Sfeer, sfeerder, sfeerdest. Uiteraard weten we bij Filmfreak dat zelfstandige naamwoorden geen trappen van vergelijking hebben, maar daar vegen we deze keer onze spreekwoordelijke botten aan. Lost in Translation moet het immers hebben van (u raadt het al) sfeer. Cineaste Sofia Coppola slaagt er daarnaast ook nog in om boeiende personages op het canvas te toveren. En zulke filmpjes hebben wij graag. Verhalen die uit het hart komen en die, schijnbaar gespeend van elke vorm van commercialiteit, aan de ribben blijven plakken. Knap gedaan, meid.

Erg veel gebeurt er niet in Lost in Translation, maar dat hoeft ook niet. Coppola (dochter van Francis, mocht u het nog niet weten) creëert vanaf het prille begin haar eigen universum in de metropool van Tokio en het is imposant om te zien hoe beide werelden met elkaar verstrengelen. De eerste scène vat het meteen mooi samen : acteur met midlifecrisis Bob Harris (Bill Murray, dichter bij een Academy Award kan de man onmogelijk komen) wordt in een taxi van het vliegveld van Tokio naar zijn hotel gebracht, en zijn mond valt letterlijk open bij het zien van de imposante neonwereld waarin hij terechtkomt. De vijftiger is in Tokio om voor belachelijk veel geld een whiskeycommercial te draaien, maar hij lijkt niet echt van plan om tijdens zijn retraiteweek in Japan zijn leven op het rechte spoor te krijgen. Hij weet dat zijn succesvolle jaren achter hem liggen terwijl hij vastzit in de sleur van een doodgebloed huwelijk.

Sarcasme, cynisme en ironie zijn nog zowat de enige levensvreugden die hem op de been houden. Tot hij aan de bar van het poepsjieke hotel in contact komt met de jonge Charlotte (Scarlett Johansson, yummie-er dan ooit tevoren). Haar echtgenoot John (Giovanni Ribisi) is voor een fotoreportage in Tokio, en zij verveelt zich te pletter, sightseeing-uitstapjes ten spijt. Het feit dat John nauwelijks aandacht aan haar besteedt en zij daardoor de zin van haar huwelijk in het bijzonder en het leven in het algemeen in vraag stelt, zorgt voor een niet al te happy gemoedstoestand. Tot Charlotte en Bob elkaar ontmoeten en ze zich optrekken aan elkaars eenzaamheid en vervreemding en langzaam maar zeker de introverte 'time of their life' beleven.

Humor is nooit ver weg in Lost in Translation. Bill Murray toont alweer dat hij komischer is in een menselijke rol dan in breed uitgesmeerde slapstickrollades, en de rebelse levensfrisheid van Scarlett Johansson getuigt van een finesse waar pakweg Cameron Diaz (op wie trouwens het personage van het domme blondje Kelly is gebaseerd) enkel maar kunnen van dromen.

Het is verfrissend te zien hoe Coppola de twee generaties samenbrengt en ze de emotionele pijn en onmacht van beide personages kadreert. Niet alle scènes zijn geslaagd of verhaaltechnisch relevant (de film is en blijft in de eerste plaats een sfeerstuk, zowel emotioneel als visueel), maar welke mindere kantjes er ook zijn, ze worden er tijdens de laatste minuten resoluut afgevijld: de finale scène raakt zowel de ballen als de ziel. Volwassen cinema van een hoog kaliber.