Opvallend hoeveel recensenten deze film als gewoon bestempelen enkel en alleen omdat hij (zo) lang is. Het hoeven toch niet altijd breedsprakerige familie-epossen te zijn die zich rond de grens van twee uur en een half nestelen? Is het trouwens niet de gewoonte dat meer en meer spektakelfilms langer dan twee uur duren? Nu is het wel zo dat Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl de kritiek zelf een beetje zoekt met een scenario dat ergens halverwege zonder stoom raakt, maar schijnbaar toch van geen ophouden weet. Iemand die beroepshalve (zeer) veel films ziet, begint daar op te letten, natuurlijk. Eerlijk is eerlijk: het scenario van Pirates... kon hechter gevlochten zijn. De goeie ontsnappen zowat drie keer uit de handen van de slechte (om het in beeldende jongenstaal uit te drukken), maar laten zich altijd terug opnieuw gevangen nemen, in de grot onder water worden drie cliffhangers uitgevochten, enzovoorts. Een beetje condenser verhaaltechnisch kunnen en dat 'schiet nou eens op'-gevoel was zeker minder prominent aanwezig. Vooral op het eind vallen gaten te bespeuren die te groot zijn er de aandacht niet op te vestigen. Na de laatste vechtpartij met de piraten van de Black Pearl krijgen we bijvoorbeeld wel de rechtszaak te zien van Jack Sparrow, maar niet die van de piraten. Slordig.

Maar wat zou het, voegen wij hier aan toe... Het enige dat echt te lang is, is de titel. Pirates… is met vlag en wimpel de meest onderhoudende 2003 blockbuster (animatiefilms niet meegerekend, Little Nemo komt er immers ook nog aan). Misschien omdat het allemaal fris oogt (hoe repetitief de film ook mag zijn), misschien omdat alles hier in het teken staat van 'good times', misschien omdat de heerlijke effecten zo smetteloos uitgevoerd zijn,…Kniezen over de 'foutjes' gaan we niet doen, onze job stopt bij ze te vermelden en u daarna snel op de golvingen van Neptunus' zeepaardjes naar de bioszaal te sturen. Dit is immers familievertier in de letterlijke zin van het woord. Van 7 tot 77, om een oud cliché nog maar eens van onder de mottenballen te halen.

Tenzij u echt nog wilt weten dat de film zijn titel haalt (het eerste deel ervan toch) bij een pretparkattractie van Disney. Heel wat van de taferelen die daar te zien zijn terwijl het bootje gezapig verder dobbert, werden trouwens in de film verwerkt (de hond met de sleutels, het liedje dat o.a. in het begin van de film wordt gezongen, de piratenhaven Tortuga,…). Of dat de film bijna niet op volle zee is opgenomen, maar grotendeels op een soundstagedok, waarbij de achtergrond digitaal werd weggefilterd en daarna met een digitale horizon werd opgevuld. Of dat Johnny Depp beweert dat hij zijn personage van piratenkapitein Jack Sparrow baseerde op Rolling Stone Keith Richards. En dat het groen licht voor de sequel reeds is gegeven zal ook wel al geen verrassing zijn, daar deze film in de States alleen al op een recette van 300 miljoen dollar afzeilt. Het is alvast te hopen dat Pirates… 2 geen vluggertje wordt, maar dat de scenaristen alweer evenveel ruimte krijgen om grappen en situaties uit te denken die hetzelfde niveau van deze film halen. De scenaristen Ted Elliott & Terry Rossio hebben trouwens een animatie-achtergrond (Shrek, Aladdin, Treasure Planet), en dat merk je aan het tempo en het vlotte ritme, zeker op het vlak van de oneliners. Al is dit niet de eerste niet-animatieachtergrond van het duo, en werkten ze ook reeds mee aan Small Soldiers en The Mask of Zorro. En wat de synopsis betreft… hoe minder u weet, hoe beter. Kans is groot dat u vooraf toch al te veel weet door de op volle toeren draaiende marketingmachine. Wat u waarschijnlijk nog niet zal weten, is dat u met het achterwerk in het zitje moet gedrukt blijven tijdens de aftiteling. Ja, die duurt lang (maar de muziek van Klaus Badelt houdt er de sfeer van de film hoogstaand in), maar je krijgt daarna nog wel een korte scène voorgeschoteld. Op zich draagt die misschien niets bij tot het verhaal, het zou toch filmzonde zijn om die leuke uitsmijter ongezien te laten. Zeker als u fan bent van het spookkopaapje.