In een tijd waarin bruistabletpromotende ADHD-cinema de rigueur is, is het welhaast wonderbaarlijk – en prijzenswaardig – dat het net de Disneystudio’s zijn die uitpakken met een film die een anomalie is in deze drukke dagen. Die beslissing levert niet meteen spetterende cinema op, maar wel mooie. De eerbied voor de 1964-klassieker “Mary Poppins” spat immers van het scherm in deze sequel die het origineel tot op de letter en muzieknoot volgt. Hoera daarvoor, want een Poppins die op kinderen met een iVerslaving moet letten en vervolgens een digitaal avontuur aanvangt zou heiligschennis geweest zijn. Laat Ralph het internet maar breken, Mary herstelt het vertrouwen in de charme van eereergisteren.

Walt Hemzelve zag een sequel op “Mary Poppins” van meet af aan zitten. Indien bedenkster en rechtenhoudster P.L. Travers dat ook had gedaan, was er waarschijnlijk in volle flower power een tweede Mary Poppins-film gemaakt. Maar Travers was al geen fan van de eerste film, zoals iedereen weet die het geinige “Saving Mr. Banks” heeft gezien. Eind jaren tachtig werd opnieuw een idee voor een sequel geopperd, maar opnieuw ving Disney bot bij Travers. Haar erfgenamen zijn precies soepeler – of materialistischer – want in 2015 werd toch een sequel aangekondigd. Een die zich twintig jaar na het origineel zou afspelen en trouw zou blijven aan de eerste film en aan de verzamelde werken van Travers. Het huis van de muis hield woord: “Mary Poppins Returns” sluit zo dicht aan bij de Oscarwinnaar uit 1964 dat dit precies een soort teletijdfilm is die nu pas werd ontdekt.

De eigenlijke plot neemt hoop en al een halfuur in beslag: Michael en Jane Banks zijn intussen opgegroeid en Michael heeft zelf drie kinderen. Zijn vrouw is overleden, en hij staat er dus alleen voor, ware het niet dat hij hulp krijgt van Jane en de huishoudster. En ook van Mary Poppins: die staat plots terug op de stoep nadat ze uit een stormhemel is neergedaald en ze stelt zelf voor om op Michaels kroost te letten. Timingsgewijs zit ze goed: Michael staat immers op het punt het ouderlijk huis kwijt te spelen aan een inhalige bankdirecteur tenzij hij voor het eind van de week zijn lening kan afbetalen of kan bewijzen dat zijn vader destijds aandelen in de bank had.

Regisseur Rob Marshall - die voor Disney reeds de adaptatie van “Into The Woods” verzorgde - koos componist Marc Shaiman uit voor de liedjes en de orkestrale omlijsting. Een achttal oorwormen is het gevolg, al zit er op het eerste gehoor niet echt eentje bij die het oeuvre van de Shermanbroers evenaart. Wat er ironisch genoeg voor zorgt dat je achteraf niet met “Can You Imagine That” of “A Cover Is Not The Book” als oorworm huiswaarts trekt, maar wel met de hier heel kort geteasde “A Spoonful Of Sugar” en het “Supercalifragilisticexpialidocious”-strijdlied. Hoe mooi de terugkeer van Mary Poppins ook aansluit bij haar eerste avontuur, als puntje bij paaltje komt heeft het origineel toch nog steeds een streepje of drie voor.

Puristen hebben alvast geen reden tot klagen: zelfs het artwork van de legendarische matte artist Peter Ellenshaw passeert de revue, Dick Van Dyke heeft een cameo, Angela Lansbury mag een bruggetje slaan met de Poppins-kopie “Bedknobs And Broomsticks” en ergens in het midden duiken de pinguïns terug op in een bewust ouderwets getekende animatiepassage. Af en toe zit Marshall zelfs te dicht op de huid van voormalig regisseur Robert Stevenson: ook de schoorsteendans uit het origineel krijgt een kopiekatscène met een straatlantaarnaanstekersfietspassage (wat een woord, jemig). 

Met de cast zit het eveneens snor: de cameopassage met Meryl Streep voegt weliswaar niets toe, maar met Emily Blunt in de titelrol schoten ze bij Disney de hoofdvogel af. Ze beheerst het personage tot en met de laatste lachrimpel en is net als Julie Andrews destijds perfect gecast. De nieuwe Dick Van Dyke wordt vertolkt door acteur en componist Lin-Manuel Miranda die bij Disney al een voet tussen de deur had als liedjesschrijver van “Moana”/”Vaiana”. Ben Whishaw en Emily Mortimer zijn aimabel als opgegroeide Bankskinderen, het drietal dat nu de kinderen vertolkt is op een overtuigende manier ouderwets aangekleed en Colin Firth mag lekker schmieren als kleinemanuitwringende (jemig twee) gewetenloze bankier.

Wie nostalgie zoekt in de kerstzalen weet dus waarheen: “Mary Poppins Returns” - of “Mary Poppins 2.0” zo je wil – neemt je in één ruk mee naar een tijd toen sneeuw nog echt knerpte, sentiment nog echt suikerzoet was en onlinegeschenkenbestelwagens (jemig drie) nog op de tekentafels van visionairen lagen.