Le nouveau Pixar est arrivé. En het is naar goede gewoonte alweer een (grotendeels) fabelachtig mooi animatiefestijn. Pixar kiest met “Up” opnieuw voor een stijl en aanpak die torenhoog uitsteken boven de gemiddelde animatieonderwerpen van de concurrerende studio’s. Maar net zoals vorig jaar ontbreekt toch de grote oempf om nog net dat ene graadje hoger te gaan. Bij “Wall-E” werden de baanbrekende en dialoogloze eerste drie kwartier ontsierd door een te conventioneel tweede deel, en ook bij “Up” is het tweede deel minder sterk dan de aftrap (al is de stijlbreuk ditmaal gelukkig minder extreem).

Het eerste kwartier van “Up” behoort alvast tot het beste wat Pixar ooit maakte: een ongepolijste diamant, waarin op een sublieme en ontroerende wijze de levenscirkel van Carl Fredricksen wordt getoond: van jonge snaak die verliefd wordt op de eigenwijze en avontuurlijke Ellie tot zijn triest bestaan als kinderloze weduwnaar. Iedereen die denkt dat animatie geen levensechte emoties kan oproepen, mag hierna die mening definitief herzien. Een rustige oude dag is Carl echter niet gegund: hij is de enige wiens huis in de buurt nog niet is gesloopt, en het gemis van zijn lieve echtgenote valt hem elke dag zwaarder. Hij wil trouwens geen gezelschap, zo blijkt wanneer hij de jonge padvinder Russell – vastbesloten om zijn badge voor ‘hulp aan de derde leeftijd’ te verdienen - met een kluitje in het riet stuurt.

Wanneer Carl na een aanvaring met de projectontwikkelaar uit zijn huis dreigt gezet te worden in ruil voor een ticket richting bejaardentehuis, is de maat vol. Hij besluit de wens van Ellie – hun huis neerpoten naast de waterval in Paradise Falls – te vervullen: hij bindt heel, heel, heel veel ballonnen aan zijn huis en laat het opstijgen uit de grote stad, de ongerepte Zuidamerikaanse wildernis opzoekend. Maar die reis verloopt niet zoals gepland: niet alleen blijkt dat Russell een ongewenste verstekeling is, ook de natuurelementen – en een paar verrassende creaturen - gooien veelvuldig roet in het eten…

“Up” blijft aandoenlijk zolang de relatie tussen oude knorpot Carl en overijverige knaap Russell centraal staat. Wanneer de nadruk iets teveel op de op kinderen mikkende scènes komt te liggen (met opvallende bijrollen voor pratende honden en een hyperkinetische bontgekleurde struisvogel) moet de film helaas aan kracht inboeten. Alsof Pixar toch nog steeds het zekere voor het onzekere neemt en het (commercieel) niet aandurft om een volledig dialoogloze film af te leveren, of om voluit te gaan voor een film die zich concentreert op een zestigplusser. Als er nochtans een studio is die niet op veilig moet spelen is het nochtans Pixar, daar al hun films toch geheide kaskrakers worden. Toch nog maar even wachten op het definitieve volwassen meesterwerk van Pixar dus. Al zal het niet voor de komende twee jaar zijn: dan staat immers terug het lichtere werk op het programma met de sequels “Toy Story 3” en “Cars 2”. De leuke teasertrailer voor “Toy Story 3” doet alvast het beste verhopen.

Maar geniet nu – ondanks de inzinkingen in het tweede deel – toch nog maar voluit van deze parel. En blijf zeker zitten tijdens de eindgeneriek. Waar Pixar bij het begin van hun carrière daarin nog uitpakte met bloopers, zijn ze hier eveneens volwassen geëvolueerd: let op de mooie fotomontage die de mooie relatie tussen Carl en Russell zowel amusant als ontroerend verder uitdiept. De film is trouwens opgedragen aan de drie Disneyveteranen Frank Thomas, Ollie Johnston en Joe Grant en is in dat opzicht een ode aan talent, levenswijsheid en doorzettingsvermogen. Fysiek ziet Carl (met de stem van Ed Asner) er dan weer uit een kruising tussen Spencer Tracy en Walter Matthau. De kans is alvast meer dan reëel dat de stoïcijnse brompot ook uw hart zal stelen.