Steven Spielberg is een fantast. De man heeft zoveel verbeelding en fantasie dat zelfs een minibus gevuld met creatieve geesten bij elkaar opgeteld nog zijn persoonlijk niveau niet halen. Anders kan je een film als Minority Report niet op zo'n goeie manier gaan maken. Anders kunnen films als E.T. niet uit je brein ontspruiten. Anders kan je niet één van de beste films van 2002 maken. We schrijven 2054 en verplaatsen ons naar Washington D.C., een stad waar het aangenaam vertoeven is en niemand nog voor zijn leven moet vrezen. Immers, sinds het opstarten van de Pre-Crime Division van het Ministerie van Justitie zes jaar geleden werd geen enkele moord meer gepleegd, omdat men die gewoonweg kan voorkomen door in te grijpen nog voor de misdaad plaatsvindt. Drie Pre-Cogs zorgen tijdens hun 'dromen' voor de voorspellingen, met als resultaat twee houten balletjes met daarin telkens een naam gekerfd: één van het slachtoffer, één van de dader. De kleur van de balletjes is een aanwijzing hoe kort Andertons aanvliegtijd zal moeten zijn om te kunnen ingrijpen voor het kwaad is geschied. Nadat de namen van dader en slachtoffer gekend zijn, komt John Anderton (Cruise) in actie, hij moet aan de hand van de flarden beelden die door de hersenen van de 'Precogs' aan de computer worden doorgestuurd als een onverbeterlijke orkestleider wat schuiven, knippen, plakken, in- en uitzoomen (je snapt het wel als je hem eenmaal aan het werk hebt gezien) en zo de exacte locatie achterhalen waar de moord zal plaatsvinden. Cruise mag het systeem niet in vraag stellen, het heeft voor zover hij weet nog nooit gefaald. Daar komt nog bij dat hij zelf jaren geleden een zoontje verloor en weet wat het is om iemand te verliezen die je dierbaar is. Het is dus zeer belangrijk anderen voor dit leed en verdriet te behoeden in de toekomst. Maar dan komt het moment dat hij bij het bekijken van de doorgestuurde 'Precogs' beelden de man herkent die binnen de 36 uur iemand zal vermoorden: John Anderton zelf...

Die kent het slachtoffer (nog) niet en begint te twijfelen aan het systeem en een manier van werken waar hij al jaren enthousiast heeft aan meegewerkt. Dat brengt hem bij Lamar Burgess (Max Von Sydow), de 'vader van Pre Crime' zeg maar...Die kan echter niet voorkomen dat men met de grote middelen de jacht inzet op John Anderton om te voorkomen dat hij de moord zal plegen die werd voorspeld. Maar in de wereld van 2054 is ontsnappen aan de agenten van de Pre Crime afdeling geen makkie: auto's worden volautomatisch en extern bestuurd, identificatie gebeurt door het scannen van het netvlies,...
De film Minority Report is gebaseerd op het korte verhaal van Philip K. Dick dat onder dezelfde titel in 1956 al voor het eerst werd gepubliceerd in het magazine Fantastic Universe. Dick schreef in de jaren '50 en '60 honderden dergelijke verhalen, die commercieel echter nooit een groot succes werden (!). Wel was hij voor vele schrijvers en scenaristen een bron van inspiratie, Dick schreef bijvoorbeeld ook het verhaal waarop Ridley Scott's Blade Runner was gebaseerd maar overleed jammer genoeg nog voor die film werd uitgebracht. Wie niet van sciencefiction houdt, misschien toch het volgende: Minority Report is meer dan enkel sciencefiction. Er lijkt zoveel aandacht besteed aan het hoogtechnologische wereldje waarin de film zich afspeelt, dat het onhaalbaar lijkt de rest niet uit het oog te verliezen. Voor Spielberg is niets onhaalbaar, want Minority Report is ook een uitmuntende thriller geworden met een sluitend scenario. Niet voor niets noemt producer Bonnie Curtis deze film de meest ingewikkelde film die Spielberg ooit heeft gemaakt.

Laat ons er onmiddellijk aan toevoegen dat hij op zo'n manier wordt gebracht, dat hij door iedereen begrepen wordt. We stonden eerlijk gezegd aanvankelijk wat sceptisch tegenover Minority Report nadat we voor het eerst de trailer hadden gezien. Het leek alsof het filmfeest die een film als Minority Report toch uitstraalt, zou vergald worden door een absoluut gebrek aan realisme. Ik zou niet durven zweren dat alle scènes uit de trailer ook werkelijk in de film te zien zijn maar wat belangrijker is, is de totale sfeerschepping: Spielberg slaagt erin om je in de passende stemming te brengen om niets uit de ganse film te gaan relativeren of in vraag te stellen. 2054 is dus 2054, geen kijker stelt de wereld zoals Spielberg die voorstelt in vraag en dat is niet zo vanzelfsprekend.

Spielberg weet dus waarom hij lang voor de start van de opnames zijn 'denktank' samenstelde uit de belangrijkste pionnen uit zijn crew én de elite van de medische wereld, computer-technici, architecten, autoconstructeurs, uitvinders, schrijvers,enz... én ze allemaal samen drie dagen lang liet 'brainstormen' in een hotel in Santa Monica. Daar werd de basis gelegd voor alles wat nog moest op een overtuigende manier gevisualiseerd worden in een langspeelfilm. Met kanonnen als Janusz Kaminski (fotografie), Michael Kahn (montage), kostuumontwerper Deborah L. Scott en John Williams (muziek) in de gelederen - overigens allemaal Oscar-winnaars (!) - was Steven Spielberg verzekerd van een eindproduct van absolute topklasse.

En dan hebben we het nog niet over de kunsten van ILM (Industrial Light & Magic) en de 481 shots van visuele effecten in de film (meer dan om het even welke film sinds Close Encounters of the Third Kind van 25 jaar geleden). En de cast? zeg je. Wel, Tom Cruise is de geknipte man voor de rol van John Anderton, maar ook Samantha Morton (Sweet and Lowdown) als Agatha, de meest intelligente van de drie Precogs, mist geen overtuiging bij haar naar eigen zeggen moeilijkste rol ooit. Of er nu echt nog een reden is om niet naar Minority Report te gaan kijken? Ik ken er in elk geval geen...