In de zomer van 2003 was dit een raspaard in de good old US of A, op het Europese continent bleken heel wat minder geïnteresseerden te zijn voor de heldendaden van het racepaard Seabiscuit. Waarschijnlijk was de film iets te zeemzoeterig Amerikaans (zowel qua vertelstijl als qua inhoud), en zonder echte 'publiekslieveling' aan de teugels bleek er maar weinig lekkers te rapen voor het Europese publiek. Misschien daarom dat we 'Seabiscuit' zonder schroom als een 'te ontdekken parel op dvd' kunnen omschrijven. Niet dat het een meesterwerk is (verre van), maar de film is visueel razend knap, en alles leunt heel dicht aan bij de grote epische films uit de gouden Hollywood-jaren. Het kost voor een filmliefhebber niet veel moeite om deze film in zwart-wit voor te stellen met iconen als James Stewart in de hoofdrol. Treffend, daar de prent zich ook rond die tijd afspeelt.

Amerika, jaren dertig, de Grote Depressie steekt de kop op. Ook de Pollards worden er door getroffen. De jonge Red Pollard (Spinneman Maguire) kon goed met paarden overweg, en zijn ouders besluiten om hun zoon 'te verkopen' aan een paardenfokker, waar Red jockey kan worden. Ook getroffen is zakenman Charles Howard (een alweer sublieme Jeff Bridges) die een auto-imperium heeft uitgebouwd. Wanneer zijn zoontje (ironisch genoeg) omkomt in een auto-ongeval, verlaat zijn vrouw hem. Howard kust de auto-business vaarwel, begint een nieuw leven met een nieuwe vrouw en een nieuwe passie : paardenraces. Via paardentrainer Tom Smith (een alweer uiterst getalenteerde Chris Cooper) komt hij in het bezit van de kleine en koppige Seabiscuit. Tom engageert Red Pollard om de jockey van Seabiscuit te worden. Er ontstaat een bijzondere band tussen jockey en dier, en het duurt dan ook niet lang eer het paard heel wat races wint. Howard besluit het hoefijzer meteen nog heter te smeten door de eigenaar van War Admiral uit te dagen, het kampioenenpaard van alle grote landelijke races. Die race komt er uiteindelijk in 1938, maar niet zonder heel wat persoonlijke offers van zowel Red als Seabiscuit...

De film werkt op meerdere niveaus : geschiedkundig (de depressiejaren zijn heel mooi gereconstrueerd), emotioneel (al wordt het af en toe iets te zoetsappig en zeker ook te patriottisch) en visueel (vooral de races zijn magnifiek gefilmd, een mengelmoes van echte racebeelden en subtiele mechanische en digitale effecten). Alleen het einde is nogal wat abrupt : een afsluitende titelrol met een vermelding van hoe het afliep met de verschillende personages was welkom geweest, en had ons een extra opzoeksessie op het internet gespaard.

De extra's zijn niet echt overdadig, maar zijn ook zeker niet overbodig. Klein, maar fijn noemt zoiets. Op hun eigen manier voegen ze allen achtergrondinformatie toe, zowel bij het ware verhaal als bij de making off. Bovendien zijn alle extra's ook nog eens voorzien van Nederlandse ondertiteling. Er is een boeiende commentaartrack van regisseur Gary Ross, die heel wat filmische en technische aspecten belicht. Verrassend is de aanwezigheid van Steven Soderbergh op deze track, die als een soort interviewer fungeert, maar ook zelf zijn visie op de film geeft. De 'making off' is vrij standaard, maar gelukkig niet gespeend van informatieve achtergrond faits divers (er wordt ook aandacht besteed aan het boek waarop de film is gebaseerd - Seabiscuit, An American Legend van Laura Hildebrand). In 'Analyse van een filmfragment' laat Gary Ross zien hoe hij tewerk ging bij het regisseren van de film, inclusief de voorbereiding vooraf en het maken van de shotlist. De markantste extra is zeker het originele zwart-wit fragment van de race tussen Seabiscuit en War Admiral. Twee minuten frappant beeldmateriaal, ideaal om te vergelijken met de filmische reconstructie.

Seabiscuit is een verzorgde film die een verdiende verzorgde dvd-release krijgt. Het is misschien geen film voor de snellevende hedendaagse cynische medemens-klonen, maar iedereen met een juist hart op een goede plaats, zal zich ongetwijfeld laten charmeren door deze efficiënte film. Af en toe inderdaad iets te stroperig patriottisch, maar gezien in de tijdsgeest van waar de prent zich afspeelt, is het zeker doenbaar om die suikerlaag naar de achtergrond te schuiven. Een te ontdekken parel op dvd dus.