Welkom in het universum van Dennis Lehane. Een steengoede auteur van Amerikaanse (misdaad)romans, van wie dit jaar nog het ‘magnum opus’ “The Given Day” verschijnt. Geoefende filmkijkers kennen Lehane ook al van Clint Eastwoods geslaagde “Mystic River”-verfilming, en momenteel legt Martin Scorsese de laatste postproductiehand aan de verfilming van “Shutter Island”, met in de hoofdrollen Leonardo Di Caprio, Mark Ruffalo en Ben Kingsley. Het ziet er dus naar uit dat Hollywood langzaamaan het oeuvre van Lehane heeft ontdekt, en daar kunnen we enkel maar rondedansgoedgezind van geraken. Lehanes leefwereld teert immers niet op happy ends, maar pakt veelal uit met gebroken personages die het bij de eindstreep nog steeds zonder de broodnodige redemptie moeten doen. En dergelijke verhalen sluiten we bij Filmfreak graag in het hart. Niet uit sadisme natuurlijk, maar wel omdat films die niet alle vakjes voorspelbaar inkleuren hier vaak een streepje voor hebben op de vaak brave publieksvriendelijke hapklare brokken.

Ook Ben Affleck is een fan van Lehane. En hij nam meteen de kans om van zijn regiedebuut een verfilming te maken van de vierde roman (uit een voorlopige reeks van vijf) uit de reeks rond het speurdersduo Patrick Kenzie en Angie Gennaro. Affleck bewees meteen dat hij nog steeds zijn loonzakje kan blijven vullen in Hollywood, zelfs al liggen zijn (commercieel) succesvolle dagen als acteur schijnbaar achter hem.

Patrick Kenzie (Casey Affleck) en zijn partner Angie Gennaro (Michelle Monaghan) zijn twee privé-detectives in Boston. In de boeken van Lehane heeft dat Boston veel weg van het L.A. noir zoals Philip Chandler, Dashiell Hammett of James Ellroy het visualiseren. In “Gone Baby Gone” wordt het duo benaderd door de oom en tante van een verdwenen kleuter, de vierjarige Amanda McReady. Die verdween spoorloos uit haar slaapkamer terwijl haar aan drugs verslaafde trailer trash mom (Amy Ryan) in een café zat. Een in het onderzoek naar verdwenen kinderen gespecialiseerd politiekorps, onder leiding van Jack Doyle (Morgan Freeman), zoekt met man en macht naar de dreumes. Kenzie en Gennaro ontdekken tijdens hun eigen onderzoek dat het spoor leidt naar een Jamaicaanse drugdealer die door de moeder werd bestolen. En hoe passen een stel perfide drugsverslaafden en een geschifte pedofiel die perfect zou fungeren als extra in “Deliverance” in het geheel ? Het speurdersduo krijgt de hulp van agenten Remy Bressant (Ed Harris) en Nick Poole (John Ashton, iets meer rimpels dan tijdens zijn “Beverly Hills Cop”-hoogdagen), maar dat maakt de situatie er niet eenvoudiger op, zeker niet als blijkt dat grijs misschien nog wel de gevaarlijkste zone is in een zwart-witte wereld...

Als regisseur kwijt Ben Affleck zich redelijk adequaat van zijn taak en houdt hij het gewetensvraagstuk van Lehanes serpentinethriller intact. Volledig exploderen doet “Gone Baby Gone” niet: de actiescènes zijn minder penetrerend dan Affleck zou willen (de confrontatie in de bar spreekt in het boek meer tot de verbeelding dan in de verfilming), en hier en daar vallen nog valse noten te rapen. Wat niet wegneemt dat deze film verplichte kost is voor liefhebbers van politiethrillers of whodunits en vooral whydunits.

Affleck kan rekenen op een goede cast: met klasbakken als Ed Harris en Morgan Freeman in belangrijke bijrollen komt hij alvast een heel eind. En broertje Casey ‘coward Robert Ford’ Affleck doet het beter dan verhoopt als Kenzie (na een sputterende start groeit hij in de rol). Enkel Michelle Monaghan loopt wat seuterig verloren als Gennaro, terwijl deze krasse dame in de brontekst zowaar over een paar stevige wise crack ballen beschikt. De onderhuidse humor uit de roman gaat dus helaas grotendeels verloren in deze adaptatie, maar dat heeft gelukkig geen nefast effect op de uitwerking van de plot.

Deze dvd-uitvoering huist ook een paar weinig werelschokkende maar verzorgd uitgevoerde extra’s. Liefhebbers van informatie achter de schermen kunnen alvast hun hartje ophalen met een Nederlands ondertiteld audiocommentaar van Ben Affleck en co-scenarist Aaron Stockard. Net als je denkt dat het allemaal toch niet zo interessant is, krijg je leuke weetjes en feiten te horen. Zo werd in een bepaalde scène het haar van Michelle Monaghan digitaal aangepast. Reden: het ging om een reshoot en toen stond Monaghan al met kort haar op de set van “The Heartbreak Kid”. Of hoe de hocuspocus-wegen in Hollywood echt ondoorgrondelijk blijken te zijn. Ook van de partij is een set van verwijderde/verlengde scènes en twee korte featurettes van nogal promotionele aard.