Vijf jaar na Urban Cowboy vonden James Bridges, John Travolta en scenarist/journalist Aaron Latham elkaar terug voor een film die opnieuw gebaseerd was op een magazinestuk van Latham. Ditmaal niet op schrijfselen uit Esquire Magazine, maar uit Rolling Stone. En dat zal je als kijker geweten hebben ook.

Het maandblad komt hier immers voortdurend met naam en toenaam in beeld en medeoprichter/toenmalig hoofdredacteur Jann Wenner mag zelfs een aliasversie van zichzelf vertolken. Evenzeer een egoproject voor het magazine als een onafhankelijke film eigenlijk deze Perfect. Die titelgewijs dan ook nog eens liegt, want deze film is helemaal niet perfect. Maar blijft wel overeind als geinige en – zoals dat heet – foute eightiestrip.

Het script – geschreven door Latham en Bridges – haalt de mosterd bij een artikel van Latham uit 1983 waarin hij gymclubs beschouwde als moderne versie van vrijgezellenbars. De leden kwamen niet enkel hun lijf schudden om fit te zijn of om aan hun conditie te werken, maar ook om een partner te ontmoeten of gewoon om op seksuele jacht te gaan. Looking for Mr. Goodbody dus in plaats van Looking for Mr. Goodbar.

De inkijk op de fitnessrage en op de uitwassen ervan is het meest substantiële en beste deel van de film. Als je aan het eind van Perfect niet naar een halter of bezemsteel hebt gegrepen, dan ben je sowieso jouw dikke teen aan het work-outen. Dankjewel Jamie Lee Curtis, die – eerlijk is eerlijk – de meest appetijtelijke fitnessinstructrice uit de filmgeschiedenis mag portretteren. Debra Winger wou deze rol trouwens graag vertolken, maar Bridges gaf de voorkeur aan Curtis, ook al had hij al tweemaal eerder samengewerkt met Winger – naast Urban Cowboy ook voor Mike’s Murder. Ook Geena Davis was in de running voor de rol, maar omdat Travolta haar te jong vond besloot Bridges om haar toch niet te casten.

Naast de hijgerige zweetscènes heeft Perfect helaas enkel maar een slordig geconstrueerd opvulverhaaltje in de aanbieding. Met Travolta als alter ego van Latham die van Curtis te horen krijgt dat ze het niet fijn vindt dat hij de bezoekers van fitnessclubs te kijk wil zetten als betroffen het apen in een zoo. En omdat Travolta niet eens zo stiekem de hots heeft voor Curtis zal hij zijn journalistieke deontologie moeten opvijzelen indien hij zijn kansen bij haar gaaf wil houden. Wat hem dan weer in conflict brengt met de aliasversie van Wenner. Daarnaast is er ook nog een zijplot waarin Travolta een gevangenisstraf riskeert omdat hij zijn geluidsopnames met een van drugshandel betichtte zakenman niet wil vrijgeven. Beide verhaallijnen komen dan uiteindelijk samen in een luie en weinig steekhoudende finale tien minuten waarin Travolta alsnog samen met Curtis achter de horizon mag verdwijnen. De sjansaar.

Verplicht kijkvoer voor fans van jarentachtigcinema deze Perfect, maar weet dat Urban Cowboy op bijna elk kwalitatief criterium ettelijke streepjes voor heeft op deze borstenbillenbuikrotonde die zowaar drie Razzie-awards kreeg: slechtste acteur (Travolta), slechtste actrice in een bijrol (Marilu Henner) en slechtste scenario. De prijsbeesten werden uiteindelijk Christopher Atkins voor One Night in Heaven, Brigitte Nielsen voor Rocky IV en Sylvester Stallone en James Cameron voor Rambo: First Blood Part II. Allemaal stuk voor stuk aanraders in hun genre, dat spreekt.