Het eigenlijke geboortejaar van Pal Joey is eigenlijk 1940. Toen zagen zowel John O’Hara’s brievenroman als de theateradaptatie met muziek van Richard Rodgers en Lorenz Hart het levenslicht. Mits een paar aanpassingen is de plotlijn grotendeels behouden voor deze door George Sidney geregisseerde filmversie uit 1957. De grootste verandering zit helemaal achteraan: in het theater blijft protagonist Joey Evans alleen achter, op het witte doek stapt hij met het meisje van zijn dromen de horizon tegemoet. Een keuze die de sowieso al hobbelige film nog meer ontwricht.

Evans (Frank Sinatra) is een zelfingenomen nachtclubartiest die droomt van een eigen club. Door zijn lot te verbinden aan dat van een rijke jetsetweduwe (Rita Hayworth) krijgt hij genoeg financiën bij elkaar om zijn droom werkelijkheid te zien worden. Tenminste, als hij alle banden breekt met vaudevillemeisje Kim Novak die naar Hayworths gevoel iets te dicht in zijn buurt paradeert. De antipathieke karakters van zowel Sinatra als Hayworth – gekoppeld aan het geforceerde slotbeeld – doen Pal Joey eerder kapseizen dan koers houden. Ja, er zijn mooi gechoreografeerde nummers en ja, er zijn amusante oneliners en ja, er is de verwondering over het feit dat meisjes en vrouwen in politiek oncorrecte tijden als mouse konden worden omschreven … maar het verhaal is gewoon niet boeiend genoeg om a damn te geven. Niet eens frankly.

Billy Wilder was de eerste keus als regisseur, en Mae West en Marlon Brando werden gescout voor de hoofdrol. Maar daaraan kwam een eind toen Columbiabaas Harry Cohn liet weten niet met Wilder te willen samenwerken voor dit project. Gene Kelly zag het wel zitten om de hoofdrol op zich te nemen, zeker omdat hij die rol ook al op de planken had vertolkt. Maar ook dat zag Cohn niet zitten, vooral niet omdat Kelly toen onder contract stond bij MGM. Nochtans had Cohn na het succes van Cover Girl in 1944 geopperd dat hij Pal Joey had klaarliggen voor Kelly en Hayworth. Maar 1957 was duidelijk 1944 niet.

Het was uiteindelijk Marlene Dietrich die – nadat ze zelf de vrouwelijke hoofdrol had afgewimpeld – Sinatra suggereerde voor de mannelijke hoofdrol. Sympathieke geste van la Dietrich, maar helaas is Pal Joey er geen sympathieke film door geworden. Al doet hondje Snuffy wel degelijk zijn best om het publiek te vertederen.