcock het idee aanpraatte om een film te draaien rond het thema van psychoanalyse. Hij bracht Hitchcock zelfs in contact met zijn persoonlijke therapeut, maar goede vrienden werden die twee niet. Niet dat tussen Selznick en Hitchcock alles koek en ei was. Selznick toonde zich geen fan van de sequentie die Hitchcock met Dali op poten had gezet. Hij zette er flink de schaar in. Wat nog enigszins begrijpelijk is als de tijding klopt dat de scène oorspronkelijk meer dan twintig minuten lang was. Hitchcock zelf had met de scène in kwestie trouwens niet zoveel te maken, daar Selznick productieontwerper William Cameron Menzies had ingehuurd om de scène in goede banen te leiden.

Voor de twee hoofdrollen ging Selznick aanvankelijk voor Joseph Cotten en Dorothy McGuire, en hij had ook Jennifer Jones en Greta Garbo op zijn verlanglijst staan. Maar uiteindelijk gingen de honneurs naar Gregory Peck en Ingrid Bergman. Beide getrouwd op dat moment, maar dat weerhield hen er niet van om een korte romance te beleven tijdens de opnames van Spellbound. Een romance die trouwens pas openbaar werd nadat Peck die opbiechtte in 1987, vijf jaar na het overlijden van Bergman.

Ben Hecht baseerde zijn scenario op de in 1927 verschenen roman The House Of Dr. Edwardes van Hillary Saint, George Saunders en Francis Beeding. Bergman is een psychoanalist in een psychiatrische instelling waar Peck haar nieuwe overste wordt. De amoureuze vlam slaat snel in de pan tussen de twee. Ook blijkt snel dat Peck zelf ook nogal wat innerlijke demonen te geselen heeft. Bergman ontdekt dat hij zelfs helemaal geen dokter is, maar enkel de identiteit van het nieuwe diensthoofd heeft aangenomen. Waarom en hoe, dat is wat het dappere tweetal vervolgens uitzoekt met de politie – die Peck van moord verdenken – op hun hielen. Of zoals Hitchcock het omschreef: Spellbound is just another manhunt, wrapped up in pseudo psychoanalysis.

Miklos Rozsa – die aan boord kwam nadat Bernard Herrmann zich niet kon vrijmaken – won een Oscar voor zijn soundtrack die schaamteloos romantische passages netjes afwisselt met een door een theremin gegenereerde thrillerintermezzi. Oh zoete ironie: Hitchcock was geen fan van de score. En Selznick ook niet: hij verving op een bepaald moment zelfs een stuk van Rozsa’s soundtrack door een bestaande score van Franz Waxman. Jerry Goldsmith was dan weer wel fan, want die liet later optekenen dat het Rozsa’s Spellbound-score was die hem inspireerde om zelf filmcomponist te worden.