'First Response' heet het in de States, bij ons had het 'Predictor' kunnen zijn. Voor de niet-ingewijden, we hebben het over een zwangerschapstest. Voor Dan Foreman, 51 jaar en vader van twee tienerdochters, is het even slikken wanneer hij thuis een lege verpakking van dit product in een vuilnisbak vindt... Dan heeft nochtans al genoeg aan zijn hoofd. Het bedrijf waar hij al jaren werkt als publiciteitsverantwoordelijke voor het tijdschrift 'Sports America' wordt op een dag overgenomen door de Globecom holding, niettegenstaande het bijzonder succesvol voorbije jaar. Alle werknemers zijn verrast en vrezen voor hun job. De multinational zorgt ervoor dat enkele nieuwkomers als een pletwals hun entree maken in de firma. Carter Duryea (Topher Grace die in Traffic zijn debuut maakte) is de belangrijkste man die zomaar in één klap over de kop van Foreman springt en ervoor zorgt dat de grote baas van vroeger briesend de firma verlaat nadat hij van Duryea de zak kreeg... Foreman ziet zijn riante bureauruimte ingepalmd door Duryea en ziet zijn werkvloer in de letterlijke zin van het woord flink verkleinen. Een extra knelpunt in Foreman's nieuwe werksituatie is dan nog dat zijn nieuwe baas totaal geen ervaring heeft met de verkoop van reclame en publiciteit maar ook en vooral dat hij de helft jonger is dan hemzelf... Het mag Duryea dan misschien wel professioneel voor de wind gaan (hij maakt zich sterk dat hij werd klaargestoomd voor deze job...), de problemen in zijn huwelijk zijn er niet minder om. Wanneer hij op een dag thuiskomt in een splinternieuwe maar inmiddels al geblutste Porsche 911 Carrera (hm... lekker) heeft de vrouw waar hij pas zeven maand mee gehuwd is voor de zoveelste keer weer haar koffers gepakt... Tijd zat nu natuurlijk en ambitie in overschot, dus een vergadering met zijn mederwkers op zondag moet ook kunnen. Gevolgd door een bezoekje aan de familie Foreman door de 'Boss Man' die eigenlijk zichzelf uitnodigt, bij de 'Wing Man' thuis. En er dus ook Alex, de oudste van Dan's twee dochters ontmoet...

In Good Company werd geregisseerd door Paul Weitz die ook het scenario schreef voor deze film en samen met zijn broer Chris Weitz (About a Boy, American Pie) instond voor de productie. De twee richtten destijds het filmproductie-bedrijf Depth of Field op. Paul Weitz die ook als acteur te zien was in Chuck and Buck, een groot succes op het Sundance Filmfestival, kreeg de film-microbe er als het ware al van kleinsaf ingelepeld. Zijn vader is mode-ontwerper en schrijver John Weitz, zijn moeder Susan Kohner werd ooit genomineerd voor een Oscar terwijl zijn grootvader Paul Kohner agent was voor legendes als John Huston, Billy Wilder en Ingmar Bergman...

In Good Company heeft onze verwachtingen ruimschoots overtroffen. Het is toch wel wat meer geworden dan de zoveelste, melige film die tot de rand gevuld is met voorgekauwde liefde en romantiek. Kan ook moeilijk anders wanneer de bijzonder charmante Scarlett Johansson (Lost in Translation) nadrukkelijk in het stuk voorkomt. In Good Company is niet alleen een soms grappige film over de spreekwoordelijke regen en zonneschijn in een mensenleven maar vooral over een (over)bezorgde vader die alles over heeft voor zijn dochter en haar niet zomaar wil loslaten. We vergeten dus maar wat graag de ingestudeerde, afgezaagde crap als de eerste toespraak van Duryea voor alle werknemers, maar onthouden des te meer de mooie manier waarop de vader-dochter relatie wordt uitgediept. Let vooral op het ontroerende klassevolle hoogtepunt waarin Foreman zijn dochter met Duryea aan één en hetzelfde restaurant-tafeltje opmerkt en wat hierop volgt. Het is voor dit soort scènes dat we bij warm weer maar wat graag de donkere zalen opzoeken...