Een goed Filmfestival richt zich tot een bijzonder breed publiek. Er worden films van allerlei vergeef me de term, pluimage vertoond. Commerciële grote films die door hun megabudget weinig beperkingen hadden, absolute verrassingen die een flinke commerciële duw in de rug krijgen door de aandacht die ze krijgen in de pers, films die officieel nog geen verdeler hebben in Belgenland (en soms daarbuiten) en heel af toe ook een prent waar geen hond in geïnteresseerd is (en die heel af en toe ook niet eens zo slecht is...). Voor elk wat wils dus. Buena Vista is één van de majors die maar liefst drie kleppers inzetten voor dit 30e Filmfestival. Dit Seabiscuit, Calendar Girls en als slotfilm straks de verwachte topper Finding Nemo die vreemd genoeg slechts eind november officieel wordt uitgebracht bij ons. Seabiscuit neemt ons, soms in een klassieke voice-over stijl, spreekwoordelijk bij de hand op een maar liefst 140 minuten durende filmtocht waarbij alle aandacht gaat naar het superpaard Seabiscuit. Seabiscuit, an American Legend is ook de titel van het 400 bladzijden tellende boek van Laura Hildenbrand dat vorig jaar na 3 weken al bovenaan de lijst met bestsellers stond in de Verenigde Staten. Geen wonder dus dat daar een film zou over gemaakt worden.

Regisseur Gary Ross, zelf een fanatiek paardenliefhebber las op een dag een artikeltje met de kop Four good legs between us over drie mannen en een racepaard met de naam Seabiscuit, een stukje geschreven door Hildenbrand, jawel. De strijd om de rechten van het boek barstte in alle hevigheid los en de schrijfster koos terecht voor Gary Ross nadat die haar in een twee uur durende telefoongesprek had overtuigd van zijn passie voor paarden. Nu we het eindproduct hebben gezien staat vast dat Ross de perfect man for the job was, en niet alleen de regisseur... Oscar-winnaar Chris Cooper (Adapation maar ook The Horse Whisperer!) bewijst met zijn rol van cowboy/paardenkenner Tom Smith dat hij het vergulde beeldje thuis écht wel verdiende, Jeff Bridges doet het terug vol overtuiging tussen oude auto's (remember Tucker : The man and his dream?) en maakte al vier maal kans op een Oscar terwijl Tobey Maguire een naam is die je niet zo gauw zou verwachten in een film als Seabiscuit maar die bewust werd gekozen door Gary Ross. Opmerkelijk trouwens hoe je bepaalde verbanden kunt leggen met deze film. Bridges met zijn auto-Tucker-rol van vroeger, Tobey Maguire, vooral gekend als Spiderman, nu in de rol van jockey terwijl een andere ex-Superman Christopher Reeve verlamd raakte na een val van zijn paard...

De film opent stijlvol met aan de ene kant Charles Howard, de eigenaar van een fietsenwinkel die op een dag geconfronteerd wordt met een belangrijk defect aan een auto en aan de andere kant de wereld van cowboy Tom Smith die een grote liefde heeft voor paarden. De derde schakel om de twee met elkaar te verbinden is John Pollard, opgevoed en opgegroeid tussen de boeken maar aan het werk als paardenverzorger en bokser (!) om zijn ouders uit de rode cijfers te halen in de moeilijke periode waarin Amerika zich bevond in de jaren '30.

Johnny Red Pollard is een temperamentvolle jongeman die de eer heeft als eerste het jonge paard Seabiscuit te berijden, een humeurige viervoeter die allesbehalve een knol blijkt te zijn... Howard die de auto's heeft afgezworen nadat zijn zoon de dood vond tijdens een ritje met één ervan besluit op een dag om het dier te kopen voor een som van 2.000 $, een bedrag dat slechts een fractie was van wat het paard na vele trainingssessies waard bleek te zijn...

Denk niet dat de trailer van Seabiscuit alles onthullend is en je een race/film zonder hindernissen/verrassingen garandeert. Gelukkig niet. Seabiscuit ontpopt zich als veel meer dan een ordinaire film over een legendarisch paard maar vertelt ook het verhaal van drie mannen die in hun leven al veel hebben verloren en de moed vinden om er nog iets van te gaan maken. Het racepaard Seabiscuit vervult een belangrijke rol die voor elk van hen verschillend is maar hen terzelfdertijd ook bindt. De inbreng van Judiana Makovsky, als costume designer verantwoordelijk voor de kostuums verdient tot slot ook een eervolle vermelding. Want dat is nog één van de sterke punten van Seabiscuit, de manier waarop men er in geslaagd is om de jaren '30 opnieuw tot leven te wekken. Het spreekt voor zicht dat de kostuums hierbij bijzonder belangrijk zijn. Makovsky zit al 17 jaar in de business en werd al twee keer genomineerd voor een Oscar (de laatste keer voor Harry Potter and the Sorcerer's Stone) en dat merk je ook. Seabiscuit is zo'n film die je in gedachten al ziet voorbij komen op Oscar night, we kunnen wel meerdere categorieën bedenken waarvoor hij zou kunnen genomineerd worden.