Een hoest, een fluim, een koortsaanval … het kan wijzen op een doodeenvoudig griepje, maar in Contagion zijn het de symptomen van een moeilijker te temmen beestje. Het zijn de voortekenen van een wereldwijde pandemie die in een mum van tijd ettelijke miljoenen slachtoffers eist. Waarmee meteen duidelijk is dat Steven Soderberghs ziektethriller niet meteen uitnodigt tot enthousiaste tangobewegingen. Hij toont immers vrij secuur en gedetailleerd hoe de epidemie wild om zich heen slaat, en hoe (bijna) niemand (of je nu in Tokio, Los Angeles, Helsinki, Amsterdam of Poelkapelle woont) veilig blijkt voor de hongerige magere en zieke Hein.

Contagion is niet de eerste film over een wereldwijde epidemie (in de jaren negentig hadden we Wolfgang Petersens blockbuster Outbreak), maar Soderbergh gaat toch een stapje verder. Hij ziet zich verzekerd van een opvallende A-cast (Matt Damon, Kate Winslet, Gwyneth Paltrow, Jude Law, Laurence Fishburne, Marion Cotillard en nog een paar bekende gezichten in de bijrollen), maar Soderbergh ziet hen niet als heldhaftige pionnen in een rampenfilm zoals Outbreak dat was of zoals Hollywood ze in de jaren zeventig continu van de lopende band liet rollen. Neen, de grote namen zijn er vooral om zijn film verkocht te krijgen, daar ze bijna allemaal heel 'low profile' blijven of (in een geval) zelfs heel snel het loodje leggen. Waardoor Contagion eerder een in een semi-documentarische stijl gefilmd thrillerdrama is voor de intelligente meerwaardezoeker dan voor de doorsnee popcornvreter. Soderbergh laat verschillende verhaallijnen door elkaar lopen en er is niet echt een hoofdpersonage dat op het voorplan staat. Wat we te zien krijgen is het relaas van een paar helse weken, begint met de start van een wereldwijde epidemie en eindigt met de uitrol van een vaccin dat het MEV-1 virus kan stoppen. Dat virus is trouwens fictief, maar haalt de (vrij waarheidsgetrouwe) mosterd bij het bestaande Nipah-virus dat in totaal al zo’n acht keer opdook sinds 1998 en daarbij heel wat slachtoffers maakte in grote delen van Azië.

De eerste grote naam die in beeld verschijnt is Gwyneth Paltrow. Haar karakter, Beth, komt terug van een reis naar Hongkong, en wacht op het vliegveld van Chicago op haar vlucht naar huis. Eens thuis is ze (letterlijk) op sterven na dood, maar ze leeft nog net lang genoeg om haar echtgenoot Mitch (Matt Damon) en haar zoontje te besmetten. Het kind bezwijkt aan het virus, Mitch blijkt immuun te zijn. Tegelijkertijd worden beelden verspreid van over heel de wereld waarin mensen sterven als gevolg van het ziektevirus, en het duurt niet lang voor het 'Center for Disease Control and Prevention' alarmcode rood laat flikkeren. Ellis Cheever (Laurence Fishburne) en dokter Erin Mears onderzoeken het virus en proberen met hun team een vaccin te ontwikkelen, en Leonora (Marion Cotillard), een epidemioloog van de wereldgezondheidsorganisatie reist naar Hongkong om de bron van het virus op te sporen. Intussen beweert een internetblogger (Jude Law) dat de overheid opzettelijk nieuws achterhoudt dat het virus kan indijken, en stuurt het (vals) bericht de wereld in dat er een homeopathisch middel is dat bescherming biedt tegen het virus.

Soderbergh wou Contagion enkel maar doen als hij de kans kreeg om een uiterst realistisch relaas te schetsen van hoe de mensheid met een vingerknip kan worden uitgeroeid. Niet door een atoomwapen of wereldwijde oorlog, maar gewoon door een zieke vleermuis die door een beet in een banaan de dodelijke carrousel in werking zet. Vandaar dat Soderbergh voortdurend afwisselt tussen zijn thema’s: van het persoonlijk leed van de getroffen mensen over de pogingen van gezondheidsorganisaties om een vaccin te vinden en quarantainegebieden in het leven te roepen tot de invloed van de media en de algemene paniek die wereldwijd uitbreekt, wat dan weer leidt tot geweld en een steeds meer egocentrisch wordende maatschappij waarbij het 'een voor allen, allen voor een'-gevoel ver te zoeken is. Een interessante aanpak, maar misschien net iets te academisch voor het grote publiek. De personages blijven stereotiep en worden nooit echt uitgewerkt, want voor karakteruitdieping is geen plaats. Voor een melodramatische soundtrack of slow motion effecten gelukkig ook niet.

Logistiek keek Soderbergh voor zijn levensechte horrorprent alvast niet op een uitdaging min of meer. Hij kreeg een budget van 60 miljoen dollar bij elkaar en kon rekenen op de samenwerking van wetenschappers en epidemiologen om het scenario van Scott Z. Burns (met wie hij eerder The Informant maakte) zo realistisch mogelijk in te kleden. Bovendien reisde hij (of zijn second unit crew) zowat de hele wereld rond, wat resulteert in opnames in onder meer Chicago, San Francisco, Atlanta, Minneapolis, Dubai, Japan, Zwitserland, Engeland, Maleisië, Rusland en Brazilië. Imposant. Contagion beroert eerder het verstand dan het hart en je mag er met recht en reden meer dan een beetje bang voor zijn. Tijd om te leven bij de wijsheid die Hennie Vrienten in 1983 al wereldkundig maakte (of toch minstens in de lage landen): “knoop je jas dicht, doe een das om en was eerst je handen”. Doen, het kan je leven redden (zeker dat laatste dan).

De sectie extra’s zijn aan de summiere en magere kant. Niets over de moeilijkheid om te draaien op locaties over gans de aardbol bijvoorbeeld, maar wel een korte featurette over de wetenschappelijke kant van Contagion (ja, deze fictie kan non-fictie worden) en een paar interviews met de cast. Afgesloten met een twee minuten durende animatie waarin de verspreiding van een virus op een dummievriendelijke wijze uit de doeken wordt gedaan.