Carl Foreman was de zoon van Joods-Russische immigranten.  Hij studeerde aan verschillende Universiteiten waaronder die van Illinois en de Northwestern University.  Hij begon te werken als circus- en karnaval/kermispromotor, daarna als freelance journalist en schrijver van reclame.

Na wat korte, beperkte ervaring te hebben opgedaan in kleine theaterzaaltjes trok hij naar Hollywood als recensent en redacteur.  Later werkte hij er als assistent in een labo.

Begin de jaren ’40 maakte hij zijn debuut als scenarist en werkte op die manier mee aan een aantal low budget Bowery Boys films.  Echt veelbelovend was de start van zijn carrière dus niet.

Toen hij in contact kwam met Bob Hope en Eddie Cantor ging hij voor hen radioshows schrijven.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam hij als lid van het US Army Signal Corps terecht bij Frank Capra die toen een belangrijke verantwoordelijkheid had bij het maken van legerdocumentaires.

Eind de jaren ’40 kwam hij in contact met Stanley Kramer en richtte met hem een eigen productiemaatschappij op.  Verder schreef hij mét succes ook een aantal (film)scenario’s voor Kramer. 

In 1951 kwam ook Foreman (zoals zoveel van zijn collega’s) in het vizier van de Commissie voor Onderzoek naar on-Amerikaanse activiteiten maar hij weigerde in te gaan op hun verzoek om een getuigenis af te leggen.  Ook al zoals zoveel lotgenoten werd ook Carl Foreman op de zwarte lijst gezet.  Op een heel slecht moment eigenlijk want hij leek na het afwerken van het script voor High Noon, toch één van zijn gekendste films, op weg naar het hoogtepunt in zijn carrière.

Werken (in Amerika/Hollywood) werd op die manier onmogelijk en Foreman trok naar Engeland waar hij een tijd als adviseur van Alexander Korda ging werken, voornamelijk voor het evalueren en bijsturen van draaiboeken.

De enige mogelijkheid om nog aan de bak te komen was werken onder een schuilnaam.  Als Derek Frey bijvoorbeeld voor het scenario van The Sleeping Tiger van Joseph Losey die op zijn beurt het pseudoniem Victor Hanbury gebruikte.

Ook al onder een pseudoniem schreef Foreman samen met Michael Wilson die ook al op de zwarte lijst stond het scenario voor The Bridge on the River Kwai.  Hierdoor kon hij officieel natuurlijk geen aanspraak maken op diversen prijzen (waaronder een Academy Award !).  Maar… in 1985 geschiedde er alsnog gerechtigheid in filmland toen Foreman de Oscar postuum werd toegekend. 

In 1958 verliet hij de anonimiteit en richtte in Londen een volgende productiemaatschappij op - Open Road Films – en liet zijn films verdelen door Columbia.  Hij fungeerde ook als producent en scenarioschrijver voor Engelse films en regisseerde in 1963 The Victors.  Als regisseur had Foreman wel wat meer in zijn mars maar het dunne en uitermate zwakke anti-oorlogs-verhaaltje van de film had niets meer te bieden…

In 1968 werd hij Voorzitter van de Britse Writers Guild, van 1965 tot 1971 was hij Gouverneur/baas  van het British Film Institute.

In 1970 kreeg hij de titel Commander of the British Empire en keerde in 1975 terug naar de Verenigde Staten.  Na een periode van pakweg 23 jaar in ballingschap dus.  Twee jaar later tekende hij als producent/schrijver een contract met Universal waarbij hij de mogelijkheid kreeg om als een soort van onafhankelijke te werken onder de vleugels van een productiebedrijf dat zijn belangrijkste vestiging had in New York onder de veelzeggende naam High Noon.