Wat je krijgt als je sociaal-realisme mengt met magisch-realisme? Een film als Bird dus, waarmee Andrea Arnold aansluiting zoekt en vindt bij de keukenaanrechtdrama’s Red Road en Fish Tank waarmee ze destijds haar langspeelfilmcarrière startte.

Opvallend is wel de fikse dosis hoop die ze op de vleugels van haar vogelfilm laat meevliegen: omdat iedereen die wel kan gebruiken in deze donkere dagen? Vooroordelen ontkracht ze ook: een blik op het overdadige tattoolijf van Barry Keoghan tijdens de eerste minuten, en je bent al meteen geneigd te denken dat hij de boeman in het verhaal zal zijn die met ijzeren hand zijn kinderen onder de knoet houdt. Niets blijkt minder waar: Keoghan blijkt een lamme goedzak, zij het er wel een die zijn kost hoopt te verdienen door het verkopen van hallucinogeen paddenslijm.

De echt centrale plaats in Bird is voor zijn twaalfjarige dochter Bailey (een geïnspireerd-debuterende Nykiya Adams) die rebelleert tegen haar vaders geplande nieuwe huwelijk. Haar leven krijgt een onverwachte draai als ze op een dag een zonderling (Franz Rogowski) tegen het lijf loopt, de vogelman uit de titel. Die is op zoek naar de reeds lang uit zijn leven verdwenen ouders en blijkt een onverwachte zielsgenoot voor de tiener te zijn.

Klinkt als een sprookje allemaal, wat niet wil zeggen dat Arnold de rauwe realiteit volledig bibbidibobbidiboet. De ranzige graffitiwijk waarin Bailey opgroeit, het stuk crapuul waar haar moeder kloppen en klappen van krijgt … het snijdt en bijt. Arnold laat die alledaagse gruwelmiserie netjes aansluiten bij de sprookjeshoop en zorgt zo voor een prent die meer verrassende paden dan geijkte betreedt. En er geen graten in ziet om aan het eind de fabelmythologie finaal door te trekken. Want ja, dat kan allemaal in de wonderbaarlijke wereld van de zevende kunst.

Geen film van het zevende knoopsgat alvast deze Bird: hoe lang en hoe hoog je zal willen meeliften op de vleugels zal in de eerste plaats afhangen van je bereidheid om de dagelijkse buitenwijkstrijd door een fantastieke bril te zien. Wat er ook van zij: je wordt sowieso deelgenoot van de geestigste Coldplay-singalong sinds de uitvinding van het wiel en de oliefilter. Een kara-meerdanokéhoogtepunt in een fraaie en fijne film.

Gezien op Film Fest Gent.