De recente Dreamworks Animation/PDI-output “Kung Fu Panda” en “Madagascar: Escape 2 Africa” bewijst het nogmaals: Pixar staat op eenzame hoogte als het aankomt op het afleveren van sublieme computeranimatie. Zelfs op een mindere dag. Hun negende langspeler “Wall-E” is alvast opnieuw een kwalitatieve hoogvlieger. Niet het meesterwerk zoals het links en rechts onder klaroengeschal wordt verkondigd, maar toch fenomenaal goed. Zeker tijdens de eerste drie kwartier is dit een prent die de animatiegrenzen aanzienlijk verlegt.

Maak kennis met onze grote wereldbol in een niet nader gedefinieerde toekomst. De mensen zijn verdwenen, en alle gebouwen staan desolaat leeg en verlaten. Enfin, toch die in Amerika, maar we zullen voor de goede orde aannemen dat de situatie in alle werelddelen identiek is. Het overgebleven afval op aarde wordt naarstig verwijderd door opruimrobotjes type Wall-E (Waste Allocation Load Lifter Earth-Class), en daarvan is er nog eentje actief. Met grote ijver schuift hij de rommel met zijn grijphanden in zijn buik, plet het plat en stapelt het op torens die nog groter zijn dan de doorsnee wolkenkrabber. Wall-E is een beetje eenzaam in zijn uppie, en daar kan zelfs een occasionele kakkerlak als speelkameraad weinig aan veranderen. Na de werkuren zondert Wall-E zich af in zijn zelfingerichte bunker waar hij afval dat hij mooi vindt opstapelt en waar hij elke avond geniet van een oude VHS-cassette met daarop de sixtiesmusical “Hello Dolly”.

Op een dag landt een ruimteschip met aan boord de sexy designrobot EVE (Extra-terrestrial Vegetation Evaluator) die komt kijken of er nog plantaardig leven is op onze aardkloot. Zijn blikken hartje gaat prompt sneller kloppen en ja hoor… de arme drommel is verliefd. Hij probeert de roboticadeerne te veroveren met zijn snuisterijtjes, maar dat is niet zo eenvoudig omdat EVE nogal op haar missie is gefocust. Wanneer Wall-E haar een plant schenkt die deel uitmaakt van zijn huisraad, wordt de situatie nog erger, want EVE verzeilt in stand-by modus. Wanneer ze terug wordt opgepikt door het ruimteschip, twijfelt Wall-E geen moment en volgt hij haar het wijde heelal in…

Het eerste deel van “Wall-E” is ronduit verbluffend. De animatie is uiterst gedetailleerd en is doorspekt met slimme toetsen live-action (het fragment uit “Hello Dolly” bv.). Bovendien merk je nauwelijks dat Wall-E geanimeerd is: zijn metalen omhulsel kon net zo goed van een echt robotje afkomstig zijn. Een beetje zoals we destijds als elfjarige snaak geloofden dat E.T. (waar Wall-E wel wat gelijkenissen mee vertoont) echt was. De grappen zijn subtiel en talrijk genoeg om meer dan een keer van de film te kunnen genieten. Probeer maar eens niet gecharmeerd te geraken door Wall-E met de bal aan het touwtje of de gags met de Rubik-kubus. Zo mogelijk nog beter zijn de passages waarin hij EVE probeert te charmeren: de scène waarin Wall-E met de uitgeschakelde EVE een spelletje Pong speelt is even ontroerend als geniaal.
Jammer dat het tweede deel van de prent een stijlbreuk vormt. De avonturen van Wall-E en EVE in het ruimteschip zijn lawaaierig en chaotisch en breken met het poëtische, Chaplineske eerste deel. Vooral de vadsige menselijke karikaturen vallen uit de toon. Ergens is het moedig dat Pixar het lef heeft om de huidige consumptiemaatschappij te veroordelen (en dat bij monde van het grote geld genererende Disney), maar ergens rijst het sterke vermoeden dat “Wall-E” een veel betere film zou zijn geweest indien het bijna woordeloze stramien van het eerste deel werd gevolgd. Gelukkig dramt Pixar er de ecologische boodschap niet in met de mokerhamer, en zijn er tijdens de passages in het ruimteschip nog genoeg andere geinige roboticagrappen. Maar eigenlijk is dat toch maar een schrale troostprijs na het ijzersterk begin. Hoe dan ook, verplichte kost, dit animatiefilmpje.

De dvd-versie is naar goede Pixar/Disney-gewoonte uiterst verzorgd. Een commentaartrack en een aantal verwijderde scènes openen de dans, en er is ook de uitstekende featurette 'Animation Sound Design: Building Worlds From The Sound Up'. Hierin gidst geluidsspecialist en oscarwinnaar Ben Burtt (die tevens de stemklanknabootsingen van Wall-E verzorgt) ons door de geschiedenis van geluidseffecten in de film. Hij vertelt welke technieken hij heeft gebruikt om “Wall-E” van vaak subtiele geluidseffecten te voorzien, en toont met archiefbeelden hoe ze bij Disney destijds hun tekenfilms het juiste geluid meegaven. Boeiende info voor elke film- en animatiefan. Daarnaast zijn er nog twee korte animatiefilms, waarvan “Presto” al in de bios liep als voorfilmpje. “Burn-E” vertelt het verhaal van een robotje dat aan het ruimteschip Axiom een defecte lamp moet herstellen. Zijn verhaal loopt parallel aan de belevenissen van Wall-E en Eve die af en toe door het beeld passeren, vaak in scènes die rechtstreeks uit “Wall-E” komen. Geinig en knap gedaan.

Kortom, een uitstekend eindejaarsgeschenk voor iedereen met het jonge hart op de juiste plaats, en zeker voor degenen met een zwak voor Pixar, animatie, robotten en andere ruimtewezens. Wie nog meer Wall-E will kan zich de special edition aanschaffen: op die dubbele disc uitgave staan nog heel wat meer featurettes, aangevuld met een documentaire over de ontstaansgeschiedenis van Pixar.