Het mag dan wel algemene kennis zijn dat Gregory Peck in 1976 het vuur aan de schenen werd gelegd door een duivelsjong, het is iets minder geweten dat generatiegenoot Rock Hudson in datzelfde jaar in de schaduw van The Omen zijn eigen horrorfilmkat te geselen had. Zij het er wel een die hem niet door Satan Hemzelve was toegeworpen, maar een die hij zelf had gecreëerd. Een moderne variante op Frankenstein dus eigenlijk, deze Embryo.

Waarin Hudson als door verdriet geplaagde dokter in de genetica – zijn vrouw kwam jaren geleden om bij een verkeersongeval – een middel uitvindt om te vroeg geboren kinderen alsnog in leven te houden. Na een geslaagd buitenbaarmoederlijk labo-experiment op een foetus van een Dobermann Pinscher besluit hij om hetzelfde te doen met de foetus van een mens. Komen daar vodden van? Daar komen vodden van. Zeker omdat Hudson de foetus van de hond groeihormonen had toegediend en het dier daardoor op amper enkele dagen tijd volgroeid was. En ietwat genieperig een agressief karakter had ontwikkeld.

Ook de menselijke foetus krijgt medische preparaten toegediend en het gevolg is dat de kleine Victoria tijdens haar vier weken couveusetijd uitgroeit tot een volwassen vrouw van in de twintig. En eruitziet als Barbara Carrera. Komen ook daar vodden van? Ook daar komen vodden van. Aanvankelijk slaagt Hudson er nog wel in om zijn experiment te verbergen door haar voor te stellen als zijn nieuwe assistente, maar de razend intelligente Victoria gaat ook zelf aan het experimenteren als blijkt dat het middel dat Hudson haar toediende om haar groei te stoppen is uitgewerkt. En als er een ding is dat Victoria niet wil, dan is het (nog) ouder worden.

Embryo is een vrij statisch en televisiematig uitgewerkte sciencefiction-horrorhybride die zijn spanningsboog niet echt weet te verzilveren. Het is eigenlijk pas in het finale kwartier dat het geheel eindelijk los durft te gaan met een climax die een snuif Michael Crichton of zelfs (vroege) David Cronenberg uitademt. Maar zelfs dan blijft alles min of meer binnen de beschaafde perken, al glijdt er op een bepaald moment wel een foetus over een laboratoriumvloer. Olé. Geen echte natuurlijk, maar een animatronisch exemplaar ontworpen door een effectenteam waar onder andere John Chambers – honorary mention Oscarwinnaar voor Planet of The Apes – en Daniel Striepeke – ook hij komt van de Planet of The Apes-school – aan meewerkten. Beetje creepy wel die bewegende levensecht lijkende foetusjes.

Maar als geheel weet regisseur Ralph Nelson de spanningsboog te weinig strak te krijgen. Wat niet wegneemt dat Embryo lekker wegkijkt in de jarenzeventigstroom waarin de gevaren van wetenschap en technologie onder de horrorfilmloep werden genomen. Zie bijvoorbeeld ook Demon Seed een jaar later.