Na de jaren '60 reeds eerder hard aankomende mokerslagen te hebben toegediend met Platoon, Born on the 4th of July en in mindere mate The Doors, pakt Oliver Stone uit met zijn ambitieuze sixties project.

JFK, een gedetaileerde en minitieus geanlyseerde reconstructie van de aanslag op de Amerikaanse President John Ford Kennedy op 22 november 1963. Officieel werd de moordenaar Lee Harvey Oswald enkele uren na de fatale schoten gearresteerd (en de dag daarna zelf vermoord, voor de ogen van televisiekijkend Amerika), en in het onderzoeksrapport van rechter Earl Warren werd hij, als zelfstandig handelende dader naar voor geschoven.

Onderzoeksrechter Jim Garrison (Kevin Costner, die deze keer moet onderdoen voor de sterkte van het thema) ontdekt na jarenlang speurwerk dat het Warrenrapport niets meer is dan een gigantische cover up, die onmogelijkheden als waarheid declareerde en cruciale getuigenissen met alle gemak links liet liggen.

Daardoor werd de betrokenheid van de CIA, FBI en zelfs de Amerikanse regering doodgezwegen terwijl net zij  (volgens Garrison) de echte verantwoordelijkheden voor Kennedy's dood waren. Stone deelt de visie van Garrison en hij serveert een drie uur durende uiteenzetting van diens theorie.

Kosten noch moeite werden gespaard om het geheel zo realistisch mogelijk te brengen, en de naadloze ineenvlechting van archiefmateriaal met onberispelijk gedocumenteerde nieuwe oppnames zorgt dan ook voor de nodige beklemmende momenten.

Niettegenstaande de extreme speelduur wordt JFK nooit tegendraads of vervelend, wat dan weer niet wil zeggen dat Stones docudrama compleet van inzinkingen  vrij te pleiten is.  Enige vorm van emotionaliteit en medelven met Garrison of een ander centraal personage zal je dan ook nauwelijks voelen, want daar is Stone helemaal niet in geïnteresseerd.  De sublieme montage is gedreven, superieure regie maken van JFK dan ook een fascinerende en bijwijlen hallucinante brok non-fictie.