Het zwarte schaap tijdens de voorbije Academy Awards-perikelen was ontegensprekelijk “Selma”. Niet omdat het een goede film was die schandelijk over het hoofd was gezien, vooral omdat het een Afro-Amerikaanse film was die schandelijk over het hoofd was gezien. Eén die handelt over Martin Luther King, én die werd geregisseerd door een zwarte vrouw én die een sterke centrale rol had van een zwarte acteur. Of hoe de Academy een jaar na het Oscarsucces van “12 Years A Slave” opnieuw de gebeten hond was. Een troostprijsnominatie als potentiële beste film – een prijs die “Selma” zonder back-up van andere nominaties nooit zou winnen – en het uiteindelijke beeldje voor het door John Legend en Common gezongen beste lied (“Glory”) konden het kritische tij niet doen keren.

Of “Selma” het verdient om als beste film, beste regisseur, beste mannelijke hoofdrol etc. gelauwerd te worden is natuurlijk de vraag. Of de beeldjes er uiteindelijk zouden gekomen zijn, ook. Waarschijnlijk niet, in een jaar waarin de Academy met “Birdman” voor het meer experimentele werk koos. Experimenteel is “Selma” immers niet. Integendeel, dit is – net als “Unbroken” en “The Imitation Game” – oerklassieke en degelijke cinema. Geen film die je moet zien voor vernieuwende cameravoeringen of hippe vondsten, maar voor wat het is: mooi gebrachte narratieve cinema.

In oktober 1964 ontvangt Martin Luther King (David Oyelowo) de Nobelprijs voor de Vrede. Een erkenning die hem – een jaar na zijn “I Have A Dream”-speech tijdens de March On Washington – nog meer erkenning oplevert. De March on Washington was een grote protestmars waaraan zo’n 250.000 overwegend zwarte mensen deelnamen om te ijveren voor meer jobs en welvaart voor de afro-Amerikaanse bevolking. Meteen ook een gigantische trap tegen het achterwerk van de vaak nog steeds racistische goegemeente. In 1965 was King één van de organisatoren van nog een mars: die ging van Selma en trok naar Montgomery. De reden was dit keer het ijveren voor stemrecht voor de zwarte gemeenschap. Officieel was die er wel, niemand kon echter verhinderen dat de lokale bestuurders pertinent weigerden om de afro-Amerikanen daadwerkelijk te laten stemmen. Ook voor president Lyndon B. Johnson (Tom Wilkinson) was het geen punt dat hoog op de politieke agenda stond, zelfs al had hij sympathieën voor Martin Luther King.

“Selma” verhaalt over die protestmarsen en is meteen een mooie reconstructie van een pregnant stuk Amerikaanse geschiedenis. En een pijnlijk, getuige de charge van politieagenten die de eerste mars bloedig uit elkaar sloegen. Regisseuse is de vrij onbekende Ava DuVernay. Die draaide hiervoor vooral documentaires en was daarvoor lange tijd in Hollywood werkzaam als marketingmedewerkster voor tal van titels, zomerblockbusters inclusief. Oorspronkelijk zou “Selma” worden geregisseerd door Lee Daniels, maar die gaf uiteindelijk de voorkeur aan “The Butler”. Waarop het project terug vrijkwam en uiteindelijk werd opgepikt door DuVernay. Voor haar was “Selma” niet zomaar een opdrachtfilm: ze herwerkte het scenario van David Webb, en schreef bijna alle speeches die Martin Luther King/David Oyelowo houdt in de film. Kings originele speeches konden immers niet worden gebruikt, daar de rechten daarvan ooit zijn opgekocht door Dreamworks Pictures. Doordat Daniels het project verliet en het even als work in progress bleef liggen, werd – op Oyelowo na – bijna de volledige cast vervangen. En daar zaten kleppers als Robert De Niro, Liam Neeson en Hugh Jackman tussen. Zijn wel van de partij: Tom Wilkinson als Lyndon B. Johnson en Tim Roth als George Wallace, een rabiate Kinghater en gouverneur van Alabama.

“Selma” is – zoals wel meer biopics of verfilmingen van waargebeurde feiten – een beetje pompeus en te verliefd op het hoofdpersonage. Daar kan je terechte kanttekeningen bij maken, al doet het niets af aan de vaststelling dat “Selma” mooie cinema is. Of hoe de zevende kunst niet per se wereldschokkend of aardbevinggenererend moet zijn om de kijker twee uur bij de lurven te grijpen.