Elizabeth Taylor is een begrip. Dat heeft ze niet alleen te danken aan haar carrière die over verschillende decennia is uitgesmeerd, maar ook aan de filmprijzen die ze hierbij in de wacht sleepte en zeker voor de talrijke keren dat ze in de pers/actualiteit opdook in diezelfde periode. Op relationeel vlak had Taylor immers een nogal turbulent en indrukwekkend verleden (trouwen, scheiden, hertrouwen,...) maar ze kwam ook vele keren in het nieuws door nieuws dat met haar gezondheid te maken had.

Haar vader Francis was eigenaar van een kunstgalerij, haar moeder Sara een gewezen actrice, beide hadden de Amerikaanse nationaliteit. Elizabeth Taylor nam als kind al dans- en balletlessen en had de eer om als 3-jarige met haar klas een optreden te geven voor de koninklijke familie.
Net voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog verhuisde de familie Taylor naar Beverly Hills in Los Angeles waar Elizabeth al vrij snel de aandacht trok van mensen die actief waren in de filmwereld. Ze maakte op de leeftijd van 10 jaar haar debuut in de langspeelfilm There's One Born Every Minute (1942) waar ook tienerster Carl 'Alfalfa' Switzer in te zien was. Na enkele kleine rolletjes leek Elizabeth Taylor op 12-jarige leeftijd in National Velvet pas echt goed door te breken alhoewel ze zelf vindt dat haar eerst échte acteerprestatie die was in A Place in the Sun. Toen ze gecast werd als de jonge heldin versus Roddy McDowall in Lassie Come Home (1943) (samen met National Velvet één van de eerste twee MGM-produkties die gedraaid werden in het nieuwe Technicolor formaat) leverde dit haar een contract op bij MGM waar ze bijna twintig jaar aan verbonden bleef, alhoewel ze voor Jane Eyre (1944) even werd uitgeleend aan Fox.
Het op jonge leeftijd al heel actief zijn in de filmwereld zorgde er vanzelfsprekend voor dat Elizabeth haar jeugd meer doorbracht in studio's en aanverwante locaties dan op plaatsen die gebruikelijker en allicht ook wel beter zijn voor een kind.

Elizabeth Taylor maakte de overstap van kindacteur naar jongvolwassene vrij vlot, getuige daarvan haar rol als dochter van Spencer Tracy en Joan Bennett in Father of the Bride (1950) en het daarnet al vermelde A Place in the Sun (1951) en daar mag je The Big Hangover (1950) nog aan toevoegen.

Zoals gezegd is het lijstje met huwelijken bijzonder indrukwekkend alhoewel we jou de voetnoot dat ze als 17-jarige al afspraakjes had met Howard Hughes niet willen onthouden. in 1949 (juist, ze was zelfs nog geen 18 toen!) trouwde ze met hotelmagnaat Nicky Hilton (in zekere zin Is 'Liz' Taylor dus (ex-)familie van Paris Hilton!) maar de echtscheiding kwam er bijna even snel als het huwelijk. In 1952 trouwde ze met acteur Michael Wilding, ze kregen twee kinderen (Michael en Christopher) en gingen uit elkaar in 1957. Datzelfde jaar trouwde ze dan met filmproducent Michael Todd, ze kregen één kind (Elizabeth), in 1958 werd Elizabeth Taylor weduwe toen manlief het leven liet bij een crash van zijn eigen privévliegtuig. Aanwezig tijdens het huwelijk Taylor-Todd: zanger Eddie Fisher, in de hoedanigheid van first man. Die snelde de kersverse weduwe heel erg snel ter hulp om haar te ondersteunen in haar onnoemelijk verdriet en... trouwde vervolgens met haar in 1959. Heel veel fans reageerden furieus, Fisher was op het moment dat Todd overleed immers nog getrouwd met actrice Debbie Reynolds en ruilde vrouwlief dus in voor zijn nieuwe vlam. Ze kregen één kind, Maria, en scheidden in 1964. Begin de jaren '60 overleed Elizabeth Taylor tijdens filmopnames in Londen ei zo na aan de gevolgen van een zware longontsteking. Het publiek sloot haar weer in de armen en boze tongen beweerden dat de enorme golf van sympathie voor de actrice er mee voor hebben gezorgd dat ze een Oscar kreeg voor haar rol in Butterfield 8 waar ze, zachtjes uitgedrukt, zeker niet haar beste vertolking ooit in gaf... In 1964 was Richard Burton aan de beurt. Volgende bruidegommen mag je nog aan het lijstje toevoegen: John Warner (nummertje zeven), lid van de Navy/Amerikaanse marine die in 1978 verkozen werd tot senator van de Verenigde Staten (echtgescheiden in 1982) en bouwvakker Larry Fortensky, een man die 20 jaar jonger was dan haar die ze had leren kennen in een ontwenningskliniek... Het lokte soms wel reacties uit van het publiek, zeker het geflikflooi met Richard Burton op de set van Cleopatra die op dat moment de duurste film ooit was. Als je weet dat ze twee keer trouwde met Richard Burton (!) dan stond de teller finaal op acht. Mickey Rooney deed het met zes trouwfeesten al niet slecht maar Taylor deed dus nog beter...

Elizabeth Taylor heeft zich ook gewaagd aan toneel. Zo was te zien in het zeer succesvolle stuk The Little Foxes van Lillian Hellman, dat zowel in de Verenigde Staten als in Londen werd vertoond.

Taylor heeft zich altijd ingezet voor AIDS en alles wat daar verband mee hield, inbegrepen research maar ze leverde ook inspanningen voor patiënten die werden getroffen door de dodelijke ziekte en haalde miljoenen dollars op voor onderzoek naar de ziekte. Daarenboven reisde ze niet alleen in Amerika maar ook de wereld rond om een en ander onder de aandacht te brengen, vastbesloten om dit te doen zolang er geen effectieve en duurzame behandeling was voor de ziekte. Het was ongetwijfeld een belangrijk gegeven om haar tijdens de Oscar-show van 1993 de prestigieuze Jean Hersholt Humanitarian Award te geven. Datzelfde jaar kreeg ze ook de Life Achievement Award van het American Film Institute.

Elizabeth Taylor leende haar stem voor de tv-show van The Simpsons aan Baby Maggie.

Elizabeth Taylor werd bekroond met twee Oscars, één voor Butterfield 8 waarin ze de rol vertolkte van een call girl en één voor Who's Afraid of Virginia Woolf?.
Haar laatste filmrol was die in The Flintstones (1994).

Elizabeth Taylor was in het verleden verantwoordelijk voor een eigen parfum en ze was natuurlijk lange tijd ook goede maatjes met Michael Jackson. Elizabeth Taylor leefde tot aan haar dood in Los Angeles.  Ze liet vier kinderen achter. Relatief weinig, gelet op het indrukwekkende lijstje (ex-)echtgenoten...

In 1978 werd haar biografie uitgebracht onder de titel Who's Afraid of Elizabeth Taylor?, geschreven door Brenda Maddox. In 1965 verscheen ook al Elizabeth Taylor by Elizabeth Taylor, een verzameling van informele memoires.