Met vijf zijn ze, de steengoede hard boiled detectiveromans die Dennis Lehane schreef rond het speurdersduo Patrick Kenzie en Angie Gennaro. Daarvan heeft “Gone Baby Gone”, de vierde uit het rijtje, het tot op het witte doek geschopt. Dan nog wel onder auspiciën van Ben Affleck die als scenarist-regisseur wil bewijzen dat hij niet dood en begraven is nu zijn (commercieel) succesvolle dagen als acteur schijnbaar achter hem liggen.

Patrick Kenzie en zijn partner Angie Gennaro zijn twee privé-detectives in Boston. In de boeken van Lehane heeft dat Boston veel weg van het L.A. noir zoals Philip Chandler, Dashiell Hammett of James Ellroy het visualiseren. Met als verschil dat de verhalen geen vintage omgeving kennen, maar zich afspelen in het hedendaagse Boston, en meermaals de niet zo fraaie criminele onderbuik van de stad blootleggen. In “Gone Baby Gone” wordt het duo benaderd door de oom en tante van een verdwenen kleuter, de vierjarige Amanda McReady. Die verdween spoorloos uit haar slaapkamer terwijl haar aan drugs verslaafde trailer trash mom (Amy Ryan) in een café zat. Een in het onderzoek naar verdwenen kinderen gespecialiseerd politiekorps, onder leiding van Jack Doyle (Morgan Freeman), zoekt met man en macht naar de dreumes. Kenzie en Gennaro ontdekken tijdens hun eigen onderzoek dat het spoor leidt naar een Jamaicaanse drugdealer die door de moeder werd bestolen. En hoe passen een stel perfide drugsverslaafden en een geschifte pedofiel die perfect zou fungeren als extra in “Deliverance” in het geheel.  Het speurdersduo krijgt de hulp van agenten Remy Bressant (Ed Harris) en Nick Poole (John Ashton, iets meer rimpels dan tijdens zijn “Beverly Hills Cop”-hoogdagen), maar dat maakt de situatie er niet eenvoudiger op, zeker niet als blijkt dat grijs misschien nog wel de gevaarlijkste zone is in een zwart-witte wereld...

In wezen doet Affleck wat hij moet doen: het gewetensvraagstuk van Lehanes serpentinethriller intact houden. Lehane is immers geen auteur die kiest voor verhalen met een happy end. Slachtoffers zijn er altijd, en de wonden kerven diep. Dat was al zo in het uitstekende (en door Eastwood verfilmde) “Mystic River”, het is niet anders in “Gone Baby Gone”. Als regisseur kwijt Affleck zich redelijk adequaat van zijn taak, al liggen er toch een paar pijnpunten bloot. Zo zijn de actiescènes nogal onhandig in beeld gebracht, maar het is misschien niet fair om dit debuut te vergelijken met de adrenalinestoten die pakweg Michael Mann uit zijn camera tovert.

Affleck kan rekenen op een goede cast: met de klasbakken als Ed Harris en Morgan Freeman in belangrijke bijrollen komt hij alvast een heel eind. En broertje Casey ‘coward Robert Ford’ Affleck doet het beter dan verwacht als Kenzie (na een sputterende start groeit hij in de rol). Enkel Michelle Monaghan loopt wat seuterig verloren als Angie Gennaro, terwijl deze krasse dame in de brontekst zowaar over een paar stevige wise crack ballen beschikt. De onderhuidse humor uit de roman gaat dus helaas grotendeels verloren in deze adaptatie, maar dat heeft niet echt een nefast effect op de plot. Kortom, Affleck maakt met “Gone Baby Gone” een geslaagde thriller, niets meer, maar zeker ook niets minder. Het lange eindshot bewijst zelfs dat hij de ondertoon van Lehanes universum uitstekend heeft begrepen.

De volgende Lehaneverfilming die op stapel staat is “Shutter Island”, geregisseerd door Martin Scorsese, en met Leonardo DiCaprio in de hoofdrol van een US Marshall die anno 1954 naar een afgelegen eiland reist om er een verdwijning in een gevangenis voor geesteszieke criminelen te onderzoeken. Ook de verfilming van het kortverhaal 'Until Gwen' is inmiddels in de pre-productiefase aanbeland. Het ziet er dus naar uit dat Hollywood de brave man eindelijk ontdekt heeft. Oh en eh... Mr. Lehane, if you should happen to read this, time to write Kenzie-Gennaro novel six, don’t you think ?
 

Gezien op het Filmfestival van Gent (2007).