Het was Olivia de Havilland zelf die Wiliam Wyler benaderde als regisseur om Ruth en Augustus Goetz’ succesvolle in 1947 voor de eerste maal vertoonde toneelstuk The Heiress te verfilmen. Kleine kans dat ze zich dat heeft beklaagd, gezien ze een Oscar won voor haar vertolking.

Wyler overtuigde Paramount om de rechten te kopen voor tweehonderdvijftigduizend dollar en de rest bleek filmgeschiedenis. De Goetzen kregen ook de kans om zelf mee te schrijven aan het scenario. Belangrijkste verschil met het toneelstuk: eens Montgomery Clift was gecast, moest zijn personage een stuk minder vilein zijn dan in het oorspronkelijke stuk. Dat stuk haalde trouwens de mosterd bij Henry James’ uit 1880 stammende kortverhaal Washington Square. Daarin draait veel – zo niet alles – rond de erfgename Catherine Sloper (de Havilland) die goed op weg is om een oude vrijster te worden, en die het hof wordt gemaakt door een überromantische maar in de slappe was zittende Morris (Clift). Catherines vader verbiedt de twee te huwen, omdat hij vermoedt dat Morris enkel maar op haar geld uit is, terwijl Catherine er vast van overtuigd is dat Morris echt verliefd is op haar.

Wyler kneedt de materie van James en de Goetzen tot een eersteklasmelodrama, en modelleert het volledig naar de Havilland. Cary Grant toonde interesse in de rol van Morris, maar Wyler zag dat niet zitten. Hij wou oorspronkelijk trouwens Errol Flynn casten, waardoor Basil Rathbone – die de rol van Catherines vader had vertolkt in het toneelstuk – al stiekem droomde van een reünie van het gouden drietal uit onder meer Captain Blood en The Adventures Of Robin Hood. Maar dat liep dus anders daar Flynn de rol niet kreeg en Rathbone zelf ook achter het net viste. Clift was trouwens niet onder de indruk van de Havillands acteerprestatie, en nog minder van de zijne. De overlevering wil dat hij zelfs de zaal verliet tijdens de première omdat hij zo misnoegd was over zijn rol. Ralph Richardson – die de rol van de Havillands vader vertolkt en dezelfde rol ook neerzette tijdens de Britse toneeladaptatie – zag wel tot wat de Havilland in staat was, en probeerde hun gezamenlijke scènes naar zijn hand te zetten door voortdurend aan het improviseren te slaan. De schavuit.

The Heiress won vier Oscars: naast de Havilland vielen ook de art direction/set decoration (John Meehan, Harry Horner & Emile Kuri), kostuums (Edith Head & Gile Steele) en de soundtrack (Aaron Copland) in de prijzen. Copland beweerde echter dat het gros van zijn score door Wyler was geweigerd, en dat sommige gebruikte composities niet eens door hem waren gecomponeerd. Wat er ook van zij, hij kreeg er toch een Oscar voor.

James’ verhaal kreeg naderhand nog een Mexicaanse verfilming als Victoria in 1972, een Filippijnse als Ikaw Pa Lang Ang Minahal in 1992 en een Amerikaanse als Washington Square in 1997. Mooi voor de statistieken allemaal, maar de filmisch mooiste en relevantste versie is met vlag en wimpel deze ongepolijste Wylerparel.