Tenzij Steven Andrew Soderbergh alsnog zijn kar keert, is deze “Side Effects” ’s mans laatste bioscoopfilm. Soderbergh verklaarde onlangs het te hebben gehad met het métier van de zevende kunst en gaat zich naar eigen zeggen toeleggen op schilderen en andere zaken waarin hij zich creatief eens goed kan laten gaan. Een niet zo blijde boodschap die hij een paar jaar terug al eens verkondigde, maar toen had hij nog een heleboel projecten in de pijplijn zitten, waaronder “Contagion”, “Magic Mike”, “Haywire” en deze “Side Effects”.

Het is alvast te hopen dat Soderbergh de cinema niet definitief vaarwel kust, want hij is een van de meest interessante Amerikaanse cineasten van de laatste decennia. Na zijn Gouden Palm-winnend debuut “Sex, Lies And Videotape” in 1989 toonde hij zich bekwaam in zowel blockbusters (“Ocean’s 11, 12 en 13”), arthousefilms (het epos “Ché”) als experimenteel kijkvoer (“The Girlfriend Experience”). Uiteraard waren het niet allemaal geslaagde projecten, maar Soderbergh stond/staat steevast garant voor interessante cinema. Het is niet anders met “Side Effects”: na “The Informant” en “Contagion” zijn derde samenwerking met scenarist Scott Z. Burns.

Soderbergh en Burns laten niet onmiddellijk in hun kaarten kijken: wat ogenschijnlijk begint als een drama over potentiële schadelijke neveneffecten van antidepressiva evolueert langzaamaan naar een met dubbele bodems jonglerende thriller die flirt met de machinaties van Polanski, Hitchcock en De Palma. Centrale as van het verhaal is Emily Taylor (Rooney Mara), een onzekere vrouw die we leren kennen wanneer haar echtgenoot Martin (Channing Tatum) vrijkomt na vier jaar gevangenis wegens handel met voorkennis. Emily is tevreden dat haar man terug thuis is, maar heeft te kampen met depressieve neigingen. En die leiden zelfs naar een zelfmoordpoging. Emily wordt opgevangen door psycholoog Jonathan Banks (Jude Law), die haar toestand verder opvolgt tijdens praatsessies. Jonathan ontdekt dat Emily een hele tijd in behandeling was bij dokter Victoria Siebert, die haar tijdens die behandeling een heleboel depressieverjagende medicijen voederde. Siebert raadt Banks aan om Emily het nieuwe medicijn Ablixa voor te schrijven. De neveneffecten zijn nochtans niet min zo blijkt wanneer Emily ten prooi valt aan slaapwandelen. En dan gebeurt het ondenkbare: onder de invloed van Ablixa vermoordt Emily Martin. Waarna de politie en een leger advocaten moet uitzoeken of Emily – gezien de toestand waarin ze zich bevond – toerekeningsvatbaar is en opgesloten kan blijven. Duidelijk wordt al gauw dat er iemand moet gestraft worden, en Jonathan komt in nauwe schoenen te zitten wanneer zijn betrokkenheid er toe leidt dat hij zowel zijn carrière als zijn huwelijk ondermijnd ziet. Toch laat Jonathan Emily niet los: hij blijft haar bezoeken in het psychiatrisch centrum waar ze verblijft en ontdekt gaandeweg dat niet alles lijkt wat het is in het koekoeksnest …

Opvallend aan deze thriller is dat Soderbergh nooit echt voluit gaat. Dat is vooral tijdens de climax duidelijk, waar hij de zaken eerder rustig op zijn beloop laat in plaats van extra adrenaline te pompen. En dat terwijl veel andere regisseurs die ‘aha’-momenten net zouden benadrukken en accentueren tot wanneer iedereen in de zaal het fijnste draadje van de plot ontrafeld in de schoot krijgt geworpen. Niet bij Soderbergh, die nogal graag stijl over inhoud/karakteruitwerking laat primeren. Gelukkig doet zijn regiekeuze uiteindelijk maar weinig af aan de schoonheid van dees’ bewust afstandelijke en misschien net daarom dubbel intrigerende whodunit.

Ook over de cast niets dan goed: Jude Law zet één van zijn beste acteerprestaties ooit neer, en een speciale bonusvermelding is er uiteraard voor Rooney Mara die met haar creepy vertolking bewijst dat haar Lisbeth Salander-interpretatie in “The Girl With The Dragon Tattoo” alles behalve een toevalstreffer was. Aanradertje, deze al dan niet laatste Soderbergh op het grote scherm.