De tijd dat Hollywood echt brood en spelen zag in megalomane historische epen is waarschijnlijk definitief voorbij. Wie geilt op en watertandt bij films genre “Quo Vadis”, “Ben-Hur”, “The Ten Commandments”, “The Robe” en “The Greatest Story Ever Told” doet er goed aan deze titels toe te voegen aan de thuisbioscoopcatalogus. Wat trouwens kan: bovendien hebben al die titels uitgaven met heel wat informatieve achtergrondinfo.

Dat het wapengeklettergenre nog niet helemaal de status van dodo heeft bereikt, komt uiteraard door Ridley Scotts inmiddels ook al weer tien jaar oude “Gladiator”. Die bracht genoeg geld en erkenning op om Scott de kans te geven te blijven investeren in historische actieprenten (“Kingdom Of Heaven”, “Robin Hood”), en af en toe krijgen ook andere cineasten genoeg middelen bij elkaar om bij de oude Grieken, Romeinen of middeleeuwers onder te duiken. Die projecten zijn voor het merendeel kleinschaliger. Getuige bijvoorbeeld Neil Marshalls B-geweldorgie “Centurion” of deze “The Eagle” van Kevin MacDonald. Dat trouwens net als “Centurion” draait om het destijds in Brittannië verdwenen negende Romeinse legioen.

“The Eagle” haalt de verhaalmosterd bij Rosemary Sutcliffs jeugdboekklassieker “The Eagle Of The Ninth” uit 1954. Sutcliff schreef boeken die zich hoofdzakelijk op het jongere volkje toespitsten, maar die ook gretig werden gelezen door volwassenen. Of zoals Sutcliff zelf zei: “ik schrijf boeken voor kinderen van acht tot achtentachtig”. “The Eagle Of The Ninth” was trouwens niet haar enige boek dat zich bij de Romeinen afspeelde, dus ze wist hoe ze haar doelgroep moest paaien. Met spannende avonturen, maar ook met 'levenslesjes'. Meteen ook de reden dat de thematiek in “The Eagle Of The Ninth” (vecht voor je eer en vader(land)) er nogal dik opligt. En meteen ook de voornaamste reden dat Kevin MacDonald, vooraanstaand documentairemaker (“One Day In September”, “Touching The Void”) en regisseur van “The Last King Of Scotland” en “State Of Play”, er niet echt in slaagt om zijn film overeind te houden. Iets teveel drammerig gezeur kan dat tot gevolg hebben.

Nochtans bevat het verhaal potentieel. Het begint in het jaar 140 na Christus, twintig jaar nadat het Romeinse negende legioen spoorloos verdween. Marcus Aquila (Channing Tatum), de zoon van de toenmalige bevelhebber, krijgt zijn eerste opdracht als garnizoenleider in een fort in Brittannië. Een fort dat in erbarmelijke toestand verkeert, en Aquila’s eerste beslissing is de zwakke gaten wegwerken, onder meer door een nieuwe verdedigingsmuur te installeren. Wat een goede beslissing bleek, daar de sterkere omheining een van de redenen is dat een aanval van barbaarse aanvallers kan worden afgeslagen. Tijdens de reddingsoperatie die Aquila daarna op touw zet om gevangen genomen soldaten te bevrijden, raakt hij zwaargewond aan zijn been. Hij revalideert bij zijn oom (Donald Sutherland), waar hij te horen krijgt dat hij een ereteken krijgt en eervol uit het leger is ontslagen. Waarmee Aquila zijn militaire carrière meteen in de kiem gesmoord ziet, terwijl hij toch vooral de naam van zijn familie in eer wou herstellen. Het verdwijnen van zijn vader en het negende legioen zorgt er immers voor dat er vaak nogal meesmuilend wordt gedaan over de naam Aquila. Het stilzitten en nietsdoen beu, besluit Aquila om samen met zijn slaaf Esca (Jamie Bell) naar het noorden van Brittannië te reizen, in de hoop daar de gouden adelaar die het legioen meedroeg terug te vinden. Een beter eerbetoon aan zijn vader kan hij zich niet voorstellen. De reis is echter niet zonder gevaren: vooreerst botert het al niet goed tussen Aquila en Esca (wiens familie door de Romeinen is uitgemoord), en zowel de natuurelementen als de steevast op de loer liggende Picten zorgen voor heel wat adrenalineopstoten.

Het resultaat: een prent met de nodige actie (voor zover het mogelijk is om een afgehakt ledemaat over de grond te laten rollen op tienervriendelijke wijze, dit is een film waarin het wordt geprobeerd) en heel wat bloed en eer-gebral dat vooral resonantie zal vinden bij de zorgvuldig in marketingkaart gebrachte doelgroep van vijftienjarigen met een neus voor historisch verantwoord bloedvergieten. Wat niet wil zeggen dat de rijpere cinefiel op zijn honger hoef te blijven: het camerawerk van Anthony Dod Mantle (vooral bekend van zijn werk met Danny Boyle) in de Schotse en Hongaarse wouden waar de film is opgenomen is imposant en ook de evocatieve soundtrack van IJslander Atil Orvarsson (een medewerker van Hans Zimmer) krijgt goede punten. Kortom: “The Eagle” biedt voldoende moois om twee onderhoudende uren aan te spenderen in de knusse cinemazaal, maar het hapert en sputtert bij vlagen iets te veel om er een echt volledig voldoening schenkend gevoel aan over te houden. Close, but no cigar, heet zoiets in het Engels.