Cris Johnson heeft een bijzondere gave. Hij kan in de toekomst kijken. Niet zoals een waarzegger of zo die voorspellingen doet op lange termijn, neen, Cris' mogelijkheden zijn qua tijdsperiode een stuk beperkter. Twee minuten is het verste dat kan 'zien' en voorspellen. Het lijkt beperkt maar komt natuurlijk goed van pas bij een aantal toepassingen. In zijn one man show in Vegas bijvoorbeeld, of aan de pokertafel die hij meestal nog eens opzoekt na zijn optreden. Het brengt flink wat duiten op alhoewel Cris nu ook weer niet té gulzig is hiermee. Dat zou enkel maar argwaan wekken bij de heren die in een afzonderlijke ruimte alles volgen op een groot aantal videoschermpjes.
Ook de Amerikaanse inlichtingendiensten hebben lucht gekregen van het bijzonder talent van Johnson, vanzelfsprekend zien zij hier al snel een aantal mogelijkheden die ze zouden kunnen aanwenden voor 'the nation'.

Maar... Cris Johnson is er één keer in geslaagd een flink stuk verder in de toekomst te kijken dan hij tot hiertoe heeft gekund. En dat brengt ons bij Liz (Jessica Biel), een knappe jongedame die op een dag op een bepaald uur een snackbar zal komen binnengewandeld om hierna plaats te nemen aan een tafeltje. Om die reden is Cris elke dag aanwezig op het betreffende tijdstip en plaats, iets wat ook de uitbaters en de FBI niet is ontgaan. Door zijn talent even om het tijdshoekje te kunnen piepen is het natuurlijk maar een koud kunstje voor Cris om indruk te maken op Liz, idem om uit de handen te blijven van al wie hem wil inrekenen. Maar dan neem Speciaal Agente Callie Farris (Julianne Moore uit ondermeer Children of Men) contact op met Liz en probeert haar te overtuigen dat het nationale belang groter is dan de ontluikende liefde tussen de twee.
Cris Johnson komt in een heel moeilijk Parket terecht wanneer hij in een casino een gewapende overval verijdelt (hij had het zien aankomen weet je wel...). Niet alleen wordt hij nu achterna gezeten door de verantwoordelijken van het casino, ook de Politie maakt jacht op hem wanneer hij op de vlucht slaat nadat hij de overvaller heeft neergeknald, de FBI had hem graag ingerekend om een nucleaire dreiging af te wenden én er zijn nog groep 'bad guys' die het op hem hebben gemunt.

Next is gebaseerd op het kortverhaal 'The Golden Man' van Philip K. Dick, Gary Goldman is de man die het omvormde naar een filmscenario, iets wat hij ook al deed voor Minority Report in 2002. In tegenstelling tot het oorspronkelijke verhaal dat zich in de toekomst afspeelt, vindt Next plaats in het heden.
Next werd geregisseerd door Lee Tamahori die al flink wat ervaring heeft opgedaan op het vlak van actiefilms met de 20e/ jubileum Bond-film Die Another Day en XXX : State of the Union. Net zoals voor The Wicker Man en Lord of War fungeert Nicolas Cage nu opnieuw tegelijk als acteur én als producent voor de film. Het was overigens zijn idee om te gaan filmen in het indianen-reservaat van de Havasupai indianen, aan de rand van de Grand Canyon. Hij kende de locatie aangezien hij zijn vrouw Alice ooit bij hun eerste afspraakje precies daarheen bracht. De vermelde indianen zijn nochtans camera-schuw maar de bezoekjes die Cage ook na die eerste 'date' had gebracht aan hen konden het stamhoofd over de streep trekken. Daarenboven was filmen op die moeilijk bereikbare locatie logistiek ook al geen pretje want het grootste deel van de 'crew' die voor deze scène werd ingezet diende in groepjes van 6-7 personen met de helikopter daarheen worden gebracht, telkens goed voor een vlucht van anderhalf uur per groep. De loodzware hitte die heerste op de rand van de canyon noodzaakte de makers ook om voldoende water te laten aanrukken terwijl de weersomstandigheden waarin optimaal kon gefilmd worden ook al zorgden voor een flink beperking qua aantal uur dat kon gefilmd worden.

Next kent natuurlijk een scenario waar nogal wat vragen bij kunnen gesteld worden. Niet doen natuurlijk als je er maximaal wilt van genieten. Maar zelfs bij een niet al te kritische benadering komen er toch flarden van het scenario zomaar onverwacht uit de lucht vallen. Zop komt op een gegeven ogenblik uit het niets een kerel op het scherm die laat weten dat er plots een nucleaire dreiging is voor de Staat. Eh... nucleaire dreiging ? Akkoord, zo iets wordt niet weken op voorhand aangekondigd maar hoe men hier is toe komen, vanwaar de informatie komt, welke de bronnen zijn, hoe groot de dreiging is ? Niemand die het weet. Een wel heel gemakkelijk overstapje naar de noodzaak om Nicolas Cage in het FBI-gareel te krijgen natuurlijk. En je moet al vrij creatief zijn om met de scenario-middelen die je hebt (twee minuten in de toekomst kunnen kijken en één keer een stuk verder) een geloofwaardig verder verloop van de story bij elkaar te schrijven natuurlijk.

Actie en wat spanning zijn gelukkig de voor de hand liggende ingrediënten van deze film waar zowaar gouwe ouwe Peter Falk ook nog eens in beeld mag komen. Begrijpelijk dat de bijna 80-jarige (!) Falk zich niet meer zo vlotjes beweegt als in zijn gouden Columbo-dagen. Next is helemaal niet dé blockbuster van het voorseizoen want daar waren de marketing-inspanningen wat te beperkt en te bescheiden voor maar al bij al een vrij aardige actieprent van Lee Tamahori die hiermee weliswaar nog mijlenver verwijderd blijft van de klasse van zijn Once Were Warriors.