In de mondmaskermix: een korrel Falling Down, twee snuiven Duel en drie tenen The Hitcher. Ja, de psychopatencontactopsporing mag worden geactiveerd. De tijdbom van dienst is vooral opvallend omdat Russell Crowe die vertolkt in opvallende slechterikenmodus. Niet de eerste keer dat hij aan geweldenaar speelt natuurlijk, maar het is toch opvallend om een Oscarwinnaar een dolgedraaide moordenaar te zien spelen in een aardige portie B-pulp. Zeker omdat Crowe hier rondhuppelt als moddervet richeltuig en daarmee zijn sexy supersterrenstatus bewust ondermijnt. Voor zover hij nog een jota om die status geeft: in de sterke miniserie The Loudest Voice was hij ook al onflatterend als Fox News oprichter Roger Ailes, maar hij gaf er wel een van zijn sterkste vertolkingen ooit.

Niet dat Unhinged enkel maar door Crowe weet te bekoren. Het is het totaalplaatje dat zich vlot laat bekijken. Tenminste, als je een boon hebt voor dit soort gimmickthriller waarvan je weet dat het suspension of disbelief constant om de hoek loert. Scenarist Carl Ellsworth liet vijftien jaar geleden voor het eerst van zich horen met Red Eye, en ook met die film deelt deze Unhinged wat DNA. Voor regisseur Derrick Forte is dit ook een stap vooruit, nadat hij eerder al vijf onopvallende films draaide waarvan zelfs de radar niet wist dat ze eronder bleven.

Net als Red Eye is Unhinged een kat-en-muisspel tussen een belaagde vrouw en een mannelijk roofdier. Die man is dus Crowe, en die is na zijn scheiding alle windrichtingen kwijt. Zozeer zelfs, dat hij zich onheus behandeld ziet door de maatschappij en zijn medemensen.

Wanneer een vrouw in een auto - een sterke Caren Pistorius - naar hem claxonneert in een file, krijgen zijn demonen vrij spel en besluit hij haar een lesje te leren. Niet van pool tot evenaar, maar van kwaad naar erger: hij zet zijn bloederige zinnen immers ook op iedereen die haar dierbaar is.

Unhinged moet je niet zien om de realistische tekening van een psychopaat, al kan je er met wat goede wil wel een vingerwijzing in bespeuren naar de jachtige teveel mensen, teveel auto’s’-problematiek. Al is dit er eigenlijk de film niet voor om er een debat aan op te hangen: Ellsworth en Borte gebruiken die achterliggende gedachte hoofdzakelijk als aftrap voor wat in de eerste plaats een venijnige en bij momenten zelfs hilarisch onderkoelde genrethriller is die er geen graten inziet om de pulpconventies bewust aan te dikken. Geloofwaardig is het maar zelden, entertainend des te meer.