Altijd makkelijk, de eerste zin in een recensie van een Steven Soderbergh-film. Even verwijzen naar de versatiliteit van een cineast die steevast commerciële titels afwisselt met cinefieler werk en de deurintraptaak zit erop. Zeker omdat Soderbergh momenteel weer in zo’n altijd-weer-eens-wat-anders-stramien zit: op amper een jaar tijd leverde hij het viruspandemonium Contagion, de vinnige actieprent Haywire en deze Magic Mike af. En die laatste is een zich in het milieu van mannelijke strippers afspelende tragikomedie.

Het zouden de Chippendales kunnen zijn, maar het zijn de Cockrocking Kings Of Tampa. Een blote basten en konten-gezelschap dat geleid wordt door Dallas (een zich zichtbaar amuserende Matthew McConaughey) en voorts bestaat uit stoere bicepsen met namen als Big Dick Ritchie. Ook lid van de Cockrocking Kings is de dertigjarige Mike Lane (Channing Tatum, die als negentienjarige knaap zelf stripper was en heel wat eigen ervaringen in het scenario integreerde). Niet de enige job waar Mike zich voor engageert trouwens: hij werkt ook bij een bouwfirma en droomt ervan om ooit een meubelherstelbedrijf uit te bouwen. Het echte geld verdient hij natuurlijk als stripper: de bezwete en platgedrukte dollarbriefjes in zijn tanga mag hij houden, hij heeft al een fikse spaarpot bijeengegaard en – ook mooi meegenomen – hij kan met zowat elke vrouw die zijn pad kruist naar bed.

Op een dag komt Mike in contact met de negentienjarige Adam (Alex I Am Number Four Pettyfer): werkloos en nog zoekend naar wat hij met zijn leven wil doen. Mike neemt hem mee naar de Xquisite stripclub en al gauw is duidelijk dat Adam talent bezit om halfnaakt de vrouwen het hoofd op hol te brengen. Waarop een vriendschapsrelatie ontstaat tussen mentor Mike en leerling Adam, en Adam binnengezogen wordt in een al bij al gevaarlijke en harteloze wereld waar hij eigenlijk niet klaar voor is.

Magic Mike bevat (uiteraard) heel wat scènes waarin de jolige strippende jongens hun hebben en houwen in het rond slingeren, maar Soderbergh gaat niet de Paul Verhoeven-/Showgirls-toer op. Daarvoor is het toch allemaal iets genuanceerder en bovendien zet hij de exploitation-insteek volledig buitenspel. Soderbergh besteedt evenzeer aandacht aan de tristesse die boven de stripbusiness hangt en koppelt alles zelfs aan de economische crisis. Magic Mike doet het daardoor eigenlijk best goed als milieuschets, maar in het laatste halfuur besluit scenarist Reid Carolin plots een blik verhaallijnen open te trekken waarvan de meeste slaan als een tang(a) op een varken. En moeten we het plots rooien met geforceerde conflicten, overbodige levenslessen en goedkope cliffhangers. Of hoe Magic Mike zich in het laatste halfuur zelf in de blote kont schiet en de rake sfeerschepping die Soderbergh netjes had opgebouwd ei zo na de dieperik ingaat. En dat kost Magic Mike – streng als we zijn – op de valreep de derde waarderingsster.

Blijven wel intact: de drie hoeraatjes voor de vertolkingen. McConaughey wordt nu al getipt voor een Oscar in de categorie mannelijke bijrol (al heeft hij eigenlijk niet zoveel te doen, dus we zullen die geruchten maar als hype beschouwen). Channing Tatum verrast wel positief: meer zelfs, hij schijnt per film beter en beter te acteren en zet hier alvast een van zijn beste vertolkingen neer. Al gaat de meeste lof naar de voorlopig nog illustere onbekende Cody Horn die als Pettyfers eigengereide en eigenzinnige zus met vlag en wimpel de revelatie van dit filmpje is. Oh ja, (vrouwelijke) fans van de serie True Blood kunnen zich eveneens laven aan de biceps, triceps en borstkas van Joe Manganiello, in Bon temps vooral bekend als potente weerwolf Alcide Herveaux. En wie wil weten met wat Soderbergh hierna op de proppen komt: dat is de thriller The Bitter Pill met naast Channing Tatum (alweer) ook nog rollen voor bekend volk als Jude Law, Rooney Mara (The Girl with the Dragon Tattoo) en Catherine Zeta-Jones.