Stanley Kramer studeerde aan de Universiteit van New York. Zijn filmcarrière kende niet echt een bliksemstart. Hij schreef draaiboeken voor 20th Century-Fox en Columbia, monteerde films en werkte ook een tijd bij de onderzoeksafdeling van MGM waar hij begin de jaren ’40 ook zijn eerste ervaring opdeed als producent.

Tijdens de oorlog stond hij ten dienste van de verbindingstroepen maar was ook verbonden aan het Army Signal Corps. Hierna richtte hij zijn eigen productiemaatschappij Screen Plays Inc. op. Zijn eerste film produceerde hij in 1948: So This Is New York. Hij produceerde goedkope, realistische drama’s met een beperkt budget waarbij de boodschap heel belangrijk was. In de zeven jaar die volgden op zijn debuut werkte Kramer samen met enkele van Hollywoods meest getalenteerde schrijvers en regisseurs, inbegrepen Mark Robson maar ook Edward Dmytryk en Carl Foreman die alle twee op de zwarte lijst stonden op dat moment.

In 1951 moest hij noodgedwongen omwille van economische overwegingen wat inboeten aan zijn onafhankelijkheid en sloot zich als een soort van onafhankelijke afdeling aan bij een grote studio, Columbia Pictures. Maar dat was een formule die niet echt werkte: alle films die Kramer produceerde voor Columbia met uitzondering van The Caine Mutiny waren verlieslatend en brachten dus geen geld op. In 1954 eindigde men in onderling overleg de onderlinge samenwerking.

Vanaf 1955 kreeg Kramer als producent en regisseur voor zijn films toegang tot hogere budgetten én grote namen onder de cast. Hij nam voor het eerst de regie in handen voor de film Not as a Stranger, een soap opera. In deze periode maakte hij het aangrijpende racisme-drama The Defiant Ones, On the Beach met een onheilspellende sfeer rond het einde van de wereld maar ook de hilarische slapstick-komedie It’s a Mad Mad Mad Mad World (1963), nog steeds één van zijn populairste films. Na Guess Who's Coming to Dinner (1967) volgden enkele films die weinig succesvol waren met als laatste titel The Runner Stumbles (1979). Die thriller werd zowel door de critici als de kijkers met de grond gelijk gemaakt en betekende het einde van de carrière van Stanley Kramer, zijn zwanenzang zeg maar. Hij ging op pensioen en verhuisde naar Seattle waar hij een column voor een krant schreef. Tien jaar later keerde hij terug naar Hollywood en had opnieuw plannen voor filmprojecten maar daar het bleef het bij.

In 1961 kreeg Stanley Kramer de Irving G. Thalberg Award voor, en we citeren, zijn "consistently high quality in filmmaking".

Hij verleende op één of andere manier zijn medewerking aan films die in totaal 16 keer bekroond werden met een Oscar en meer dan 80 keer genomineerd voor een andere filmprijs. In 1991 kreeg hij van de Producers Guild de David O. Selznick Award én een Life Achievement Award van de American Foundation for the Performing Arts.