Het blijven rare films, de 'Ocean comedy capers’: uitgerust met een fonkelende sterrencast en een regisseur die tegelijkertijd de conventies van Hollywood eerbiedigen en ontkrachten. Langs de ene kant bewijzen de “Ocean”-prenten waar Hollywood goed in is (mooiogend hersenloos entertainment), maar ze brengen ook het slechte naar boven (diep graaft het allemaal niet, de scenario’s zijn niet echt het sterkste punt en na een tijdje wordt het zowaar repetitief en ietwat vervelend). In Ocean’s Eleven (2001) werden die mindere kantjes nog afgevlakt omdat alles toen nog fris rook, bij deze derde passage is het voor Soderbergh en de zijnen moeilijker geworden om zonder maatpakscheuren de eindmeet te halen. Al nemen ze ditmaal minder risico dan bij Ocean’s Twelve (2004). Een herhaling van die postmoderne sequel (herinner je de ontmoeting tussen Bruce Willis en Julia Roberts) zit er (voor velen gelukkig) niet meer in.

Ocean’s Thirteen eet dus vooral uit de ruif van de eersteling. Het Europese globetrotten van drie jaar geleden werd langs de kant geschoven, en Danny Ocean (George Clooney) en zijn bende jolige misdadigers zoeken andermaal Las Vegas op. Ze hebben daar een serieuze appel te schillen met Willy Bank (Al Pacino die meer kleur in zijn huid dan in vertolking legt), een casino-eigenaar die Oceans gabber Reuben Tishkoff (Elliott Gould) heeft bedrogen bij een businessdeal.

Ocean grijpt niet naar de Kalashnikovs, maar engageert zijn makkers voor een meer gesofisticeerd wraakspelletje: ze willen de opening van het Bank Casino grondig verstoren, zodat Bank gigantisch op zijn neus valt. Oceans vroegere nemesis Benedict Arnold (Andy Garcia) wil eveneens zijn deel van de koek: hij dreigt ermee Ocean te dwarsbomen, tenzij die erin toestemt om op de openingsavond tegelijkertijd een partij peperdure en uiterst streng beveiligde diamanten uit het casino stelen...

Soderbergh probeert overduidelijk zijn dosis entertainment zo pluizig mogelijk te brengen. George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon en de anderen proberen hipper dan hip te zijn, al hoeven ze er niet voor te acteren. Zo lijkt Pitt niet veel meer te doen te hebben dan op gepaste tijden even door het beeld te wandelen. Oceans vrouwen geven forfait voor deze trilogieafsluiter: zowel Julia Roberts als Catherine Zeta-Jones laten de casino-spielereien voor wat ze zijn. Zij worden vervangen door Ellen Barkin als Pacino’s ‘main squeeze’, hetgeen haar de kans schenkt haar erotische uitstraling uit de jaren tachtig nog eens in de verf te zetten. Of te parodiëren, het is maar hoe je het bekijkt.

Ocean’s Thirteen mag dan al niet meer zo fris ogen als het origineel, toch blijft dit eindresultaat een cocktail die veel liefhebbers van star power zal kunnen bekoren. Vorig jaar stond deze film op een twaalfde plaats in de Belgische box office, en ook de dvd-verhuur en verkoop zal als een goed geoliede trein lopen. Want ook al smaakt het geheel af en toe flets, het is en blijft een filmpje dat ook aanzet tot lekker onderuitzakken in de sofa. Soderbergh haalt daarvoor regiegewijs meer dan eens het onderste uit de kan en ook de soundtrack van David Holmes roept een lekker weekendgevoel op. Verplichte kost is dit geenszins, maar als je de vorige twee (en dan vooral de eerste) kon pruimen, dan zal je je het derde Ocean-tripje waarschijnlijk niet beklagen.

Ook iedereen met een interesse voor Las Vegas zal hier zijn gading vinden. De meest uitgebreide extra is de featurette 'Vegas: An Opulent Illusion' is een nauwelijks verholen reclamespot voor de vele bekoringen van Sin City met een focus op de alomtegenwoordige hotels en casino’s, het ene bouwwerk al megalomaner dan het andere. De andere extra’s zijn superkort: producent Jerry Weintraub leidt je gedurende twee minuten door de set en de verwijderde scènes klokken af op 4 minuten.