We moeten voor de eerst Triple X-film terug naar november 2002. Toen was Vin Diesel dé man van beton die als actie-held een bijzonder sterke indruk maakte op ons. De film werd niet voor niets 'Film van de maand' bij Filmfreak. Een opvolger, een sequel daarop zou ons helemaal niet gestoord hebben, als men maar uit hetzelfde vaatje zou tappen en als het maar met dezelfde man achter de tapkast zou zijn. Maar... het kan verkeren natuurlijk. Dik twee jaar na datum is de man met de ongelooflijke bovenarmen afgegleden naar het niveau van The Pacifier en vatte een Bond-regisseur het plan op om een tweede XXX-film te maken. Vin Diesel draagt ondertussen allicht al onderbroeken met Mickey Mouse tekeninkjes op en Lee Tamahori (Die Another Day) is ondertussen helemaal vergeten wat het verschil is tussen een goede film (Once were Warriors) en dit flauw, teleurstellend massa-product. Een nieuwe XXX-film dus. Maar dan met Ice Cube in plaats van Vin Diesel. En gemaakt op een manier die zo slap is en zo'n gebrek aan inspiratie heeft dat het wel lijkt alsof het geschreven scenario een tijd lang ontbrak op de set en iedereen zijn fantasie de vrije loop liet om de gaatjes op te vullen. Ice Cube doet het niet slecht als gemene moederneuker (klinkt mean motherfucker niet zo veel beter?) terwijl Samuel L. Jackson sinds deze film enkel een iets langere filmografie heeft.

Jackson is Augustus Gibbons, één van de toplui bij het NSA (National Security Agency) die maar net uit het supergeheime hoofdkwartier van de instelling kon ontsnappen wanneer een groep professionals met supergesofisticeerde wapens en technologie binnenvielen. Eénmaal hij heeft plaatsgenomen achter het stuur van de vluchtauto heeft hij het met zijn co-piloot over de nieuwe Triple X (het lijkt wel alsof enkele bladzijden uit het script zijn weggewaaid zonder dat iemand dit doorhad) en dat moet Darius Stone worden. Die zit in een superbeveiligde gevangenis (natuuuuuurlijk) en krijgt even later het bezoek van Jackson. Die kan zo'n gemene jongen als Darius Stone wel gebruiken om het gevaar af te wenden en tegelijk ook de staatsgreep te verijdelen die op til lijkt te zijn. Na een korte babbel is de afspraak gemaakt wanneer Darius zich van boeien, kettingen en bewakers mag ontdoen om de sprong naar de vrijheid te wagen (de truc met de helikopter, jawel...). Eerst en vooral moet Stone een harde schijf gaan terughalen die op het NSA hoofdkwartier is achtergebleven. Daar staat immers belangrijke informatie op en die moet teruggehaald worden (wind je even niet op dat het belang van de gegevens hierop ook al niet past in de rest van het verhaal en geniet gewoon lekker van de actie, OK?). Het duurt natuurlijk niet lang voor de F.B.I. jacht maakt op Stone terwijl die met alle mogelijke middelen probeert te voorkomen dat president Sanford (Peter Strauss) wordt uitgeschakeld door iemand die een plan heeft om zélf de plaats van machtigste man ter wereld in te nemen...

In het post-9/11 tijdperk was het niet zo makkelijk om een film te gaan maken waarin het Capitool een doelwit vormt voor mensen met slechte bedoelingen. Tenminste om het échte gebouw en de binnenruimtes te gaan gebruiken als filmlocatie. Aangezien de afmetingen gekend zijn en er tal van foto's en tekeningen beschikbaar zijn, besloten de makers om deze sets te gaan nabouwen. Het resulteerde in een totale 'set' van meer dan 150 meter lang en 10 meter hoog die zo goed gemaakt bleek te zijn dat de makers van de West Wing televisieserie geïnteresseerd waren om een deel ervan te kopen. Uiteindelijk werd er maar twee dagen opgenomen in Washington, voor de scène waarin president Sanford zijn toespraak houdt voor het Lincoln Memorial en die waarin Ice Cube en Charlie (de mooie Sunny Mabrey die debuteerde met The New Guy) een kat- en muis spelletje spelen in het Reagan Center. Nagebouwde sets, blue screen, enz... waren de ingezette technische middelen voor de rest van de film. Actiefilms liggen ons eigenlijk wel maar we zien ze het liefst niet op de manier waarop XXX - The Next Level is gemaakt. Het lijkt wel een aaneenschakeling van scènes die we al tot vervelens toe in andere actieprenten zagen. Clichés en déjà-vu's dus in overvloed. In de zin van Wablief? Verwacht je nu echt van mij dat ik de meest beveiligde computer ter wereld die.. blablablablabla... ga kraken? waarna luttele minuten later de kerel van daarnet met een velletje papier en een flinke smile op zijn gezicht komt melden dat het toch gelukt is. Of de vermomde Ice Cube die ongemerkt tot bij de slechterik kan komen tijdens een receptie die wordt geacht superbeveiligd te zijn (door een pak mensen die hem persoonlijk kennen nota bene)... Of na zijn ontsnapping uit de gevangenis terug contact opneemt met zijn kompanen van vroeger en daar zowaar Lola (Nona Gaye uit The Matrix Reloaded) zijn (zwarte) vriendin van vroeger terugziet? In het laatste halfuurtje van de film gooit men dan nog eens alle remmen los en bekommert men zich zelfs niet meer om de vraag of de kijker dit nog wel allemaal zal slikken. Neen, pantservoertuigen worden even wendbaar als een mini-autootje in druk stadsverkeer, scheuren over de autosnelweg tegen 250 - 300 km/uur zonder builen, blutsen of slippartijen, het kan allemaal. Tot zelfs een gelukte sprong richting rails waarbij we het niet konden laten afkeurend met het hoofd te schudden. Er (flink) over zoals in de volksmond wordt gezegd.